دوست دارم برای تو بنویسم...

می خوام توی نوشته هام همیشه با من باشی ...

می خوام بهت بگم چقدر دوستت دارم ...

می خوام بگم یه جزیره ی تک و تنهام که بدون تو دلم میگیره

می خوام شبها

 رو به ستاره ها با هم خاطرات شیرینمون رو بشماریم

می خوام به قداست عشقم کوچیک بشم

تا با تو به پرواز شاپرکهای کنار برکه بخندم ...

مثل حس نیاز توی سجاده ام

مثل رویاهای کودکی ام ...

نمیدونم !

اما با همین حس شیرین کودکی می نویسم ...

تا بدونی ...

دوستت دارم . . .

ميروم خسته و افسـرده و زار

سـوي منزلگــه ويرانه خويش

به خـدا مي برم از شهـــر شما

دل شوريــده و ديوانــه خويش

مي برم تا كه در ان نقطه دور

شستشويش دهم از رنگ گنـاه

شستشويش دهم از لكه عشــق

زين همـــه خواهش بيجا وتباه

مي برم تا زتو دورش ســـازم

زتو ،اي جلــــوه اميد محــــال

مي برم زنـــده بگورش سازم

تا از اين پس نكنــد ياد وصال

ناله مي لرزد،مي رقصد اشك

آه ، بگــــذار كه بگريزم مـــن

از تو ، اي چشمه جوشان گناه

شايـد آن به كـه بپرهيـــزم من

بخـــدا غنچـــــه شـــادي بودم

دست عشق آمد از شاخـم چيد

شعلــه آه شد م ، صــد افسوس

كه لبــم باز بر آن لب نرسيـــد

عاقبت بنــد سفـــر پايـــم بست

ميروم، خنده به لب،خونين دل

مي روم از دل من دست بردار

اي اميـــــد عبث بي حاصــــل

عاشقي خسته ام از عشق جدايم نکنيد

جز همان عاشق دل خسته صدايم نکنيد

سالها از آتش دل سوخته ام ساخته ام

باز هم  هم سفر خاطره هايم  نکنيد

بگذاريد بگريم ز پريشاني   خويش

تا دم مرگ از اين درد جدايم  نکنيد

در سيه چال غم و درد به بندم بکشيد

ولي از دامگه عشق رهايم  نکنيد

بخدا  عشق   گنه  نيست  اخر

در ميان همه انگشت نمايم نکنيد

بگذاريد بگريم ز پريشاني خويش

که   به    جان    امده ام    از

اين  بي  سر و  ساماني  خويش

دیرزمانی است که برایم شعرنمی خوانی. نه؟ چرا؟

اگربه این پرسشم آنطورکه به دلم بنشیند وآن را به درد نیا ورد پاسخ بدهی .

پرسش دیگری هم دارم شاید پرسشی نه گفت و گویی طولانی.

مدت هاست و مدت ها دراین باره اندیشیده ام تابه اینجا رسیده ام که نادلخواه ترین نقطه ی ممکن است:

ازشباهت بیزارم!

شباهت میانِ این آواز و آن آواز، این کلام عاشقانه وآن کلام ، این نگاه وآن نگاه ، دیروز و امروز و از شباهت ، به تکرار می رسیم ؛ از تکراربه عادت ؛ ازعادت به  بیهودگی ، از بیهودگی به خستگی ونفرت.

چگونه پاسخی بیابم که به دلت بنشیند،حال آنکه خود ، هنوز به چنین پاسخی نرسیده ام؟

اماعیب شاید ازمن باشد،

ازمرغان مقلد باشد : طوطیان قند پارسی ندیده ی شکر شکن شده .

وای برآن روزی که چیزی حتی عشق عادتمان شود.

 عادت ، همه چیزرا ویران می کند ازجمله عظمت دوست داشتن را ، تفکرخلاق را ، عاطفه ی جوشان را

مشکل من این است – این شده است- که مدت هاست می بینم که ازعشق بسیاربیش ازآن مقدار ناچیزی که به راستی درجهان مهراز یاد برده ی ما مانده است، سخن می گویند و بیشترآن ها می گویند که اصلااهل ولایت عشق نیستند.

