به دنبال تو ام منزل به منزل

پريشان مي روم ساحل به ساحل

به خوابت ديده ام رويا به رويا

به يادت بوده ام فردا به فردا

پس از تو روح سرگردان موجم

هنوزم تشنه ام دريا به دريا

تو را تنهاي تنها مي شناسم

تو را هر جاي دنيا مي شناسم

به دنبال توام منزل به منزل

پريشان مي روم ساحل به ساحل

به خوابت ديده ام رويا به رويا

به يادت بوده ام فردا به فردا

در به در ، در به در تو

بي تو و همسفر تو

هر چه گفتم تا به امروز

از تصدق سر تو

از همين روز تا به فردا

حتي تا آخر دنيا

هر چه هستم يا که باشم

از توام تنهاي تنها

خاکم و خاک در تو

سايه ي پشت سر تو

همه ي زندگي من

يک غزل از دفتر تو

به دنبال توام منزل به منزل

پريشان مي روم ساحل به ساحل

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد

معشوق یعنی کسی که دوسش داری ....                                       

  یعنی کسی که همیشه با تو هم احساسه

                                       در لبخند و اشک تو شریکه 

 معشوق  یعنی کسی که با نگاهش با حرفش و با سکوتش به تو احساسای قشنگ دنیا رو هدیه میده 

معشوق یعنی کسی که تو رو دوست داره نه به این خاطر که فلان روز فلان محبت بهش کردی

                                نه به این خاطر که خوبی و بهش خوبی کردی 

              فقط به این خاطر که.....

                                          دوستت داره بدون هیچ دلیلی

                                     شاید دلیلش در دایره ی لغات جا نمیشه

                                      و شاید اصلا دلیلی وجود نداشته باشه

کاش بشه تو این غبار روزگار و از پشت نقابای رنگارنگ یه دوست واقعی رو پیدا کرد.

معشوقی که وقتی با برق نگاهش با تو حرف میزنه و آرامش تمام وجودتو در بر میگیره.

             معشوقی  که خیلی وقتا دلت می خواد بهش بگی که چقدر دوسش داری

                                           ولی چون فکر می کنی هیچ کلمه

                    و هیچ جمله ای نمی تونه اون احساسو وصف کنه و بهش بگه

                                              از گفتنش پشیمون میشی.....

معشوقی که کنارش ثانیه ها با انرژی خاصی جاشونو به ساعت ها میدن و وقتی نیست انگار اصلا

حرکت نمی کنن

                          معشوقی که داری وقتی با ماه آسمونیت حرف میزنی

                             همون ماهی که همیشه از آرزوهات براش می گی.....

           بهش میگی که کاش الان کنارت بود و در تماشای ماه و آسمون شریکت میشد

                        معشوقی  که به خاطر وجودش زندگی کردن رو دوست داری

پرنده ي من

چه زيباست پروازت،

وقتي به شوق زندگي بر فراز آسمان دل پر مي كشي.

و چه زيباست آوازت،

وقتي براي دل بري من احساس را فرياد مي كشي.

دلم از خيال با تو بودن ديوانه شده،

پس برايش قفسي ساخته ام،

تا هميشه و هر حال كنارم باشد

حافظه من ...

من همه چیز رو به یاد میارم !!

وقتی چشمام رو میبندم میتونم حتی جزئیات رو به خاطر بیارم

تو جایی هستی که من نمی تونم بهت برسم .

من بهت نگفتم که دوستت دارم یا اینکه برات صبر میکنم ...

حتی نمی تونم تصور کنم که دوباره می تونم ببینمت

اما من هنوز دوست دارم ، الان بهت اعتراف میکنم !!

می خوام برای همیشه دوستت داشته باشم

واگر خیلی دیر نشده باشه

               می خوام برای همیشه با تو باشم.

