میون شهر بزرگا گم شدن
مث شمعی تو خیابون شلوغ
عاقبت خاموش این مردم شدن
توی این همهمه ی زشت و سیاه
گم شدن روبانای سبز و سفید
دیگه هیچکس دامنای رنگیشون،
کفشای عروسکی شونو ندید
دخترای کوچه ی کودکیام
که چشای مشکی شون ستاره داشت
عاشق دروغ این شهر بزرگ
عاشق چراغای رنگی شدن
با نگاه گرم مهربونشون
تو هوای سرد بی عاطفه گی
جلوی چشای ناباور من
همدم آدمای سنگی شدن . . .
پی حس پاک دل سپرده گی
من دیگه کجا برم کجا بیام
مثل شون هیچ جایی پیدا نمی شه

سلطان  مني   سلطان مني             

                 واندر دل  و جان ايمان  مني

در من بدمي  من زنده  شوم             

                     يك جان چه بود صد جان مني

نان بي تو مرا زهرست نه نان              

                         هم آب  مني  هم   نان  مني

زهر از تو مرا  پادزهر شود 

                         قند و شكر  ارزان  مني

باغ  و چمن  و فردوس  مني

                     سرو و سمن   خندان  مني

هم  شاه مني هم ماه مني

                      هم لعل مني هم كان مني

خورشید دامن کشان، بگذشت از آن مرغزاران، از آن سوی افق، مهتاب دمید و بر همه جا نوری لطیف فرو ریخت. من همانجا، در سایه ی درختان نشسته بودم و در این اندیشه که آسمان از چه این همه دگرگون می شود؟

گاهی از لابه لای شاخه ها به ستارگان می نگریستم. به آن زرین پولک های چراکنده بر فرشی کبود.

به شرشر جویباران روان در دره نیز گوش می سپردم. آنگاه که پرندگان میان شاخه های ایمن و پربرگ درختان ارام گرفتند و گل ها از خوابی ژرف چشمانشان را فرو بستند و همه جا آرام شد. ناگاه صدای آهسته ی گام هایی گوشهایم را نواخت. نگاهی کردم و دیدم دو محبوب- دست در دست – به من نزدیک می شوند.

آمدند و زیر درخت اندوه نشستند. من آنان را می دیدم اما آن ها مرا نمی دیدند.

دیری نپایید که پسر جوان به اطراف نگریست و گفت: محبوب من، بنشین در کنارم. بشنو سخنان مرا و لبخندی بزن. که تبسم تو رمز آینده ی ماست.

محبوب من:«عشق نمی پذیرد جز آه ژرف را. آهی که از آن آتشین اشکی توان افشاند. اشکی همچون بخور. معطر و خوش بو. ما را همان بس که سزاواریم.»

محبوب من، پیش از آنکه مهتاب نقاب برکشد، با تو وداع می گویم.

آنگاه آوای نرمی که آه آتشینی آن را از هم می گسست، آوای عذاری باریک اندامی شنیدم که با تمامی حرارت عشق و تلخی فراق و حلاوت صبر می گفت: خداحافظ ، محبوب من.»

آنان از همدیگر جدا شدند و من همچنان مجذوب دستان مهربانی در سایه ی آن درخت نشسته بودم و نگران از اسرار این دنیای شگرف.

در همان لحظه به طبیعت آرام نگریستم و اندکی اندیشه کردم و چیزی دیدم بس کران ناپیدا!

چیزی که نمی توان آن را با مال خرید

چیزی که اشک پاییز آن را نتواند شست

چیزی که سوز سرما آن را نتواند کشت

چیزی دیدم که در بهار با بردباری زندگی می یافت و در تابستان ثمر می داد.

در آنجا«عشق» را دیدم.

