در غمش هر شب به گردون پيک آهم مي‌رسد

صبرکن، اي دل! شبي آخر به ما هم مي‌رسد

شام تاريک غمش را گر سحر کردم چه سود؟

کز پس آن نوبت روز سياهم مي‌رسد

صبر کن گر سوختي اي دل! ز آزار رقيب

کاين حديث جانگداز آخر به شاهم مي‌رسد

گر گنه کردم، عطا از شاه خوبان دور نيست

روزي آخر مژده‌ي عفو گناهم مي‌رسد

تو را مي بينم

و ميدانم كه عشقم به تو

اراده اي به من مي دهد

كه خوبي هاي زندگي را گرامي بدارم

وكششي تا

با بدي هاي آن بستيزم

تو را مي بينم ومي دانم

تنها عشق

دلگرمي ماست

بر اين كه دنيا

زيبا خواهد ماند

از تو متشكرم

كه دنياي مرا زيبا كرده اي

من بخال لبت اي دوست گرفتار شدم

چشم بيمار تو راديدم و بيمار شدم

فارغ از خود شدم وكوس انا الحق بزدم

همچو منصور خريدار سردار شدم

غم دلدار فكنده است بجانم شرري

كه بجان آمدم و شهره بازار شدم

در ميخانه گشائيد برويم شب وروز

كه من از مسجد واز مدرسه بيزار شدم

جامه زهد وريا كندم وبر تن كردم

خرقه پير خراباتي وهشيار شدم

واعظ شهر كه از پند خود آزارم داد

از دم رند مي آلوده مددكار شدم

بگذاريد كه از بتكده يادي بكنم

من كه با دست بت ميكده بيدار شدم

اي خوشا مستانه سر در پاي دلبر آمدن

دل تهي از خوب وزشت چرخ اخضر داشتن

نزد شاهين محبت بي پر وبال آمدن

پيش باز عشق آئين كبوتر داشتن

سوختن بگداختن چون شمع وبزم افروختن

تن بياد روي جانان اندر اذر داشتن

اشك را چون لعل پروردن بخوناب جگر

ديده را سودا اگر ياقوت احمر داشتن

هر كجا نور است چون پروانه خود را باختن

هر كجا نار است خود را چون سمندر داشتن

آب حيوان يافتن بي رنج در ظلمات دل

زان همي نوشيدن وياد سكندر داشتن

از مس دل ساختن با دست دانش زرناب

علم وجان را كيميا وكيميا گر داشتن

وا فريادا ز عشق وا فريادا

کارم بيکي طرفه نگار افتادا

گر داد من شکسته دادا دادا

ور نه من و عشق هر چه بادا بادا

گفتم صنما لاله رخا دلدارا

در خواب نماي چهره باري يارا

گفتا که روي به خواب بي ما وانگه

خواهي که دگر به خواب بيني ما را

در کعبه اگر دل سوي غيرست ترا

طاعت همه فسق و کعبه ديرست ترا

ور دل به خدا و ساکن ميکده‌اي

مي نوش که عاقبت بخيرست ترا

وصل تو کجا و من مهجور کجا

دردانه کجا حوصله مور کجا

هر چند ز سوختن ندارم باکي

پروانه کجا و آتش طور کجا

تا درد رسيد چشم خونخوار ترا

خواهم که کشد جان من آزار ترا

يا رب که ز چشم زخم دوران هرگز

دردي نرسد نرگس بيمار ترا

خبرت هست ؟ که از خويش خبر نيست مرا

گذري کن که زغم راه گذر نيست مرا

گر سرم در سر سودات رود نيست عجب

سر سوداي تو دارم غم سرنيست مرا

بي رخت اشک همي بارم و گل مي‌کارم

غير ازين کار کنون کار دگر نيست مرا

گاهي گر از ملال محبت برانمت

دوري چنان مکن که به شيون برانمت

چون آه من به راه کدورت مرو که اشک

پيک شفاعتي است که از پي دوانمت

تو گوهر سرشکي و دردانه‌ي صفا

مژگان فشانمت که به دامن نشانمت

سرو بلند من که به دادم نمي‌رسي

دستم اگر رسد به خدا مي‌رسانمت

پيوند جان جدا شدني نيست ماه من

تن نيستي که جان دهم و وارهانمت

ماتم سراي عشق به آتش چه مي‌کشي

فردا به خاک سوختگان مي‌کشانمت

تو ترک آبخورد محبت نمي‌کني

