یاد بعضی نفرات روشنم می دارد

                                   قوتم می بخشد

                                                راه می اندازد.

نام بعضی نفرات رزق روحم شده است

وقت هر دلتنگی سویشان دارم دست

زندگی یک صبح بهاری است

اگر دوستی داشته باشی

کسی که با او راه بروی

با او حرف بزنی

به جانبش رو کنی.

زندگی یک صبح بهاری است

اگر دوستی داشته باشی

تا کمی آفتاب را با او قسمت کنی

که تو را یاری دهد

پس حالا و همیشه

تو را یاری است.

اگر دوستی به تو راه صداقت

مهربانی تلاش عشق و صمیمیت را

نشان داد سخت در دامنش آویز.

بيدل كجا رود به كه گويد نياز خويش؟

با نا كسان چگونه كند فاش،راز خويش؟

با عاقلان بي خبر از سوز عاشقي

نتوان دري گشود زسوز وگداز خويش

اكنون كه يار ،راه ندادم به كوي خود

مادر نياز خويشتن واو به ناز خويش

با اوبگو كه گوشه چشمي ز راه مهر

بگشا دمي به سوخته پاكباز خويش

ما عاشقيم وسوخته آتش فراق

آبي بريز با كف عاشق نواز خويش

بيچاره ام ز درد وكسي چاره ساز نيست

لطفي نماي با نظر چاره ساز خويش

با موبدان بگو،ره ما وشما جداست

ما با اياز خويش وشما با نماز خويش

شب مهتابه و چشمام بازم از یاد تو خیسه
دیگه عادت شده با بغض واسه تو می نویسه
کاش می فهمیدی که قلبم خونه¬ی آرزوهات بود
یه نفس تنها نبودی همیشه دلم باهات بود
آسمون و ماه نقرش با یه عالمه ستاره
شاهدن که این بریدن دیگه برگشتی نداره
رفتی بی اونکه بدونی دل من مال خودت بود
حال بغضای شبونم به خدا حال خودت بود
سهم چشمای تو بودن توی دنیا هر چی داشتم
واسه¬ی خاطر نازت جونمو گرو گذاشتم

من بشکنم برنجم،فدای تار موهات

مهم توئی نرنجی،برس به آرزوهات

به نام خدایی که در نا امیدی ، چشمان امیدوارش را به من می دوزد

خسته ام.............

خسته ام............

این بار می خواهم از امروز برای آینده یادگاری بگزارم البته برای آینده ای که شاید باشد یا نباشد

امروز گویا بر سد بلند رویاهای ذخیره کرده ام ترک افتاده

و از میان درز این ترک همۀ سرمایۀ وجودم از دستم می رود

شبنم های رویایم که هر روز صبح آنها را قطره قطره

از روی گلبرگ های گلهای سرخ با هزاران مشقت جم می کردم.....................

تصویرهای بدیع که برای ثبت آنها بر ناشناخته های سرزمین احساسم پا می گذاشتم

همۀ خاطرات گذشته به خوبی در خاطرم هست.................

به این همه داشته هایم افتخار می کنم

و در نبود نداشته هایم که نمی دانم لیاقت داشتنشان را نداشتم

یا به قدر کافی برای بدست آوردنشان تلاش نکرده ام ، غصه می خورم

من چون پرنده ای که اکنون پرواز را یاد گرفته

نمی دانم به بالهایم ایمان داشته باشم یا از وسعت آسمان بترسم..........؟

نمی دانم میان این همه جهت های بی جهت کدام یک را برگزینم.......؟

نمی دام به کدام نوای آمده از دور هم صدا شوم............؟

نمی دانم.....................

ولی از کسی که نفس را از من می گیرد و پس می دهد بی صبرانه می خواهم

که مرا بفهمد............

مرا در این کوره راه  بی پایان دنیا تنها نگذارد....................

