در این فکرم که خواهی ماند با من مهربان یا نه            بمن کم می کنی لطفی که داری این زمان یا نه

گمان دارند خلقی کز تو خواریها کشم آخر                        عزیز من یقین خواهد شد آخر این گمان یا نه

سخن باشد بسی کز غیر باید داشت پوشیده                نمی دانم که شد حرف منت خاطر نشان یا نه

نهانی چند حرفی با تو از احوال خود دارم                          در ان اندیشه ام کز غیر می ماند نهان یا نه

اگر زینسان تماشای جمال او کنی وحشی                      تماشا کن خواهی گشت رسوای جهان یا نه

پیش تو بسی از همه کس خوارترم من

زان روی که از جمله گرفتارترم من

روزی که نماند دگری بر سر کویت

دانی که ز اغیار وفادارترم من

بر بی کسی من نگر وچاره من کن

زان کز همه کس بی کس و بی یارترم من

بیداد کنی پیشه وچون از تو کنم داد

زارم بکشی کز که ستمکارترم من

وحشی بطبیب من بیچاره که گوید

کامروز ز دیروز بسی زارترم من

مها بدل نظری کن که دل تو را دارد                                بروز وشب بمراعاتت اقتضا دارد

ز شادی و ز فرح در جهان نمی گنجد                               دلی کچون تو دلارام خوش لقا دارد

همی رسد بگریبان آسمان دستش                                      که او چو سایه ز ماه تو مقتدا دارد

ز آفتاب تو آن را که پشت گرم شود                                      چرا دلیر نباشد حذر چرا دارد

ز بهر شادی تست ار دلم غمی دارد                                زدست و کیسه تست ارکفم سخا دارد

تو خود جفا نکنی ور کنی جفا بر دل                                   بکن بکن که بکردار تو رضا دارد

چرا نباشد راضی   بدان جفای لطیف                                   که او طراوت آب ودم صبا دارد

مبادا یارب آن روزی که من از چشم یار افتم

که گر از چشم یار افتم ز چشم اعتبار افتم

شراب لطف پر در جام می ریزی ومی ترسم

که زود اخر شود این باده ومن در خمار افتم

بمجلس می روم اندیشناک ای عشق آتش دم

بدم بر من فسونی تا قول طبع یار افتم

زیمن عشق بر وضع جهان خوش خنده ها کردم

معاذ الله اگر روزی بدست روزگار افتم

تظلم آنقدر دارم میان راهت افتاده

که چندانی  نگه داری که من بر یک کنار افتم

عجب کیفیتی دارم بلند از عشق ومی ترسم

که چون منصور حرفی گویم ودر پای دار افتم

در روز سواری امد وشد وقت آن وحشی

که او تازد بصحرا من براه انتظار افتم

اي آتش سوداي تو خون کرده جگرها

بر باد شده در سر سوداي تو سرها

در گلشن اميد به شاخ شجر من

گلها نشکفند و برآمد نه ثمرها

اي در سر عشاق ز شور تو شغب‌ها

وي در دل زهاد ز سوز تو اثرها

آلوده به خونابه‌ي هجر تو روان‌ها

پالوده ز انديشه‌ي وصل تو جگرها

وي مهره‌ي اميد مرا زخم زمانه

در ششدر عشق تو فرو بسته گذرها

کردم خطر و بر سر کوي تو گذشتم

بسيار کند عاشق ازين گونه خطرها

تو جفا کن که از اینسوی وفاداری هست

طاقت وصبر مرا حوصله خواری هست

با دلم هرچه توان کرد بکن تا بکشد

کز من و جان منش نیز مددکاری هست

می خرم مایه هر شکوه به سد شکر زتو

من خریدار ،گرت جنس دل آزاری هست

گرد زنجیر بمژگان ادب پاک کند

آنکه در قید کسش ذوق گرفتاری هست

ما بدامان تو نازیم که پاکست چو گل

ورنه در شهر بسی لعبت بازاری هست

شکر جورش کن و خشنودی او جو وحشی

که درازست شب وحسرت وبیداری هست