اينقدر بي‌حقوق هم اي دل ندانمت

اي غنچه‌ي گلي که لب از خنده بسته‌اي

بازآ که چون صبا به دمي بشکفانمت

يک شب به رغم صبح به زندان من بتاب

تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت

چوپان دشت عشقم و ناي غزل به لب

دارم غزال چشم سيه مي‌چرانمت

لبخند کن معاوضه با جان شهريار

تا من به شوق اين دهم و آن ستانمت

نيست ياري تا بگويم راز خويش

ناله پنهان كرده ام در ساز خويش

چنگ اندوهم ،خدارا زخمه اي

زخمه اي تابر كشم آواز خويش

بر لبانم قفل خاموشي زدم

با كليدي آشنا بازش كنيد

كودك دل رنجه دست جفاست

با سر انگشت وفا نازش كنيد

پر كن اين پيمانه را از خون او

مست مستم كن چنان كز شور مي

باز گويم قصه افسون او

رنگ چشمش را چه ميپرسي ز من

رنگ چشمش كي مرا پابند كرد

آتشي كز ديدگانش سر كشيد

اين دل ديوانه را در بند كرد

آتشي بر دل وجانم گرفت

راهزن شد راه ايمانم گرفت

رفته بود از دست من دامان صبر

چون ز پا افتادم آسانم گرفت

گم شدم در پهنه صحراي عشق

مردي آمد قلب سنگم را ربود

مستيم از سر پريد اي همنفس

بار ديگر پركن اين پيمانه را

تا بپايان آرم اين افسانه را

بيا اي جان بيا اي جان بيا فرياد رس ما را

چو ما را يک نفس باشد نباشي يک نفس ما را

ز عشقت گرچه با درديم و در هجرانت اندر غم

وز عشق تو نه بس باشد ز هجران تو بس ما را

کم از يک دم زدن ما را اگر در ديده خواب آيد

غم عشقت بجنباند به گوش اندر جرس ما را

آورده‌ام شفيع دل زار خويش را

پندي بده دو نرگس خون‌خوار خويش را

ايدوستي که هست خراش دلم از تو

مرهم نمي‌دهي دل افکار خويش را

آزاد بنده‌يي که به پايت فتاد و مرد

وآزاد کرد جان گرفتار خويش را

بنماي قد خويش که از بهرديدنت

تربر کنيم بخت نگونساز خويش را

سرها بسي زدي سر من هم زن از طفيل

از سر رواج ده روش کار خويش را

دشنام از زبان توام مي‌کند هوس

تعظيم کن به اين قدري يار خويش را

رفتند رفيقان دل صد پاره ببردند

کردند رها دامن صد پاره ما را

هر طرفي و قصه‌يي ورچه که پوشم آستين

پرده راز کي شود دامن چاک چاک را

وي لعل لبت گره گشاي دل من

من دل ندهم به کس براي دل تو

                     تو دل به کسي مده براي دل من

                     اي عشق تو مايه‌ي جنون دل من

حسن رخ تو ريخته خون دل من

من دانم و دل که در وصالت چونم

                        کس را چه خبر ز اندرون دل من

                        شد ديده به عشق رهنمون دل من

تا کرد پر از غصه درون دل من

زنهار اگر دلم بماند روزي

                        از ديده طلب کنيد خون دل من

                        بختي نه که با دوست در آميزم من

صبري نه که از عشق بپرهيزم من

دستي نه که با قضا در آويزم من

                       پايي نه که از دست تو بگريزم من

                        اي آنکه تراست عار از ديدن من

مهرت باشد بجاي جان در تن من

آن دست نگار بسته خواهم که زني

                      با خون هزار کشته در گردن من

                      اي گشته سراسيمه به درياي تو من

تو  طبيعت  گياهي           توي  واحه  بيابون               يه سبد پر از بهاري              روي طاقچه زمستون