هله رفتيم وكراني ز وصالت برديم                                                      رو از اينجا بجهاني  دگري آورديم

دوست يك جام پر از زهر چو آورد به پيش                                        زهر چون از كف او بود بشادي خورديم

گفت خوش باش كه بخشيم دو صدجام دگر                                            ماكسي را زگزافه زكجا آورديم

گفت اي جان چو توئي از كف ماجان خواهد                                         گر درين داوبه پيچم بيقين نامرديم

   ما نهاليم  بروئيم اگر در خاكيم                                                  شاه با ماست چه باكست اگر رخ  زرديم

ز درون بر فلكيم وز برون زير زمين                                                  بصفت زنده شديم ار چه بصورت مرديم

چونكه درمان جهان طالب دردست وسقم                                                  ماز درمان ببريديم حريف درديم

جان چون آئينه صافست وبروتن گردست                                               حسن با ما بنمايد چو بريز گرديم

اين دو خانه است ودو منزل بيقين ملك دلست                              خدمت او كن و شوشاد كه خدمت كرديم

چون بيامد رخ تو بر فرش دل شاهم                                                چون بيامد قدحت صاف شويم اردرديم

مي دهنده چو توئي فخر همه مستانيم                                             پرورنده چو توئي زفت شويم از خرديم

هين بترجيع بگو شرح زبان مردان                                                      گر نگوئي بزبان شرح كنش از ره جان

ياد روزي كه به عشق تو گرفتار شدم

از سر خويش گذر كرده ،سوي يار شدم

آرزوي خم گيسوي تو خم كرد قدم

باز انگشت نماي سر بازار شدم

طرفه روزي كه شبش با تو به پايان بردم

از پي حسرت آن مونس خمار شدم

با كه گويم كه دل از دوري جانان چه كشيد

طاقت از دست برون شد كه چنين زار شدم

يار در ميكده ،بايد سخن دوست شنيد

طوطي باغ چه داند،بر دلدار شدم

آن طرب را كه ز بيماري چشمت ديدم

فارغ از كون ومكان گشتم وبيمار شدم

بعضي وقتها انسان چنان محو تماشاي فيلم مي شود كه زندگي واقعي را به دست فراموشي مي سپارد.

دوست من اينطور نظر مي دهد :((در انجيل همه چيز به گونه اي متفاوت اتفاق مي افتد در انجا خداوند به موسي امر مي كند :به بني اسرائيل بگو رد شوند.فقط زماني كه مردم به راه مي افتند پيشوا عصايش را بلند مي كند و درياي سرخ گشوده مي شود. ))

تنها طي طريق است كه باعث مي شود راه بر ما آشكار شود.

دلبر برفت ودلشدگان را خبر نکرد                   یاد حریف شهر ورفیق سفر نکرد

یا بخت من طریق مرّوت فرو گذاشت               یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد

گفتم مگر به گریه دلش مهربان کنم          چون سخت بود در دل سنگش اثر نکرد

شوخی مکن که مرغ دل بی قرار من             سودای دام عاشقی از سر بدر نکرد

هر کس که دید روی تو بوسید چشم من         کاری که کرد دیده من بی نظر نکرد

من ایستاده ام تا کنش جان فدا چو شمع            او خود گذر بما چو نسیم سفر نکرد

از غم دوست در اين ميكده فرياد كشم

دادرس نيست كه در هجر رخش داد كشم

داد وبيداد كه در محفل ما،رندي نيست

كه برش شكوه برم ،داد زبيداد كشم

شاديم داد،غم دادوجفا دادووفا

با صفا منت آنرا كه به من داد ،كشم

عاشقم ،عاشق روي تو، نه چيز دگري

با هجران و وصالت به دل شاد كشم

در غمت اي گل وحشي اي خسرو من

جور مجنون ببرم ،تيشه فرهاد كشم

مردم از زندگي بي تو كه با من هستي

طرفه سري است كه بايد بر استاد كشم

آن ناله ها كه از غم دلدار مي كشم *  آهي است كز درون شرر بار مي كشم

با يار دلفريب بگو : پرده بر گشا * كز هجر روي ماه تو ، آزار مي كشم

منصور را گذار كه فرياد او بدوست * در جمع گلرخان به سردار مي كشم

ساقي بريز باده به جامم كه هجر يار* باري است بس گران به سر بار مي كشم

گفتي كه دوست بازكند ،دربه روي دوست * اين حسرتي است تازه كه بسيارمي كشم

كوچك مگير كلبه پير مغان كه من *  بوي نگار زان در وديوار ميكشم

سالك !در اين سلوك بدنبال كيستي؟ *  من يار را به كوچه و بازار ميكشم

بود درويشي ز فرط عشق زار *وز محبت همچو آتش بي قرار 

هم ز تف عشق جانش سوخته *هم زسوز جان زبانش سوخته

آتش از جان در دلش افتاده بود*مشكلي بس مشكلش افتاده بود

در ميان راه مي شد بي قرار*مي گريست واين سخن مي گفت زار

جان ودل را آتش رشكم بسوخت*چند گويم چون همه اشكم بسوخت

هاتفي گفتا مزن زين بيش لاف*از چه با او در فكندي از گزاف

گفت من را كي در فكندم با يكي*او در افكندست با من بي شكي

چون مني را كي بود آن مغز و پوست*تا چو اويي را تواند داشت دوست

من چه كردم هر چه كرد او كرد وبس*دل چو خون شد دل او خورد وبس

او چو باتو در فكند ودادبار*تو مكن از خويش در سر زينهار

تو كه باشي تا كه در كار عظيم*يك نفس بيرون كني پا از گليم

با تو گر او عشق بازد اي غلام *عشق او با صنع خود بازد مدام

تو نه اي برهيچ ونه بر هيچ كار*محو كرد و صنع با صنع گذار

گر پديدي آري تو خود را در ميان *هم ز ايمانت برآيي ،هم زجان

تو به من خنديدي
و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه
سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلوده به من کرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتي و هنوز،
سالها هست که در گوش من آرام،
آرام
خش خش گام تو تکرار کنان،
ميدهد آزارم
و من انديشه کنان
غرق اين پندارم
که چرا،
خانه کوچک ما
سيب نداشت
کاش کلمه اي به نام جدايي وجود نداشت....