عاشق کم است سخن عاشقانه فراوان.

محبوبی در کار نیست اما مطربان ولگرد به آسانی از خوبترین محبوبان خویش و غیبت ایشان فریادکشان و مویه کنان سخن می گویند.

روزگاری است – چه بد!- که دیگر کلام عاشقانه ، دلیل عشق نیست ، و آواز عاشقانه خواندن، دلیل عاشق بودن.

خلوص ، حالیا قصه ای است فرسوده ؛ و عشق را تنها – شاید- طبیبانی هرزه در دکان هایشان، به شنیع ترین شکل ممکن، تجربه کنند.

من و تو

زمانی به کشف عشق رسیده ایم که کودکان بی خیال بازیگوش هم سرودهای عاشقانه را یاد گرفته اند که عاشقانه زمزمه کنند- با چشمانی مملو از صداقت صوری عشق . آن ها ، حتی «غم عشق» را هم عینا تقلید می کنند.

عزیز من! غم عشق را باور نمی کنی؟

در روزگار ما کسانی را می بینی مغموم ، پریشان ، زلف آشفته ، خوی کرده ، بیکاره ،  سردرگریبان ، با چشمان خمار، عینِ عینِ عاشقان قدیمی  ِ قصه ها- بی آنکه عطر عشق را، یک بار، از دور هم استشمام کرده باشند.

نامه های عاشقانه ی پرشور نوشتن ، از متداول ترین بازی های مبتذل عصر ما شده است ؛ چرا که عشق را محک نمی توان زد و هیچ معیاری در کار نیست.

عشق آنگاه که به واژه تبدیل شد، و به نگاه ، و به آواز، و به نامه و به اشک و به شعر و در بسته بندی های کاملا متشابه به مشتریان تشنه ، عرضه شد در هر بازارِ غیر مسقفی  هم می توان آن را خرید و به معشوق هدیه کرد

همین عشق را تحقیر کرده است.

عزیز من!

تولید انبوه ، راه را مدت هاست که بر نامکرر بودن عشق بسته است.

خوفناک است ...! اما حتی به قلب هم آموخته اند که به تپیدن های عاشقانه تظاهر کند. خوفناک است...!

همه چیز، بدل : نگاه... نگاه...

 من خجلم که به چشمانت که عاشق درمانده ی آن ها هستم، عاشقانه نگاه کنم.

باز می گویم ...

 دیگر سخن گفتن عاشقانه ، دلیل عشق نیست .

آواز عاشقانه خواندن دلیل عاشق بودن نیست .

در روزگاری که خوب ترین و لطیف ترین آهنگ های عاشقانه را کسانی کاملا حرفه ای و عاشقانه می نوازند و به تکرار هم می نوازند اما قلب هایشان تهی از هر شکلی از عشق است

من وامانده ام ...

راست بگویم ...!

گاهی چنین می انگارم که در قلمرو عشق دیگر قلم نخواهد رفت و در خطه ی عاشقان دیگر خطی به یادگار نوشته نخواهد شد؛ چرا که به همت سرسختانه ی سازندگان سکه های قلب ، جایی برای سلطه ی راستین قلب باقی نمانده است...

از اشک ریختن باز می مانم و نرم می گویم : بیا و قصه های عشق های مجعول دیگران و آوازهای مطربان را رها کن!

 تو نگاه عاشقانه ات را عاشقانه نگه دار و کلام ساده ی عاشقانه ات را خالصانه بگو. من خلوص را به خوبی تشخیص می دهم و آرام می گیرم.

درد این است که در عصر ما ، خالصانه گفتن را هم یاد گرفته اند.

آری سکوت بهتر است ،خیلی خیلی خیلی بهتر

صبوری شب به پایان می رسد

در طلوع خورشید

تا پر شود پیاله ی نرگس

 از صبح

و دل من از زندگی

امشب كسی به سیب دلم ناخنك زده است!
بر زخمهای كهنه قلبم نمك زده است

این غم نمی رود به خدا از دلم، مخواه!
خون است اینکه بر جگر ِ من شتك زده است

قصدم گلایه نیست، خودت جای من، ببین
ما را فقط نه دوست، نه دشمن، فلك زده است!