و همچنان مانند هر لحظۀ گذشته کنارم باشد

                           به تيغم بر كُشد دستش نگيرم                               وگر تيرم زند منت پذيرم

                  كمان ابرويت را گو بزن تير                               كه پيش دست وبازويت بميرم

        غم گيتي گر از پايم در آرد                              بجز ساغر كه باشد دستگيرم

براي اي آفتاب صبح اميد                             كه دردست شب هجران اسيرم

       به فريادم رس اي پير خرابات                           به يك جرعه جوانم كن كه پيرم

                به گيسوي تو خوردم دوش سوگند                      كه من از پاي تو سر بر نگيرم

                            بسوز اين خرقه تقوي تو حافظ                                  كه گر آتش شوم دروي نگيرم

هميشه در كنار توام

 تا تو را درك كنم

هميشه در كنار توام

تا همراه تو بخندم

هميشه در كنار توام

تا با تو گريه كنم

هميشه در كنار توام

تابا توحرف بزنم

هميشه در كنار توام

تاهمراه تو فكر كنم

هميشه در كنار توام

تابا توآينده را برنامه ريزي كنم

گرچه شايد

هميشه

همراه هم نباشيم

خواهش مي كنم بدان

در كنار توام

تا عاشق تو باشم

گاهی سوال می شود . برایم
سوال می شود که می توانم فراموشت کنم؟
می توانم تو را نبینم ؟  می توانم تو را از یاد ببرم ؟
می توانم حضورت را  از خاطره هایم از زندگیم پاک کنم ؟.
می توانم بی تو . به راهم ادامه دهم ؟
و به فرض توانستن :
اصلا می خواهم این کار را بکنم ؟
گاهی هم سوال را بر می گردانم و از آن طرف می پرسم . با این تفاوت که دیگر سوال از توانستن نیست. سوال از خواستن و انجام دادن است .
این سوالم می شود که . تو فراموشم می کنی ؟ اصلا من حضوری دارم پیش تو
ردی از من هست در خاطره هایت . تا بگویی میخواهی حضورم را پاک کنی ؟
جواب سوال تو  با اینکه فکر می کنم جواب سوال خودم را می دانم . باز دچار تردید می شوم . چه برسد به
می دانم که نه می توانم و نه می خواهم تو را فراموش کنم
 

عاشقي خسته ام از عشق جدايم نکنيد

جز همان عاشق دل خسته صدايم نکنيد

سالها از آتش دل سوخته ام ساخته ام

باز هم هم سفر خاطره هايم نکنيد

بگذاريد بگريم زپريشاني خويش

تا دم مرگ از اين درد جدايم نکنيد

در سيه چال غم و درد به بندم بکشيد

ولي از دامگه عشق رهايم نکنيد

بخدا عشق گنه نيست اخر

در ميان همه انگشت نمايم نکنيد

بگذاريد بگريم ز پريشاني خويش

که به جان امده ام از

اين بي سرو ساماني خويش

نخ شمع از شمع پرسید.

چرا وقتی من میسوزم تو آب میشی؟

شمع جواب داد :

مگه میشه کسی که تو قلبمه بسوزه و من اشک نریزم.

من مرگ را دوست دارم چون مرا از آدمهايي نجات مي دهد كه مي پندارند من از آنها بيگانه ام

من آن چه را كه از فرشتگان مي شنوم به زبان بشر ترجمه مي كنم.

پادشاهي جايزه بزرگي براي هنرمندي گذاشت كه بتواند به بهترين شكل , آرامش را تصوير كند .

نقاشان بسياري آثار خود را به قصر فرستادند . آن تابلوها ، تصاويري بودند از جنگل به هنگام غروب , رودهاي آرام و كودكاني كه در خاك مي دويدند , رنگين كمان در آسمان ، و قطرات شبنم برگلبرگ گل سرخ .

پادشاه تمام تابلوها را بررسي كرد , اما سرانجام فقط دو اثر را انتخاب كرد . اولي , تصوير درياچه آرامي بود كه كوههاي عظيم و آسمان آبي را در خود منعكس كرده بود . در جاي جايش مي شد ابرهاي كوچك و سفيد را ديد , و اگر دقيق نگاه مي كردند ، در گوشه چپ درياچه ، خانه كوچكي قرار داشت , پنجره اش باز بود ، دود از دودكش آن برمي خواست , كه نشان مي داد شام گرم و نرمي آماده است .