من آن آرامترین موج و تو طوفانیترین احساس من

من زیباترین جویبارم و تو زیباترین زمزمه من

من دشت سراسر گل و تو قشنگ ترین آهنگ من

من بلند ترین آواز و تو قشنگ ترین آهنگ من

من زیباترین شروع و تو قشنگترین انتهای عالم

من سراسر سبز و تو سراسر یکرنگی

من سراسر روشن  و  تو نور خدائی

من همه صداقت و تو تمام عشق

تو قشنگترین مفهوم برای ستایش خدا

تو والاترین واژه دفتر شعر من

تو سراسر عشق

تو بی مانند نگهبان احساس

تو مفهوم خلوص و من واژه آرام سکوت

و امّا ......... عاشق تو

اصلا  چرا دروغ، همین پیش  پای تو

گفتم که  یک غزل  بنویسم  برای  تو

احساس می کنم  که  کمی  پیرتر  شدم

احساس  می کنم  که  شدم   مبتلای  تو

برگرد و هر چقدر  دلت خواست بد بگو

دل می دهم  دوباره  به طعم  صدای  تو

از قول من بگو به  دلت    نرم تر  شود

بی فایده ست این همه دوری ، فدای تو!

دریای من  !  به  ابر  سپـردم  بیـاورد :

یک آسمان ،  بهانه ی باران  برای  تو

ناقابل  است  ،  بیشتر  از  این  نداشتم

رخصت بده نفس  بکشم  در  هوای  تو

مایه‌ی حسن ندارم که به بازار من آئی
جان فروش سر راهم که خریدار من آئی
ای غزالی که گرفتار کمند تو شدم باش
تا به دام غزل افتی و گرفتار من آئی
گلشن طبع من آراسته از لاله و نسرین
همه در حسرتم ای گل که به گلزار من آئی
سپر صلح و صفا دارم وشمشیر محبت
با تو آن پنجه نبینم که به پیکار من آئی
صید را شرط نباشد همه در دام کشیدن
به کمند تو فتادم که نگهدار من آئی
نسخه‌ی شعر تر آرم به شفاخانه‌ی لعلت
که به یک خنده دوای دل بیمار من آئی
روز روشن به خود از عشق تو کردم چو شب تار
به امیدی که تو هم شمع شب تار من آئی
گفتمش نیشکر شعر از آن پرورم از اشک
که تو ای طوطی خوش لهجه شکر خوار من آئی
گفت اگر لب بگشایم تو بدان طبع گهربار
شهریارا خجل از لعل شکربار من آئی

نه  راحت  از فلک جویم  نه  دولت  از  خدا  خواهم
 و گر پرسی چه می خواهی ؟ ترا خواهم ترا خواهم

نمی خواهم که با سردی چو گل خندم ز بی دردی
دلی   چون    لاله   با   داغ   محبت  آشنا  خواهم

چه غم کان نوش لب در ساغرم خونا به میریزد
من از ساقی ستم جویم  من از شاهد جفا  خواهم

 ز    شادیها   گریزم   در   پناه    نامرادی ها
به جای راحت از گردون بلا خواهم بلا خواهم

 
چنان با جان من ای غم در آمیزی که پنداری
تو از عالم مرا خواهی من از عالم ترا خواهم