امروز هم گذشت و دلت میهمان نشد
بر سفره ای كه نان دعایش كپك زده است!

هرشب من -آن غریبه كه باور نمی كند
نامرد روزگار، به او هم كلك زده است-

دارد به باد می سپرد این پیام را:
سیب دلم برای تو ای دوست، لك زده است! 

گفتی از چهره ی ماتم زده ی غم بنویس !!

گفتی از ناله در این نامه فراوان بنویس !!

گفتی و رفتی و جستی و ندانستی تو

که من از روز ازل بسته به زنجیر تو ام ...

شبم از غم ، غمم از تو و تو گفتی بنویس !!!

غم از این غم که ندارد ثمری هر سخنی ...

و از این غم بسیار

که نخواندست کسی از ورقی ... !!

گفتی از آنچه تو داری بنویس ؛

گفتی از آنچه تو خواهی بنویس ؛

گفتی از آنچه تو دانی بنویس ؛

گفتم از غم بنویسم که چرا

کانچنین موج خموشی به تن آزرده مرا ؟؟!!

گفتم و رفتم و جستم و ندانستی تو ،

غم من آنچه تو می پنداری نیست !!!

در خاطره ام ...هرگز نیست

آنچه در آینه ی چشم تو معنا شده است !

غم من راز خموش صدف دیده ی توست !!!

که ندارد پر و بالی و نداند گذری ...

غم من شعله ی لرزان دل خسته ی توست !!!

شبهای دراز زمستان را

طاقت می آورم

و در تنهایی بی ترانه ی خویش

به جای گریه و بهانه

به قندیل های خاطره

دل خوش می کنم

اما

بهار که از راه می رسد

پای هر درخت پر شکوفه ای

در باور فاصله ها

ابر بغضم

همنوای باران می شود

شكايت كرد روزي  ديده  با دل                               كه كار من شد از جور تو مشكل

ترا  دادست  دست   شوق  بر باد                                  مرا  كندست  سيل  اشك  بنياد

ترا   گرديد  جاي  آتش  مرا   آب                       تو ز آسايش بري گشتي من از خواب

ز  بس  كانديشه هاي  خام  كردي                         مرا     آرامگه    شد   چشمه     خون

تواند  كشور   تن   ،  پادشاهي                                 زوال   دولت  خود ،  چند خواهي

چرا  بايد  چنين   خود كام    بودن                                 اسير   دانه  ،   هر  دام     بودن

شدن  هم  صحبت  ديوانه اي  چند                              حقيقت  جستن  از  افشانه اي   چند

ز بحر عشق ،  موج  فتنه پيداست                          هر آنكودم ز جانان زد و ز جان كاست

به  گفت ايددست  يه طعنه  تا  چند                           من   از  دست  تو  افتادم  درين  بند

تو  رفتي  و مرا  همراه  بردي                                     بزندانخانه       عشقم      سپردي

مرا  كار  تو  كرد  آلوده  دامن                                تو  اول ديدي   ، آنگه   خواستم   من

بدست  جور  كندي  پايه اي  را                                 در  آتش  سوختي  همسايه اي  را

مرا  در كودكي  شوق  درگر بود                               خيالم  زين  حوادث  بي  خبر بود

از   ميخورم   غم   ننگي  و نامي                                   نه  بودم  بسته بندي  و     دامي

نه  مي پرسيدم  از هجر و  وصالي                               نه  اگه  بودم  از نقص  و  كمالي

ترا  تا  آسمان  صاحب نظر كرد                                 مرا مفتون ومست وبي خبر كرد

شما  را  قصه ديگرگون نوشتند                                  حساب  كار ما ،  با  خون  نوشتند

ز عشق و وصل وهجر وعهد و پيوند                          تو حرفي  خواندي  ومن دفتري چند

هر آن گوهر كه مژگان تو مي سفت                          نهان با من هزاران قصه مي گفت