تصوير دوم هم كوهها را نمايش مي داد . اما كوهها ناهموار بود . قله ها تيز و دندانه اي بود . آسمان بالاي كوهها بطور بيرحمانه اي تاريك بود , و ابر ها آبستن آذرخش , تگرگ و باران سيل آسا بود .

اين تابلو هيچ با تابلو هاي ديگر ي كه براي مسابقه فرستاده بودند , هماهنگي نداشت . اما وقتي آدم با دقت به تابلو نگاه مي كرد ، در بريدگي صخره اي شوم جوجه پرنده اي را مي ديد . آنجا , در ميان غرش وحشيانه طوفان گنجشكي ، آرام نشسته بود .

پادشاه درباريان را جمع كرد و اعلام كرد كه برنده جايزه بهترين تصوير آرامش ، تابلو دوم است . بعد توضيح داد :

آرامش آن چيزي نيست كه در مكاني بي سرو صدا , بي مشكل ، بي كار سخت يافت مي شود , چيزي است كه مي گذارد در ميان شرايط سخت , آرامش در قلب ما حفظ شود . اين تنها معناي حقيقي آرامش است

مرا   بي  يار  و   غمخوار    آفريدند                         مرا   بيمار    بيمار   آفريدند

مرا  با  درد   عشق   سينه    سوزي                         از اول بي   پرستار   آفريدند

مرا  دائم   ترين   رنج        كردند                         چو گل  در  سايه  خار  آفريدند

مراچون مرغ خوش خوان ي در اين باغ                      گرفتار      گرفتار      آفريدند

مرا   لبريز   محنت     خلق      كردند                      مرا  از  غصه  سرشار   آفريدند

مرا  در  بزم   گيتي  مات  و  مبهوت                      نه سر مست ونه هوشيار آفريدند

مرا  از   آميزش   اميد    و    ياسي                      پي  يك   لحظه   ديدار   آفريدند

دادی نشان تو ای اشک، سـوز و گداز مــا را

بیرون فکـــندی آخـــــر ، از پـــــــرده راز مــا را

ای مــه ز جـــانب مامی بـوس خـاک راهش

در هـــــر کجـــــا که دیدی مــــاه حجــاز ما را

بــــادصبــــا به کـــــویش افـــــتد اگـــر گـذارت

از حــال زار مـــــا گــــو،آن چـــاره سـاز مــا را

دل خون شداز فراقش،جان سوخت زاشتیاقش

یارب رســــان تــــو بــر مــــا، آن دلنواز مــــــا را

مهــرش به جـان خریدیم، مـاه رخش ندیدیم

خـــورشید هـــم نـدارد  ، سـوز و گــداز ما را

بـی یـــار و بــی پناهیم،محتاج یـک نگـاهیم

آن نــــازنیـــــن بـــــرآرد ، آیــــــا نیـــاز مــا را؟

تــــا کــــعبـــه ی وصــــالــش ،راه دراز داریــم

کــــوتــــاه کــــــــن خـــــــدایا ،راه دراز مـــا را

خــود را چگــونه خوانم،در خیل عــاشقانش

یارب حقیقتی بخـــش،عشـق مجــاز مــا را

مــــن او را رهــــا کــردم

و چـــقــدر ســخــت اســت عــزیـزتــریــنت را رهــا کنـــی!!

من آنــقـدر او را دوست دارم

که او را رهـــا می خواهــم....

رهـــا از تمامی بـنـدهـا و زنجـیـرهـا

هــر چـنـد او هـیچگاه در بـنـد مـن گـرفـتار نـبـود

چـرا که مــن خـود ایـنـگـونـه خـواستــم

هــیچگـاه به خـاطــر هــمـیـشـه بـودن با او

برای او بـنـدی نساخـتـم!!!

اما او در بند خود گرفـتار بود....

ای کـــــاش از خود رهــا شــود

هـمانــگونــه کـه مــن بــا او از خــود رهــا شــدم.