توي اين دنياي رنگي         تو يه رنگي تو يه رنگي            گل كاغذي كدومه             تو يه ميخك قشنگي

دست مهربون موجي               روتن ساحل خسته                يه  جزيره  بزرگي               واسه  قايق  شكسته

توي اينهمه غريبه                 تو يه آشناي خوبي              تو يه ظهر داغ داغي             تو يه روز بي غروبي

تو  يه  قصه  لطيفي          واسه چشماي بي خواب           آيه هاي سبز ابري           واسه باغچه هاي بي تاب

نمي دونم نمي دونم               تو حقيقت يا خيالي             اونقدر سبزي كه انگار              روح جنگل شمالي

با تو موندن تا هميشه            واسه من يه خواب دوره            مي مونم  منتظر  تو        دل من خيلي صبوره

و گر تن است به دل مي‌کشد جفاي تو را               اگر دل است به جان مي‌خرد هواي تو را 

به ياد روي تو تا زنده‌ام همي گريم                                  که آب ديده کشد آتش هواي تو را    

کليد هشت بهشت ار به من دهد رضوان                           نه مردم ار بگذارم در سراي تو را

اگر به جان و جهانم دهد رضاي تو دست                          به ترک هر دو به دست آورم رضاي تو را

بگير دست من افتاده را که در ره عشق                           به پاي صدق به سر مي‌برم وفاي تو را

چه خواهي از من درويش چون ادا نکند                          خراج هر دو جهان نيمه‌ي بهاي تو را

برون سلطنت عشق هر چه پيش آيد                                درون بدان نشود ملتفت گداي تو را

سزد اگر ندهد مهر ديگري در دل                                 که کس به غير تو شايسته نيست جاي تو را

مرا بلاي تو از محنت جهان برهاند                               چگونه شکر کنم نعمت بلاي تو را

اگر چه راي تو در عشق کشتن من بود                          براي خويش نکردم خلاف راي تو را

به دست مردم ديده چو سيف فرغاني                             به آب چشم بشستيم خاک پاي تو را

ياري ز طبع خواستم اشکم چکيد و گفت                          ياري ز من بجوي که با اين روانيم

اي گل بيا و از چمن طبع شهريار                                            بشنو ترانه‌ي غزل جاودانيم

اي شاخ گل که در پي گلچين دوانيم                                اين نيست مزد رنج من و باغبانيم

پروردمت به ناز که بنشينمت به پاي                             اي گل چرا به خاک سيه مي‌نشانيم

درياب دست من که به پيري رسي جوان                          آخر به پيش پاي توگم شد جوانيم

گرنيستم خزانه‌ي خزف هم نيم حبيب                                باري مده ز دست به اين رايگانيم

تا گوشوار ناز گران کرد گوش تو                                      لب وا نشد به شکوه ز بي‌همزبانيم

با صد هزار زخم زبان زنده‌ام هنوز                             گردون گمان نداشت به اين سخت جانيم