گروهي از مردم به عشق مي خندند

آنها به شادكامي مي خندند

واين بدان خاطرست كه از خاطرات تلخ

در ژرفاي وجود خود رنج مي برند

آنها به هر چيز زيبا در زندگي

بدگمان و شكاكند

به ايشان گوش مده

عشق نياز يك زندگي شاد است

پس خطر را قبول كن

با تمام قلب عاشق باش

با تمام ذهن عاشق باش

ارزش عشق بيش از اين هاست

عشق تو قضاى آسمانى است 

وصل تو بقاى جاودانى است

         در سايه ى زلف تو دل من 

         همسايه ى نور آسمانى است

                    بربود   دلم   كمند   زلفت

                    حقا كه مرا بدو گمانى است

                           پيداست  چو  آفتاب  كان   دل

                            در سايه ى زلف تو نهانى است

                                          عشق تو به جان خريدم ارچه

                                           آتش همه جاى رايگانى است

                                                هر چند  بر   آستان  كويت

                                                 گردون به محل پاسبانى است

                                                     دل جوئى كن كه نيكوان را

                                                      دل جوئى رسم باستانى است

                                                           خاقانى  را   به   دولت   تو

                                                            كار سخنان هزار كانى است

عمر  بي  ‌تو  به سر چگونه برم

که همي بي‌تو روز و شب شمرم

خونها     از   دو   ديده    پالودم

رخنه رخنه شد از غمت   جگرم

تو  ز  شادي  و خرمي   برخور

که من  از تو بجز جگر   نخورم

مگر اين  بود  بخششم  ز   فلک

که  ز  دست غم  تو جان    نبرم

چند  برتافتم  ز  کوي  تو  روي

با  قضا   بر  نيامد  آن    حذرم

به عمق دريا 

به وسعت صحرا

بلندي كوههاي

راستيني و ايستايي را در تو مي بينم

گام هاي استوار را در تو مي جويم

من تو را مي شناسم

از دور دست رويا

عشق پناه گرفته در وجودت

آسان مي كند ، شناخت دريا را

مهر درمان ناپذيرت

آسان مي كند ، شناخت صحرا را

صداقت و ايمانت

آسان مي كند ، باور كوهها را

من تو را مي شناسم

اشکی به چشم و در دلم آهی نمانده است
دیگرا مرا ز عشق گواهی نمانده است

در چشم بی فروغ من از رنج انتظار
غیر از نگاه مانده به راهی نمانده است

در سینه سر چرا نکشم چونکه بر سرم
جز سایه های بخت سیاهی نمانده است

در دوره ای که عشق گناه است بر دلم
جز جای داغ مهر گناهی نمانده است

نوری زمهر تو نیست به دلهای دوستان
لطفی دگر به جلوه ی ماهی نمانده است

در باغ خشک دوستی ای باغبان عشق
از گل گذشته برگ گیاهی نمانده است

شور و حلاوتی ز کلامی ندیده ام
شوقی و جذبه ای به نگاهی نمانده است

حسرت کشی ببین که دگر از وجود من
جز ناله های گاه به گاهی نمانده است

يا رب آن يوسف گم‌گشته به من بازرسان

تا  طربخانه  کني  بيت   حزن  بازرسان

اي خدايي که به  يعقوب رساندي  يوسف

اين زمان يوسف من نيز به من بازرسان

رونقي  بي گل  خندان به چمن  باز نماند

يارب  آن نوگل خندان به چمن  بازرسان

از   غم   غربتش   آزرده   خدايا  مپسند

آن سفر کرده ما را  به  وطن  بازرسان

اي صبا  گر  به  پريشاني  من  بخشائي

تاري از طره‌ ي آن عهدشکن  بازرسان

بود اندرمصر شاهي  نامدار                            مفلسي بر شاه  عاشق گشت زار

چون خبر آمدزعشقش شاه را                            خواند  حالي  عاشق  گمراه را

گفت چون عاشق شدي برشهريار                          ازدوكاراكنون يكي كن اختيار

يابه ترك شهراين كشور بگوي                             يانه درعشقم به ترك سربگوي

با  تو  گفتم  كار تو  يكبارگي                                سر بريدن  خواه  يا  آوارگي

چون نبود آن مرد عاشق مرد كار                               كرد او از شهر رفتن اختيار

چو برفت ان مفلس بي خويشتن                                 شاه گفتا سر ببريدش ز تن

حاجبي گفتا كه هست او بي گناه                             از چه سربريدنش فرمود شاه