 بسودای محالم  ساغر  می  خنده خواهد  زد
اگر  پیمانه  عیشی  درین  ماتم  سرا  خواهم

نیابد  تا  نشان از خاک  من  ایینه  رخساری
رهی خاکستر خود را هم آغوش صبا خواهم

خیال انگیز و جان پرور چو بوی گل  سراپایی
 نداری  غیر ازین عیبی که  میدانی که   زیبایی
من  از  دلبستگی  های  تو    با   ایینه    دانستم
که بر دیدار طاقت سوز خود عاشق تر  ازمایی
بشمع و  ماه  حاجت  نیست  بزم  عاشقانت   را
 تو شمع مجلس افروزی تو  ماه  مجلس   آرایی
منم ابر و تویی گلبن که می خندی چو می گریم
تویی  مهر و منم  اختر  که میمیرم چو  می ایی
مراد  ما  نجویی  ورنه  رندان  هوس  جو   را
بهار    شادی   انگیزی   حریف   باده    پیمایی
مه    روشن  میان   اختران    پنهان   نمی ماند
میان  شاخه های   گل  مشو  پنهان  که   پیدایی
کسی  از  داغ  و  درد  من  نپرسد تا نپرسی تو
دلی  بر    حال  زار  من   نبخشد  تا    نبخشایی
مرا  گفتی  :  که  از  پیر خرد پرسم علاج خود
 خرد  منع  من  از عشق تو فرماید چه  فرمایی
من  آزرده دل  را  کس  گره  از   کار  نگشاید
 مگرای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشایی
رهی تا  وارهی  از  رنج هستی ترک هستی کن
که  با  این   ناتوانی  ها   بترک   جان    توانایی

یک عمر نوشتم من ! وای از غم رسوائی

                                                                     یک عمر سرودم ، من از دل شیدائی

یک عمر زدم آتش بر این دل تنها من

                                                                     تا سوزد  و سازد با تنهائی و بی تابی

یک عمرنوشتم یار ، یک عمر نوشتم تو

                                                                    یک عمر سرودم من تنها نت رسوایی

آن شور و همه مستی ، آن عشق و همه هستی

                                                                فرسوده و گنگم کرد در بی سر وسامانی

یک عمر  نشستم  شاید   که  تو  باز  آئی

                                                              چشمم به رهت خشکید  امّا  تو  نمی آئی ؟

دیگر شده ام مایوس آخر تو کجا مانده ی ؟

                                                                 من  مانده ام  و  یادت  در   کلبه  تنهائی

یک عمر شدم لیلی یک عمر شدم  شیرین

                                                                شاید که  رسد از راه  مجنونی و فرهادی

امّا اصف و حسرت ، این ها همه اوهام است

                                                           دیگر  تو  نمی آئی؟  .....  دیگر تو نمی آئی؟

امشب شب آخر بود ، دیگر قلمم خشکید

                                                                قلبم ز تپش ایستاد ؛ روحم ز تنم بگریخت

فردا سر خاک من بازم تو نخواهی بود

                                                            می دانم و می سوزم ... می میرم و می دانم

ندانم رسم یاری بی وفا یاری که من دارم
دلم  کوشد  دلازاری  که  من دارم
و گر دل را به خدای رهانم از گرفتاری
دلازاری دگر جوید دل زاری که من دارم
به  خاک من نیفتد سایه سرو بلند او
ببین کوتاهی بخت نگونساری که من دارم
گهی خاری کشم از پا گهی دستی زنم بر سر
بکوی دلفریبان این بود کاری که من دارم
دل رنجور من از سینه هر دم می رود سویی
ز بستر می گریزد طفل بیماری که من دارم
ز پند همنشین درد جگر سوزم فزونتر شد
هلکم می کند آخر پرستاری که من دارم
 رهی آنمه بسوی من بچشم دیگران بیند
نداند قیمت یوسف خریداری که من دارم

هر شب
خاطراتت را
به مهرباني
به سينه مي فشارم
به مانند مادري
که
کودکش را به آغوش مي کشد ...

هر شب
خاطراتت را
به گرمي
لمس مي کنم
به مانند
اولين برخورد
بين دو عنصر
عاشق و معشوق ...

داغ مي کنم
آتش مي گيريم
پَر سوخته مي شوم

صبح هنگام
دور از جنازه سوخته ام
دو دست مرا ميابند

پُر از خاطرات ...

 وداع مي کنم
با تو
تويي که چشمانت هميشه با دلم سخن داشت ...

گلم ...
دلم ...
اين روزها از هميشه بي قرارترم
مانند پاييز
که لحظه لحظه
باران را انتظار مي کشد ...

ما نه خط هاي موازي بوديم
نه متقاطع
من و تو
فقط دو خط بي ريا بوديم
دو خط کم رنگ
شايد پر رنگ ...

خط هاي تو
هميشه خط هاي بي رنگ مرا
انتظار مي کشيد ...