من به درماندگی صخره و سنگ

من به آوارگی ابر و نسیم

من به سر گشتگی آهوی دشت

من به تنهایی خود می مانم

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی

شعر چشمان تو را می خوانم

چشم تو،چشمه ی شوق

چشم تو ژرف ترین راز وجود 

نه بهاری و نه یاری دیگر

حیف!!!

اما من و تو

دور از هم می پوسیم

غمم از وحشت پوسیدن نیست

غمم از زیستن بی تو در این لحظه ی پر دلهره است

دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست

از سر این بام

این صحرا

این دریا

پر خواهم زد

خواهم مرد

غم تو

این غم شیرین را

با خودم خواهم برد

دعا مي کنم که هيچگاه چشمهاي زيباي تو را

در انحصار قطره هاي اشک نبينم

و تو برايم دعا کن ابر چشم هايم هميشه براي تو ببارد

دعا مي کنم که لبانت را فقط در غنچه هاي لبخند ببينم

و تو برايم دعا کن که هر گز بي تو نخندم

دعا مي کنم دستانت که وسعت آسمان و پاکي دريا و بوي بهار را دارد

هميشه از حرارت عشق گرم باشد

و تو برايم دعا کن دستهايم را هيچگاه ....

من برايت دعا مي کنم که گل هاي وجود نازنينت هيچگاه پژمرده نشوند

براي شاپرک هاي باغچه ي خانه ات دعا مي کنم

که بال هايشان هرگز محتاج مرهم نباشند

من براي خورشيد آسمان زندگيت دعا مي کنم که هيچگاه غروب نکند

و بدان در آسمان زندگيم تو تنها خورشيدي

پس برايم دعا کن ، دعا کن که خورشيد آسمان زندگيم هيچگاه غروب نکند….

بغير از آنكه بشد دين ودانش از دستم

بيا بگو كه زعشقت چه طرف بر بستم

اگرچه خرمن عمرم غم تو داد بباد

بخاك پاي عزيزت كه عهد نشكستم

چو ذره گر چه حقيرم ببين بدولت عشق

كه در هواي رخت چون بمهر پيوستم

بيار باده كه عمريست تا من از سرِ امن

بكنج عافيت از بهر عيش ننشستم

اگر ز مردم هشياري اي نصيحت گو

سخن بخاك ميفكن چرا كه من مستم

چگونه سر ز خجالت بر آورم بر دوست

كه خدمتي به سزا بر نيامد از دستم

بسوخت حافظ وآن يار دلنواز نگفت

كه مرهمي بفرستم كه خاطرش خستم

هر وقت توی زندگیت با یه در بزرگ و یه قفل بزرگ برخورد کردی نا امید نشو

چون اگه قرار بود باز نشه جاش دیوار میگذاشتن

قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
 خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من
 بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
 نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
 برو آنجا که تو را منتظرند
 قاصدک
در دل من همه کورند و کرند
 دست بردار ازین در وطن خویش غریب
 قاصد تجربه های همه تلخ
 با دلم می گوید
 که دروغی تو ، دروغ
 که فریبی تو. ، فریب
 قاصدک هان ، ولی ... آخر ... ای وای
 راستی ایا رفتی با باد ؟
با توام ، ای! کجا رفتی ؟ ای
راستی ایا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خکستر گرمی ، جایی ؟
 در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟
 قاصدک
ابرهای همه عالم شب و روز
 در دلم می گریند

اگر بينم كه غمگيني   زچشمان سياهت اشك مي بارد    زمين و آسمان را زير وروسازم كه بنيادش براندازم

اگر بينم كه غمگيني  نگاهت سرد وخاموش است   روم پيش خدا خواهم مرا زنداني زندان غمهاي جهان سازد

                                                             ترا آزاد گرداند

اگر بينم كه غمگيني       روم بر آسمان در قعر جنگلهاي بي پايان        به عمق سرد درياها

كليد رمز خوشبختي دنيا را بدست آرم      به زير پايت اندازم         كه تو لبخند شادي را به لب آري

عشق فراموش کردن نیست بلکه بخشیدن است عشق گوش کردن نیست

بلکه درک کردن است عشق دیدن نیست

بلکه احساس کردن است عشق جا زدن و کنار کشیدن نیست

بلکه صبر کردن و ادامه دادن است.