من خواستار جام مي از دست دلبرم

اين راز با كه گويم واين غم كجا برم

جان باختم بحسرت ديدار روي دوست

پروانه دور شمعم واسپند آذرم

پرپر شدم زدوري او كنج اين قفس

اين دام بازگير تا كه معلق زنان پرم

اين خرقه ملوث وسجاده ريا

آيا شود كه بردر ميخانه بردرم

گر از سبوي عشق دهد يار جرعه اي

مستانه جان ز خرقه هستي در آورم

پيرم ولي بگوشه چشمي جوان شوم

لطفي كه از سراچه آفاق بگذرم

يا رب مباد کز پا جانان من بيفتد

درد و بلاي او کاش بر جان من بيفتد

من چون ز پا بيفتم درمان درد من اوست

درد آن بود که از پا درمان من بيفتد

يک عمر گريه کردم اي آسمان روا نيست

دردانه‌ام ز چشم گريان من بيفتد

ماهم به انتقام ظلمي که کرده با من

ترسم به درد عشق و هجران من بيفتد

از گوهر مرادم چشم اميد بسته است

اين اشک نيست کاندر دامان من بيفتد

من خود به سر ندارم ديگر هواي سامان

گردون کجا به فکر سامان من بيفتد

خواهد شد از ندامت ديوانه شهريارا

گر آن پري به دستش ديوان من بيفتد

اي شب از رويايي تو سنگين شده

سينه از عطر توام سنگين شده

اي به روي چشم من گسترده خويش

شاديم بخشيده از اندوه بيش

همچو باراني كه شويد جسم خاك

 هستيم ز آلودگي ها كرده پاك

اي تپش هاي تن سوزان من

آتشي در مزرع مژگان من

اي زگند مزارها سر شارتر

اي ززرين شاخه ها پر بارتر

اي در بگشوده بر خورشيدها

در هجوم ظلمت ترديدها

با توام ديگر ز دردي بيم نيست

هست اگر،جز درد خوشبختيم نيست

اين كه دل تنگ من واين بار نور؟

هايهوي زندگي در قعر گور؟

 اي دو چشمانت چمنزاران من

داغ چشمت خورده بر چشمان من

پيش از اينت گر كه در خود داشتم

هركسي را تو نمي انگاشتم

درد تاركيست ،درد خواستن

رفتن وبيهوده خود را كاستن

سر نهادن بر سيه دل سينه ها

 سينه آلودن به چرك كينه ها

در نوازش ، نيش ماران يافتن

زهر در لبخند ياران يافتن

زر نهادن در كف طرارها

گمشدن در پهنه بازارها

 آه ،اي با جان من آميخته

  اي مرا از گور من انگيخته

چون ستاره ،با دوبال زر نشان

آمده از دور دست آسمان

جوي خشك سينه ام را آب،تو

بستر رگهايم را سيلاب ،تو

در جهاني اينچنين سرد وسياه

 با قدمهايت قدمهايم براه

اي به زير پوستم پنهان شده

همچو خون در پوستم جوشان شده

گيسويم را ازنوازش سوخته

گونه هام ازهرم خواهش سوخته

آه،اي روشن طلوع بي غروب

آفتاب سرزمين هاي جنوب

عشق ديگر نيست اين،اين خيرگيست

چلچراغي در سكوت وتيرگيست

عشق چون در سينه ام بيدار شد

از طلب،پاتا سرم ايثارشد

اين دگر من نيستم،من نيستم

 حيف از آن عمري كه بامن زيستم

آه،ميخواهم كه بشكافم زهم

شاديم يكدم بيالايد به غم

آه،ميخواهم كه برخيزم زجاي

همچو ابري اشك ريزم هايهاي

اين دل تنگ من واين دود عود؟

 در شبستان،زخمه هاي چنگ و رود؟

اين فضاي خالي وپروازها؟

اين شب خاموش اين آوازها؟

اي نگاهت لالائي سحربار

گاهواركودكان بيقرار

 اي نفسهايت نسيم نيمخواب

شسته در خود،لرزهاي اضطراب

خفته در لبخند فرداهاي من

رفته تا اعماق دنياهاي من

اي مرا با شور شعر آميخته

اينهمه آتش به شعرم ريخته

چون تب عشقم چنين افروختي

لاجرم،شعرم به آتش سوختي

باكه گويم غم ديوانگي خود جز يار؟

از كه جويم ره ميخانه بغيراز دلدار؟

سر عشق است كه جز دوست نداندديگر

مي نگنجد غم هجران وي اندر گفتار

نو بهار است ،درميكده را بگشائيد

نتوان بست در ميكده در فصل بهار

باده آريد در اين فصل به ياد ساقي

نسزد رفت به گلزار بدين حال خمار

خم زلفي بگشا،اي صنم باده فروش!