و خط هاي ناموزون من
هميشه خط هاي عاشقانه را
انکار مي کرد !

گلم ...
دلم ...
به همين اشک هاي گاه و بي گاه
من بد نبودم

ما هزار سال دير آمديم
و هزار سال ديرتر به هم رسيديم ...

روياهاي خاک خورده عاشقانه من
متعلق به هزار سال پيش هست
و صداقت جاودانه تو ايضا ...

گلم ...
دلم ...

وداع مي کنم ...
با تو
نه !
با دنياي عاشقانه خودم ...

وداع مي کنم ...

به من خوبی نکن شاید برای هر دومون بد شه       نشستم تو دل طوفان ،بذار آب از سرم رد شه

به من خوبی نکن وقتی کنار من نمی مونی           نگو بد می شم از فردا،تو که دیدی نمی تونی

چه وقتای که بد می شی چه وقتای که آشوبی             تمام درد من اینه تو هر کاری کنی خوبی

من از تو،از خودم،ازما ازاین احساس ترسیدم          تو باید جای من باشی ببینی درتوچی دیدم

توباید جای من باشی ببینی من چرا تنهام           بفهمی چی بهت می گم ببینی ازتوچی می خوام

دلم برات تنگ شده.....

اما من...

من ميتونم اين دوري رو تحمل كنم...

 به فاصله ها فكر نميكنم ......

ميدوني چرا؟؟

 آخه...

 رد احساست روي دلم جا مونده ...

 ميتونم تپشهاي قلبت رو بشمارم...........

چشماي بيقرارت هنوز دارن باهام حرف ميزنن.......

چطور بگم تنهام؟؟

چطور بگم تو نيستي؟؟

چطور بگم با من نيستي؟؟

آره !

خودت ميدوني...

ميدوني كه هميشه با مني....

ميدوني كه تو، توي لحظه لحظه هاي من جاري هستي....

آخه...

تو، توي قلب مني...

آره !

تو قلب  ، من....

براي همينه كه هميشه با مني...

براي همينه كه حتي يه لحظه هم ازم دور نيستي...

براي همينه كه ميتونم دوريت رو تحمل كنم...

آخه هر وقت دلم برات تنگ ميشه...

هر وقت حس ميكنم ديگه طاقت ندارم....

ديگه نميتونم تحمل كنم...

دستامو ميذارم رو صورتم و يه نفس عميق ميكشم....

دستامو كه بو ميكنم مست ميشم...

مست از عطرت.

صداي مهربونت رو ميشنوم ...

و آخر همه اينها...

به يه چيز ميرسم.....

به عشق و به تو.....

آره...به تو....

اونوقت دلتنگيم بر طرف ميشه..

اونوقت تو رو نزديكتر از هميشه حس ميكنم....

اونوقت ديگه تنها نيستم !

حالا من اين تنهايي رو خيلي خيلي دوسش دارم..

به اين تنهايي دل بستم...

حالا ميدونم كه اين تنهايي خالي نيست...

پر از ياد عشقه..

پر از اشكهاي گرم عاشقونه ...