شاه گفتا زانكه او عاشق نبود                             در طريق عشق من صادق نبود

گر چنان بودي كه بودي مرد كار                               سربريدن كرد اينجا اختيار

هركه سربر وي به ازجانان بود                                عشق ورزيدن بروتاوان بود

گر زمن او سر بريدن خواستي                                شهريار از مملكت برخاستي

بر ميان بستي كمردرپيش او                                   خسرو عالم شدي درويش او

ليك چون در عشقم دعوي داربود                             سر بريدن سازدش تيماربود

هر كه در عشقم سر سر دارد او                               مدعيست و دامن تر دارد او

اين بدان گفتم كه تا هر بي  فروغي                      كم زند  در عشق  ما لافي  دروغ

وقتي با مني 

 خود را احساس مي كنم

وقتي براي تو تلاش مي كنم

هستم

وقتي به ياد توام

هستم

براي همين است

كه دوستت دارم

با تو

هستم

خاطر بي آرزو از رنج يار آسوده است

خار خشك از منت ابر بهار آسوده است

گر به دست عشق نسپاري عنان اختيار

خاطرت از گريه بي اختيار آسوده است

هرزه گردان از هواي نفس خود سرگشته اند

گر نخيزد باد غوغا گر غبار آسوده است

پاي در دامن كشيدن فتنه از خود راندن است

گر زمين را سيل گيرد كوهسار آسوده است

كج نهادي پيشه كن تا وارهي از دست

خلق غنچه را صد گونه آسيب است و خار آسوده است

هر كه دارد شيوه نامردمي چون روزگار

از جفاي مردمان در روزگار آسوده است

تا بود اشك روان از آتش غم باك نيست

برق اگر سوزد چمن را جويبار آسوده است

شب سرآمد يك دم آخر ديده بر هم نه رهي

صبحگاهان اختر شب زنده دار آسوده است

عشقت اندر ميان جان دارم

         جان ز بهر تو بر ميان دارم

                 تا مرا بر سر جهان داري

                        به سرت گر سر جهان دارم

                                     گويي از دست هجر جان نبري

                                                غافلم گرنه اين گمان دارم

                                                            بر سرم هرچه عشق بنوشتست

                                                                             يک به يک بر سر زبان دارم

                                            از  اثرهاي  طالع  عشقت

                        چون قضاهاي آسمان دارم

بيش پاي از قفاي هجر منه

            من بيچاره نيز جان دارم

                  جانم اندر بهار وصل بخر

                            گرچه بر هجر دل زيان دارم

                                       گويي از جان کسي حديث کند

                                                      چه کنم در کيايي آن دارم

                                                                      بر تو احوال انوري پيداست

+ هک شده در: 11 / 11 / 1389برچسب:,

رفتم ،مرا ببخش ومگو او وفا نداشت

راهي بجز گريز برايم نمانده بود

اين عشق آتشين پر از درد بي اميد

در وادي گناه وجنونم كشانده بود

رفتم كه ناتمام بمانم در اين سرود

رفتم كه با نگفته بخود آبرو دهم

رفتم مگو،مگو ،كه چرا رفت ننگ بود

عشق من ونياز تو وسوز وساز ما

از پرده خموشي وظلمت ،چو نور صبح

بيرون فتاده بود بيكباره راز ما

رفتم كه گم شوم چو يكي قطره اشك گرم

در لابلاي دامن شبرنگ زندگي

رفتم ،كه در سياهي يك گور بي نشان

فارغ شوم ز كشمكش وجنگ زندگي

من از دو چشم روشن وگريان گريختم

از خندهاي وحشي طوفان گريختم

از بستر وصال به آغوش سرد هجر

آزرده از ملامت وجدان گريختم

اي سينه در حرارت سوزان خود بسوز

ديگر سراغ شعله آتش ز من مگير

ميخواستم كه شعله شوم سر كشي كنم

مرغي شدم به كنج قفس بسته واسير

روحي مشوشم كه شبي بي خبر ز خويش

در دامن سكوت بتلخي گريستم

نالان ز كرده ها و پشيمان ز گفته ها

ديدم كه لايق تو وعشق تو نيستم

عشق تو از ملک جهان خوشترست                              رنج تو از راحت جان خوشترست