دربرم وصل يار بايستي                   يادلم را قرار بايستي

چون خزانم زهجر او ويران             وصل او نو بهار بايستي

خارها غمزه اش بخست مرا              چهره گلعذار بايستي

بودم از يار وپار من شادان               سالم اكنون چو پار بايستي

در چنين باغ جويبار روان               در كف من عقار بايستي

سست عهداست روزگاردريغ              عهد من استوار بايستي

زرد گشتم ز غصه دوران                مي چون سرخ وار بايستي

چونكه مخور خمر دوشينم                خمر از او بي خمار بايستي

يا كنار از غمش ز چاره شدي            يا غمش را كنار بايستي

چونكه وصلش به نيكبخت رسيد          بخت نيكم بكار بايستي

چند من بشمرم جفاي ورا                    لطف او بيشمار بايستي

همچوا شتر چو ديده مست شدي           سوي ميلش مهار بايستي

خم را بگشا به روی مستان

 بیزار شو از هوا پرستان

از من بپذیر رمز مستی                            چون طفل صبور ،در دبستان

آرام ده گل صفا باش                               چون ابر بهار در گلستان

تاریخچه جمال او شو                                بشنو خبر هزار دستان

بردار پیاله و فرو خوان                         بر می زدگان وتنگ دستان

  ای نقطه عطف راز هستی

 برگیر ز دوست،جام مستی

من شاهد شهر آشنایم                             من شاهم وعاشق گدایم

فرمانده  جمع  عاشقانم                           فرمان بر یار بی وفایم

ازشهر گذشت نام وننگم                         بازیچه دور وآشنایم

مست از قدح شراب نابم                         دور از بر یار دلربایم

سازنده دیر عاشقانم                               بازنده رند بی نوایم

این نغمه بر آمد از روانم                        از جان و دل و زبان ونایم

 ای نقطه عطف راز هستی 

بر گیر ز دوست جام مستی

رازی است درون آستینم                         رمزی است برون ز عقل ودینم

در زمره عاشقان سر مست                     بی قید ز عار صلح وکینم

در جرگه طیر آسمانم                             در حلقه نمله زمینم

در دیده عاشقان چنانم                             در منظر سالکان چنینم

دلباخته جمال یارم                                وارسته ز روضه برینم

با غمزه چشم گلعذاران                          بیزار ز ناز حور عینم

گویم به زبان بی زبانی                           در جمع بتان نازنینم

 ای نقطه عطف راز هستی 

 بر گیر ز دوست جام مستی

برخاست ز عاشقی صفیری              می خواست ز دوست دستگیری

اورا به شرابخانه آورد                           تا توبه کند به دست پیری

از عشق دگر سخن نگوید                       تا زنده کند دلش فقیری

درویش صفت اگر نباشی                        از دوری دلبرت بمیری

میخانه نه جای افتخار است                    جای گنه است و سربزیری

با عشوه بگو به جمع یاران                        آهسته ولیک با دلیری

ای نقطه عطف راز هستی 

بر گیر ز دوست جام مستی

ای صوت رسای آسمانی                        ای رمز ندای جاودانی

ای قله کوه عشق وعاشق                       وی مرشد ظاهر ونهانی

ای جلوه کامل انا الحق                          در عرش مرفع جهانی

ای موسی صعق دیده در عشق                از جلوه طور لا مکانی

ای اصل شجر ظهوریاز تو                    درپرتو سرمدانی

بر گوی به عشق سر لاهوت                   در جمع قلندران فانی

ای نقطه عطف راز هستی 

بر گیر ز دوست جام مستی

ای دور نمای پور آزر                        نادیده افول حق ز منظر

ای نار فراق بر تو گلشن                      شد برد وسلام از تو آذر

بردار حجاب یار از پیش                      بنمای رخش چو گل مصور

از چهره گلعذار دلدار                           شد شهر قلندران منور

آشفته چه گشت پیچ زلفش                      شد هر دو جهان چو گل معطر

بر گوش دل و روان درویش                   بر گوی به صد زبان مکرر

ای نقطه عطف راز هستی 

ای نقطه عطف راز هستی 

                                          بر گیر ز دوست جام مستی

در حلقه سالکان درویش                          رندان صبور دوراندیش

راهب صفتان جام بر کف                         آن می زدگان فارغ از خویش

در جمله زاهدان و می نوش                       در صورت عالمان و بد کیش

در بر راه رسیدن به دلدار                           بیگانه بود ز نوش یا نیش

فارغ بود از جهان به جامی                        در خلوت می خواران دلریش

فریاد زند ز عشق ومستی                          بر پاک دلان مرده از پیش

 ای نقطه عطف راز هستی 

 بر گیر ز دوست جام مستی

آيا سرود دريادر ساحلش پايان مي يابد يا در دل آنها كه به آن گوش مي سپارند؟

شبيه برگ پاييزي پس از توقسمت بادم

خداحافظ ولي هرگز نخواهي رفت از يادم

خداحافظ واين يعني در اندوه تو مي ميرم

در اين تنهايي مطلق كه ميبندد به زنجيرم

چگونه بگذرم از عشق از دلبستگيهايم

چگونه مي روي بااينكه ميداني چه تنهايم

خداحافظ تو اي همپاي شبهاي غزل خواني

خداحافظ به پايان امد اين ديدار پنهاني

خداحافظ بدون توگمان كردي كه مي مانم

خداحافظ بدون من يقين دارم كه ميماني

در طول يك سفر فكسي از منشي ام دريافت كردم.نوشته بود:((پيداست كه يكي از كاشي هاي اصلي ومهم براي بازسازي آشپزخانه نيست.پروژه ي اصلي و مداخله ي بنا به خاطر مخالفت با جاي خالي كاشي را مي فرستم.))

بر روي صفحه ي نخست طرحي بود كه همسرم كشيده بود خطوط موزون كاشي ها با يك خروجي براي تخليه ي هوا بر روي صفحه ي دوم طرحي بود كه تلافي آن نبود را نشان مي داد.يك پازل تمام عيار كه در آن اين كاشي هاي چهارگوش سيماني و شيشه اي بدون هيچ نظم زيبايي شناختي كنار هم چيده شده بودند.