صبورى  كردم  و  بستم  نظر  از  ماه  سيمايى

كه   دارد  چون  من  بيتاب  هر  سو  ناشكيبايى

به حسرت زين گلستان با صد افغان رفتم و بردم

به  دل   داغ   فراق  لاله  رويى  سرو  بالايى

به ناكامى دو روز ديگر از كوى تو خواهم شد

به چشم لطف بين سوى من امروزى و فردايى

به كام دل چو با اغيار مى نوشى  به  ياد آور

ز  ناكامى  از  خون   جگر   پيمانه   پيمايى

به جان از  تنگناى   شهر  بند عقل  آمد  دل

جنونى از خدا مي خواهم و دامان صحرايى

به پاى سرو و گل در باغ هاتف نالد و گريد

به   ياد  قامت  رعنايى  و  رخسار  زيبايى

قسم به چشمات  بعد  از  این  جز  تو  گلی  بو  نکنم

جز  به   تو و به  خوبیات  به  هیچ  کسی  خو  نکنم

می برمت یک جای دور می شم واست سنگ صبور

برات  یه  کلبه می سازم  پر از یک  رنگی  پر نور

روح و دل  و جون  و تنم ،  نذر  نگاهت  می کنم

دنیاها  رو   فدای   اون    چهره   ماهت   می کنم

قسم به  اسمت  که  تو  رو  تنها  نذارم  بعد  از  این

اسم   تو  رو  داد  می  زنم   تا  دم   دمای   آخرین

قطره به  قطره  خونم  و  یک  جا  به  نامت  می کنم

دلخوشی  های  دنیا   رو  خودم  به    فالت  می کنم

دلم گرفته است

گویی سالیان درازی است

که قلم در دست نگرفته ام

مدت هاست

در انتظار روزی هستم

تا تو شعری بگویی

و من آن را به روی دیوار

قلب کوچکم

حکاکی کنم

دلم برای غنچه های سرخ نگاهت

بارانی شده

ای تنها رهگذر کوچه باغ یادهایم

 دلواپس ترین دلواپسی دنیا

دلواپس چشمانت

کاشکی . . . 
در بیکران کرانه های رویایی این غروب دل سرخ

کمی هوای دلت به رنگ آبی بی کران کرانه های دلم بود

 کاشکی در بینهایت باورهایم تو بودی و رویای ماندنت .

دلتنگم ، دلتنگ

تمام فریادها

تمام یادها

تمام بنیادها

تمام بودنت

تمام دیدنت

تمام فریادهای نا همگون دنیای بی پروای ژرف بی احساس.

دلتنگ دلم

شاید که دیگر نیست دلی که در حوالی چشمانت به

خاک سپردی و رفتی که بمانی .

منتظرم ،

منتظر و خمارالوده یک تماشا

منتظر و چشم به راه يک بار ديدنت

اسیرم

اسیر رخوتی مبهم

اسير يک دلبستگي مبهم

اسير يک عشق يک طرفه

اسير يک دوست داشتن بي نهايت

کجاست شوری که شعری بیافرینم

امشب باز خود را به من رسانده ای . . .

به من رسیدی و بر فراسوی نگاهم چشم دوختی و خود

 را بر بلندای آزوهایت دیدی من در بدر چشمانت بودم و تو

دیده به دیدار چشمانم چشم می دوختی
کجاست یادم ؟ ،
به دنبالت ،
به دیدارت ،
به رویایت نمیدانم . . .
نمیدانم چنین بودن چگونه میتوان ماندن
نمی دانم کدامین یاد رویای زمین آرام گاهی میتواند

 باشدم در ظلمت رویای بی بنیاد نا آرام خونین دل .

اگر روزی به دیدارم قدم در تیره راهی سخت بنهادی

 بیا هم توشه راهت دل پر درد خونینم .