خوشترم آن نيست که دل برده‌اي                                 دل در جان مي‌زند آن خوشترست

من به کراني شدم از دست هجر                                پاي ملامت به  ميان خوشترست

دل به بدي تن زده  تا  به  شود                                  خوردن زهري به گمان خوشترست

وصل تو روزي نشد و روز شد                                 سود نه و مايه زيان خوشترست

عمر شد و عشوه به دستم بماند                                  دخل نه و خرج روان خوشترست

از پي دل جان به تو انداختيم                                     بر  اثر  تير  کمان خوشترست

کيسه‌ي عمرم ز غمت شد تهي                                   بي‌رمه مرسوم شبان خوشترست

اين همه هست و تو نه با انوري                                 وين همه در کار جهان خوشترست

اي دير به دست آمده بس زود برفتي

آتش زدي اندر من و چون دود برفتي

چون آرزوي تنگ‌دلان دير رسيدي

چون دوستي سنگ‌دلان زود برفتي

زان پيش که در باغ وصال تو دل من

از داغ فراق تو برآسود برفتي

ناگشته من از بند تو آزاد بجستي

ناکرده مرا وصل تو خشنود برفتي

آهنگ به جان من دلسوخته کردي

چون در دل من عشق بيفزود برفتي

بگذار سر به سينه من

تا كه بشنوي

آهنگ اشتياق دلي دردمند را..........

شايد كه بيش از اين نپسندي به كار عشق

آزار اين رميده سر در كمند را.........

بگذار سر به سينه من تا بگويمت

اندوه چيست ........

عشق كدام است........

غم كجاست..........

بي تو

نه بوي خاک نجاتم داد

نه شمارش ستاره ها تسکينم

چرا صدايم کردي

چرا ؟

سراسيمه و مشتاق

سي سال بيهوده در انتظار تو ماندم و نيامدي

نشان به آن نشان

که دو هزار سال از ميلاد مسيح مي گذشت

عاشقي چيست مبتلا بودن

با غم و محنت آشنا بودن

سپر خنجر بلا گشتن

هدف ناوک قضا بودن

بند معشوق چون به بستت پاي

از  همه  بندها  جدا  بودن

زير بار بلاى او همه عمر

چون سر زلف او دوتا بودن  

آفتاب رخش چو رخ بنمود

پيش او ذره‌ ي هوا  بودن

به همه محنتي رضا دادن

وز همه دولتي جدا بودن

گر لگد کوب صد جفا باشي

همچنان  بر سر وفا بودن

عشق اگر استخوانت آس کند

سنگ   زيرين  آسيا  بودن

آه .....

آه.....

اما او چرا اين را نمي داند كه در اينجا

من دلم تنگ است ، يك ذره ست؟

اي داد بر من ، داد

من نمي دانم چرا اين را نمي داند؟

كه من بيچاره هم در سينه دل دارم

دل دارم...

كه دل من هم دل است آخر؟

سنگ وآهن نيست !!

او چرا اين قدر از من غافل است آخر؟

ناگزیر از سفرم ، بی سر و سامان چون باد

به " گرفتار رهایی " نتوان گفت : آزاد

کوچ تا چند ؟! مگر می شود از خویش گریخت؟

"بال"  تنها غم  غربت  به  پرستوها  داد

اینکه مردم نشناسند تو را غربت  نیست

غربت آن است که " یاران " ببرندت از یاد

عاشقی چیست ؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر

نه من از قهر تو غمگین  ، نه تو از مهرم  شاد

چشم  بیهوده  به  آیینه  شدن  دوخته ای

اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد ...

خدا پایان ما را مثل گل پرپر نمی خواهد

درخت دوستی را تل ِّ خاکستر نمی خواهد

چه در سنگ و چه در اسفنج باران راه خواهد یافت

کلام دلنشینت قلب خوش باور نمی خواهد

فقط من باشم و تو باقی عشاق را رد کن

که تسخیر دل سنگ تو همسنگر نمی خواهد

نگاهم کن بگو مهر مرا در سینه ات داری

نشانم ده که رویا قرص خواب آور نمی خواهد

قیامت وقت رفتن در قدم هایت مجسم شد

خدا هرگز مرا از این پشیمان تر نمی خواهد