دلي پُر از آتش و جاني پُر از دود
تني چون موي و رخساري زر اندود
برم هر شب سحرگه پيشِ‌ دادار
بمالم پيشِ او برخاك رخسار
خروشِ‌ من بدرّد پشتِ ايوان
فغانِ من ببندد راهِ كيوان
چنان گريم كه گريد ابرِ آذار
چنان نالم كه نالد كبكِ كهسار
چنان جوشم كه جوشد بحر از باد
چنان لرزم كه لرزد سرو و شمشاد
به اشك از شب فرو شويم سياهي
بياغارم زمين تا پشتِ ماهي
چنان از حسرتِ دل بركشم آه
كجا ره گم كند بر آسمان ماه
ز بس كز دل كشم آهِ جهان سوز
ز خاور بر نيارد آمدن روز
ز بس كز جان بر آرم دودِ اندوه
ببندد ابرِ تيره كوه تا كوه
بدين خواري بدين زاري بدين درد
مژه پُر آب و روريِ زرد و پُر گرد
همي گويم: خدايا،‌كردگارا
بزرگا، كامگارا، بردبارا
تو يارِ بي دلان و بي كساني
هميشه چارۀ بيچارگاني
نيارم گفت رازِ خويش با كس
مگر با تو كه يارِ من تويي بس
همي داني كه چون خسته روانم
همي داني كه چون بسته زبانم
تو دِه جانِ مرا زين غم رهايي
تو بردار از دلم بندِ جدايي
دلِ آن سنگدل را نرم گردان
به تابِ مهرباني گرم گردان
به ياد آور دلش را مهرِ ديرين
پس آنگه در دلش كن مهرِ شيرين
يكي زين غم كه من دارم بر او نِه
كه باشد بارِ او از هر كِهي مِه
به فضل خويش وي را زي من آور
و يا زيدر مرا نزديكِ او بر
همي تا باز بينم رويِ ‌آن ماه
نگه دارش ز چشم و دستِ بدخواه
به جز مهرِ منش تيمار منماي
به جز عشقِ منش آزار مفزاي
و گر رويش نخواهم ديد ازين پس
مرا بي رويِ‌ او جان و جهان بس
هم اكنون جانِ‌ من بستان بدو دِه
كه من بي جان و آن بت با دو جان بهْ
نگارا، چند نالم؟ چند گويم؟
به زاري چند گريم؟ چند مويم؟
نباشد گفته بر گوينده تاوان
چو باشد اندك و سودش فراوان
بگفتم هر چه ديدم از جفايت
ازين پس خود تو مي دان با خدايت
اگر كردارِ تو با كوه گويم
بمويد سنگِ او چون من بمويم
ببخشايد مرا سنگ و، دلت نه
به گاهِ مردمي سنگ از دلت بهْ
مرا چون سنگ بودي اين دلِ مست
دلت پولاد گشت و سنگ بشست