شیشه پنجره را باران شست

از دل مــــن اما

چه کسی نقش تو را خواهد شست

تــو گــــــل ســرخ مـنـــــی

تو گل یاسمنـی

تو چنان شبنم پاک سحــری

نـه ازآن

پـاکتری

ای خدا آخر چه کس باور کرد

جــــنگل جانم را

آتـــش عشـــق تو خاکستر کــــرد

عشق یعنی شب نشینی با خدا

گفتگو با ناله اما بی صدا

عشق پرتاب گلی از سوی دوست

هر کجا باشم دلم همراه اوست

با يك شكلات شروع شد .

من يك شكلات گذاشتم توي دستش، او يك شكلات گذاشت توي دستم، من بچه بودم، او هم بچه بود. سرم را بالا كردم، سرش را بالا كرد، ديد كه مرا مي شناسد، خنديدم. گفت : " دوستيم"، گفتم :"دوست دوست". گفت:" تا كجا"، گفتم : " دوستي كه تا نداره" ، گفت :" تا مرگ"، خنديدم و گفتم:" من كه گفتم تا نداره" ، گفت :‌" باشد تا پس از مرگ"،  گفتم :‌" نه نه نه ، تا نداره"، گفت:‌" قبول تا آنجا كه همه دوباره زنده مي شوند، يعني زندگي پس از مرگ، باز هم با هم دوستيم ، تا بهشت تا جهنم تا هر كجا كه باشد من و تو با هم دوستيم " خنديدم و گفتم :" تو براش تا هر كجا كه دلت مي خواهد  يك تا بذار، اصلا يك تا بكش از سر اين دنيا تا اون دنيا ، اما من اصلا تا نمي گذارم" نگاهم كرد ، نگاهش كردم ، باور نمي كرد، مي دانستم ، او مي خواست حتما دوستيمان تا داشته با شد ، دوستي بدون تا را نمي فهميد .

  گفت : " بيا براي دوستيمان يك نشانه بگذاريم "، گفتم:‌" باشد، تو بگذار" گفت:" شكلات، هر باري كه همديگر را مي بينيم ، يه شكلات مال تو يكي مال من، باشد؟" گفتم:" باشد" . هر بار يك شكلات مي گذاشتم توي دستش ،او هم يك شكلات توي دست من، باز همديگر را نگاه مي كرديم، يعني كه دوستيم، دوست دوست. من تندي شكلاتم رو باز مي كردم و مي گذاشتم توي دهانم و تند تند آن را مي مكيدم . مي گفت:" شكمو! تو دوست شكمويي هستي!" و شكلاتش رو مي گذاشت توي يك صندوق كوچولوي قشنگ ، مي گفتم:" بخورش" مي گفت:" تموم مي شه، مي خوام تموم نشه، براي هميشه بماند".

صندوقش پر از شكلات شده بود، هيچكدامش رو نمي خورد ، من همه اش را خورده بودم . گفتم :" اگه يك روز شكلات هايت را مورچه ها بخورند يا كرم ها، آن وقت چه كار مي كني ؟" گفت:" مواظب شان هستم ". مي گفت:" مي خواهم نگه شان دارم تا مو قعي كه دوست هستيم " و من شكلات را مي گذاشتم توي دهانم و مي گفتم :" نه نه تا ندارد ، دوستي كه تا نداره".