حاجت اين دل غمگين به سر زلف برآر

اي ز زلفت حلقه‌اي بر پاي دل

گر درين حلقه نباشد واي دل

هر که را سوداي تو در سر بود

در دوکونش مي‌نگنجد پاي دل

غرقه‌ي گرداب حيرت از تو شد

کشتي انديشه در درياي دل

آن سعادت کو که بتوانيم گفت

با تو اي شادي جان غمهاي دل

نه دلم را در غمت پرواي من

نه مرا در عشق تو پرواي دل

رفته همچون آب در اجزاي خاک

آتش عشق تو در اجزاي دل

چون غمت را غير دل جايي نبود

هست دل جاي غم و غم جاي دل

هر دو عالم چيست نزد عارفان

ذره‌اي گم گشته در صحراي دل

آتشي زد شب هجرم به دل و جان که مپرس

آن‌چنان سوخم از آتش هجران که مپرس

گله‌ئي کردم و از يک گله بيگانه شدي

آشنايا گله دارم ز تو چندان که مپرس 

مسند مصر ترا اي مه کنعان که مرا

ناله‌هائي است در اين کلبه‌ي احزان که مپرس

سرونازا گرم اينگونه کشي پاي از سر

منت آنگونه شوم دست به دامان که مپرس

گوهر عشق که دريا همه ساحل بنمود

آخرم داد چنان تخته به طوفان که مپرس

عقل خوش گفت چو در پوست نميگنجيدم

که دلي بشکند آن پسته‌ي خندان که مپرس

بوسه بر لعل لبت باد حلال خط سبز

که پلي بسته به سر چشمه‌ي حيوان که مپرس

اين که پرواز گرفته است هماي شوقم

به هواداري سرويست خرامان که مپرس

دفتر عشق که سر خط همه شوق است واميد

آيتي خواندمش از ياس به پايان که مپرس

شهريارا دل از اين سلسله مويان برگير

که چنانچم من از اين جمع پريشان که مپرس

   امشب اي ماه به درد دل من تسکيني

                                                               آخر اي ماه تو همدرد من مسکيني

کاهش جان تو من دارم و من مي‌دانم

                                                               که تو از دوري خورشيد چها مي‌بيني

تو هم اي باديه پيماي محبت چون من

                                                                 سر راحت ننهادي به سر باليني

هر شب از حسرت ماهي من و يک دامن اشک

                                                                 تو هم اي دامن مهتاب پر از پرويني 

همه در چشمه‌ي مهتاب غم از دل شويند

                                                       امشب اي مه تو هم از طالع من غمگيني

من مگر طالع خود در تو توانم ديدن

                                                              که توام آينه‌ي بخت غبار آگيني

باغبان خار ندامت به جگر مي‌شکند

                                                          برو اي گل که سزاوار همان گلچيني

ني محزون مگر از تربت فرهاد دميد

                                                            که کند شکوه ز هجران لب شيريني

تو چنين خانه‌کن و دلشکن اي باد خزان

                                                            گر خود انصاف کني مستحق نفريني

کي بر اين کلبه‌ي طوفان‌زده سر خواهي زد

                                                                    اي پرستو که پيام‌آور فرورديني

شهريارا گر آئين محبت باشد          

                                                          جاودان زي که به دنياي بهشت آئيني

امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت

وز گريه‌ي شادي جگرم آب دگر داشت

هنگام سحر خلق به محراب و دل من

ز ابروي بتي روي به محراب دگر داشت

قربان شوم و چون نشوم واي که آن چشم

بر جان من از هر مژه قصاب دگر داشت

ني داشت خبر از خود و ني از مي و مجلس

خسرو که خرابي ز مي ناب دگر داشت