همسرم نوشت:((كاشي اي كه نيست را بخر ))تذكراتش را ادامه داده بود و طرح اصلي اش را محفوظ نگه داشته بود.

در آن بعد ظهر مدتي طولاني درباره ي اين اتفاق فكر كردم خيلي از اوقات به خاطر فقدان يك كاشي يا فقط يك قطعه پروژه ي اصلي زندگيمان را كاملاً نقش بر آب مي كنيم.

كرد شاگردي سوال از اوستاد                          كز بهشت آدم چرا بيرون فتاد

گفت آدم بود بس عالي گهر                           چون به فردوس فرود آورد سر

 هاتفي برداشت آواز بلند                        كاي بهشتت كرده از صد گونه بند

هر كه در هر دو جهان بيرون ما                     سر فرود آرد به چيزي دون ما

 ما زوال آريم بر وي هر چه هست             زانكه نتوان زد به غير دوست دست

جان چه باشد پيش جانان صد هزار               جان بي جانان كجا آيد به كار

هر كه جز جانان به چيزي زنده شد               گر همه آدم بود افكنده شد

اهل جنت را چنين آمد خبر                         كاولين چيزي دهند اينجا جگر

اهل جنت چون نباشد اهل راز                   زان جگر خوردن زسر گيرند باز

 بي هواي دوست ، اي جان دلم ،جاني ندارم

         دردمندم ، عاشقم ، بي دوست درماني ندارم

                   آتشي ازعشق درجانم فكندي،خوش فكندي

                               من كه جز عشق تو  آغازي و پاياني  ندارم

                                   عشق آوردم در اين ميخانه با مشتي قلندر

                                                پرگشايم سوي ساماني كه ساماني ندارم

                                                       عالم عشق است هر جا بنگري از پست و بالا

                                                                سايه عشقم  كه خود   پيدا   و  پنهاني  ندارم

                                                       هرچه گويد عشق گويد،هرچه سازدعشق سازد

                                            من چه گويم ، من چه سازم ،من كه فرماني ندارم

                                غمزه كردي ، هر چه غير از عشق را بنيان فكندي

                          غمزه كن بر من كه غير از عشق بنياني ندارم

                   سر نهم در كوي عشقت ، جان دهم در راه عشقت 

              من چه مي گويم كه جز عشقت سر وجاني ندارم

          عاشقم ، جز عشق تو دردست من چيزي نباشد

عاشقم ، جز عشق تو، بر عشق برهاني ندارم

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی

تو را با لحجه ی گلهای نیلوفر

صدا کردم

تمام شب 

برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت

 دعا کردم 

پس از یک جستجوی نقلی

در کوچه های آبی احساس 

تو را از بین گلهایی که در تنهاییم رویید

با حسرت جدا کردم

و تو در پاسخ آبیترین موج تمنای دلم گفتی

دلم حیران و سر گردان چشمانیست رویایی

و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم

تو را در دشتی از تنهایی و حسرت

رها کردم

همین بود آخرین حرفت

و من بعد ازعبور تلخ وغمگینت 

حریم چشم هایم را بروی اشکی از

جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید

پاک کردم 

نمیدانم چرا رفتی

نمیدانم چرا

شاید خطا کردم 

و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی

نمیدانم کجا

تا کی

 برای چه

ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه میبارید

ولی رفتی

و بعد از رفتنت یک قلب دریایی

ترک برداشت 

و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد

و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره

با مهربانی دانه بر میداشت