يك سال ، دو سال ،چهار سال ، هفت سال ، ده سال و بيست سال شده است ،او بزرگ شده است، من بزرگ شده ام، من همه شكلات ها را خور ده ام ، او همه شكلات ها را نگه داشته است. او آمده است امشب تا خدا حافظي كند ، مي خواهد برود ، برود آن دور دور ها ، مي گويد :" مي روم اما زود بر مي­گردم " من مي دانم ، مي رود و بر نمي گردد ، يادش رفت شكلات را به من بدهد ، من يادم نرفت ، يك شكلات گذاشتم كف دستش ، گفتم :‌" اين براي خوردن " يك شكلا ت هم گذاشتم كف آن دستش :" اين هم آخرين شكلات براي صندوق كوچكت " يادش رفته بود كه صندوقي دارد براي شكلات هايش ، هر دو را خورد، خنديدم،  مي دانستم دوستي من تا ندارد مي دانستم دوستي او تا دارد مثل هميشه . خوب شد همه شكلات هايم رو خوردم اما او هيچكدامشان را نخورد . حالا با يك صندوق پر از شكلات  نخورده چه خواهد كرد؟!

مهر دل ما مدام تقدیم شما 

  عمری که شود به کام تقدیم شما  

 پیدا نشد آن هدیه که در شان شماست  

   یک باغ گل سلام تقدیم شما

تنهاييم عالمي داره..به خصوص وقتي که همه دورتن اما بازم تنهایی!!!!

 چقد جالبه که ما آدما از همه کسایی که اطرافمونن چشم امیدمون فقط به چند نفر یا شایدم یه نفره...

چند نفر(يا نفري)که بودنشون واسه ما مثل داشتن همه دنياست و نبودنشون پايان زندگي و همه آرزوها

با اين وضع واقعا تنهايي يعني چي؟؟ به چي مگن تنهايي و به کي ميگن تنها؟؟؟

ما که هيچ کدوم تنها نيستيم و هميشه اطرافمون شلوغه اما هميشه تو دلمون تنهايم…

اين احساس تنها بودن از کجا مياد؟؟؟؟

شب

        سکوت

                    تنهایی

                                   اشک

                                             و....

شب  را  دوست  دارم   چون سکوت در آن جاریست

سکوت را دوست دارم   چون تنهای در آن نهفته است

تنهایی را دوست دارم   چون درآن اشک را به من هدیه می دهی

اشک  را  دوست دارم   چون همچون تویی در آن حس میشود

و....

تو را دوست دارم    چون در همه حال در کنارم هستی

پس....

شب

        سکوت

                   تنهایی

                              و اشک

                                           را با تو دوست دارم

سکوت را می پذيرم
اگر بدانم،
روزی با تو سخن خواهم گفت
تيره بختی را می پذيرم
اگر بدانم ،
روزی چشمان تو را خواهم سرود
مرگ را می پذيرم
اگر بدانم ،
روزی تو خواهی فهميد 
 که (( دوستت دارم))   

زير باران کلمات مي ايستم و ناگهان چتر رنگارنگم را مي بندم.حرفهاي تو مرا ابي

مي کند.قد مي کشم و اسمانها را پشت سر مي گذارم.نفسهاي خدا را دانه دانه ميشمارم .

با ستاره اي که هزار سال عاشق بوده به زمين برميگردم.دريا را با اسمان مي اويزم و

کمي در باغچه مي ريزم تا گلها همه رنگ و بوي تو را بگيرند.

چه خوب است با تو حرف زدن و سطر هاي نانوشته ي زندگي را خواندن.چه خوب است با تو به ابرها سفر کردن و مرطوب شدن.دلم مي خواهد انقدر شاداب بمانم که روي انگشتانم گل سرخ برويد.دلم مي خواهد وقتي از پرواز مي گويم هيچ پرنده اي زخمي نباشد و روزي که شعر صبح را در دفتر مشق کودکان مي نويسيم چشمها بيدار باشند.

چه خوب است از تو گفتن و با تو عاشق شدن و از پيچ و خم جاده ها گذشتن.دلم مي خواهد روي برگ درختان يادگاري بنويسم و به همه بگويم : 

(دوستت دارم)

چه خوب است خاطرات ديرين را بادستهاي تو ورق زدن و در ميان کوير فراموشي گل گفتن و گل شنيدن.دلم مي خواهد نفسهاي تو را دانه دانه بشمارمو با هر نفست بگويم :

(عاشقانه دوستت دارم)