چه بنويسم 

چه بگويم که لايق چشمان زيبايت باشد

دستانت به لطافت گل هاي بهاريست

قلبت مثل درياي صاف و آبي

روي ماهت مثل مهتابي که

خود را در قلب آسمان , در دل شب جاي داده است

 ستاره من بدرخش که تک ستاره قلب من هستي

 فداي آن اشک هايت

 که همچون مرواريدي روي گونه هايت ملغزيد

اي تنهاترين گل عشق ,

اي پروانه ي احساس من

برايت آواز عشق را مي خوانم

اي همدم شب هاي سرد من

 طنين صدایت هنوز در گوشم خود نمايي مي کند

اي بهانه ي زندگي من

برايم تا ابد بمان

که با تپش قلب گرمت زنده ام

راست گفتند که دوست شعر بهشت است

پرواز  در  هوای  خيال  تو    ديدنی ست

حرفی بزن که موج صدايت  شنيدنی  ست

شعر  زلال   جوشش   احساس های   من

از   موج  دلنشين  کلام  تو   چيدنی  ست

يک قطره عشق کنج  دلم  را گرفته  است

اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنی ست

خم  شد -  شکست  پشت  دل  نازکم   ولی

بار غمت ـ عزيز تر از جان ـ کشيدنی ست

من  در  فضای  خلوت  تو  خيمه   می زنم

طعم   صدای   خلوت  پاکت  چشيدنی  ست

تا  اوج  ،  راهی  ام   به  تماشای  من   بيا

با  بالهای  عشق   تو   پرواز   ديدنی   ست

با ياد عزيزانم               اين قوم پريشانم                با زخم تن و جانم           مي آيم و گريانم

از خانه ي ويرانم          باحسرت پنهانم                 مي آيم و مي دانم            من يک شبه مهمانم

گه يوسف تبعيدي           در حسرت کنعانم              گه هم نفس يعقوب          آن پير پريشانم

تا مرهم پيراهن             برزخم دو چشمانم            دردايره ي حسرت        مي چرخم ومي خوانم

من يک شبه مهمانم        من يک شبه مهمانم            اي هر نفست خورشيد      در ظلمت اين تبعيد

اي مرهم تو اميد            برزخم تن و جانم             اي دست توآسايش         اي پاسخ هرخواهش

تو ساحل آرامش            من موج پريشانم                آهنگ سفر کردم            رو سوي تو آوردم

اما دل من آنجاست         در جمع عزيزانم               آهنگ سفر کردم            رو سوي تو آوردم

اما دل من آنجاست         در جمع عزيزانم               برمن توببخش اي يار     اي بخشش تو بسيار

شايد دگري ديدار           هرگز نشود تکرار            برمن توببخش اي يار     اي ببخش تو بسيار

شايد دگري ديدار           هرگز نشود تکرار             آهنگ سفر کردم           رو سوي تو آوردم

اما دل من آن جاست        در جمع عزيزانم               آهنگ سفر کردم           رو سوي تو آوردم

گمشده در خویشم

و به تو نزدیکم

در تو من می جوشم

و ترا می کاوم

قاب عکس ات اینجاست

تو ولی نزدیکی

روی قاب عکست

عشق را می ریزی

شکوه ی اشک نشست

روی خواب چشمم

پلک را می بندم

من وجودم داغ است

این حرارت از توست

تو ! چقد زیبایی

مثل یک ماه تمام

مرگ من روزی فرا خواهد رسید                                  در بهاری روشن از  امواج   نور

در  زمستانی  غبار  آلود  و  دود                                    یا خزانی  خالی از  فریاد و  شور

مرگ من روزی فراخواهد  رسید                                   روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچون روزهای  دگر                                  سایه از امروز  ها  و  دیروز ها

دیدگانم    همچو    دالانهای   تار                                      گونه هایم همچو مرمر های سرد

ناگهان خوابی مرا  خواهد  ربود                                       من تهی خواهم شد  از  فریاد  درد

خاک میخواند مرا هر دم به خویش                                       میرسند از ره  که  در  خاکم   نهند
 آه      شاید    عاشقان     نیمه شب                                     گل  بر  روی   گور   غمناکم  نهند

میرهم از خویش و میمانم ز خویش                                   هر چه بر جا مانده ویران می شود

روح    من    چو    بادبان   قایقی                                     در  انتها  دور  و  پنهان   می شود

میشتابند   از  پی   هم   بی شکیب                                  روزها  ،   هفته  ها  ،    ماه   ها

چشم  تو   در   انتظار    نامه ای                                    خیره  میماند    به   چشم   راه ها
 

لیک    پیکر      سرد      مرا                                      می فشارد  خاک  دامنگیر  خاک

بی تو ،دور از ضربه های قلب تو                                  قلب  من  میپوسد  آنجا  زیر  خاک

بعد ها  نام  مرا   باران    و   باد                                   نرم  شوید  از  رخسار     سنگ

گور  من  گمنام  می ماند  به راه                                     فارغ از  افسانه ها  و  نام  ها...