تمام بالهایش غرق در اندوه غربت شد

و بعد از رفتن تو آسمان چشمهایم خیس باران بود

و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد

 من بی تو تمام هستیم از دست خواهد رفت 

کسی حس کرد من بی تو هزاران بار درهر لحظه خواهم مرد

و بعد از رفتنت دریا چه بغضی کرد

کسی فهمید تونام مرا از یاد خواهی برد

و من با آنکه میدانم توهرگزمرا از یاد نخواهی برد 

هنوز آشفته ی چشمان زیبای توام 

 برگرد 

ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد

و بعد از اینهمه توفان و وهم وپرسش وتردید

کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت

 توهم در پاسخ اون بی وفایی ها بگو  

بگو در راه عشق و انتخاب اون خطا کردم 

و من در حالتی ما بین اشک وحسرت و تردید

 کنارانتظاری که بدون پاسخ و سرد است

و من در اوج پاییزی ترین ویرانه ی یک دل 

میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر 

نمیدانم چرا

شاید به رسم و عادت و پروانگی

برای شادی وخوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

انکه ویران شده از یار مرا می فهمد

        انکه تنها شده بسیار مرا می فهمد

              چه بگویم که چنان از تو فروریخته ام

                     که فقط ریزش اوار مرا می فهمد

زير آسمان دلتنگي خانه اي دارم

كه خورشيدش هميشه در حال غروب است

خانه ي من تك اتاق است وتمام لحظاتم را در آن اتاق مي گذرانم

پنجره اش به روي انتظار باز مي شود

و پرده هايش از جنس فاصله هاست

ديوار هايش به رنگ سياه است  و

نواي سكوت فضاي خانه ام را پر كرده

تنها همخانه و همسايه ام غم است

زنگ در خانه ام صداي افتادن اشك از چشم منتظر است،

هر چند كه در خانه ام هميشه قفل است

وكليد خانه هم در دست اوست

مي گذرانم روزها را با نگاه از پشت پنجره

و به تماشاي انتظارمي نشينم

تا او مرا از اين قفس آزاد كند

كه كليد خانه ام در دستان اوست

و او فقط مي تواند باز كند اين در بسته را

اميدوارم كه همانند رهگذري از كنار خانه ام رد نشود

نام خانه ي من تنهاييست

من بشکنم برنجم،فدای تار موهات

مهم توئی نرنجی،برس به آرزوهات

عکس خدا در اشک عاشق...  

قطره دلش دریا می خواست، 

 خیلی وقت بود که به خدا گفته بود اما

هر بار خدا می گفت

از قطره تا دریا راهی است طولانی.

راهی از رنج، عشق و صبوری،

هر قطره را لیاقت دریا نیست

قطره عبور کرد و گذشت،  

قطره همه را پشت سر گذاشت،  

قطره ایستاد و منجمد شد، قطره روان شد 

 و راه افتاد، قطره از دست  

داد و به آسمان رفت و

  هر بار چیزی از رنج و عشق و صبوری آموخت.

تا روزی که خدا گفت:

امروز روز توست، روز دریا شدن،

 خدا قطره را به دریا رساند،قطره طعم

دریا را چشید، طعم دریا شدن را

اما...

روزی قطره به خدا گفت از دریا بزرگ تر  

آری از دریا بزرگ تر هم هست؟!..

خدا گفت: آری هست

قطره گفت پس من آن را می خواهم، 

 بزرگترین را بی نهایت را.  

خدا قطره را برداشت و در قلب آدم گذاشت

و گفت اینجا بی نهایت است.  

آدم عاشق بود دنبال کلمه ایی می گشت 

 تا عشق را توی آن بریزد اما هیچ  

کلمه ایی توان سنگینی عشق را نداشت.

آدم همه ی عشق را توی یک قطره ریخت، 

 قطره از قلب عاشق عبور  

کرد و وقتی که قطره از چشم عاشق چکید خدا گفت: 

حالا تو بی نهایتی

 چون که عکس من در اشک عاشق است

درآن روزحاكم يگانه خداست

 كه برپادشاهي عالم سزاست

كساني كه هستند مومن به او

 نمايندهمواره كارنكو

به جنات پرنعمت كردگار

بگردندداخل به روزشمار"

آزادي يكتايي در اين جهان است

چون نفس را به مقامي والا مي رساند كه قوانين وسنتهاي بشري به آن نمي رسد و قوانين و احكام طبيعت بر آن حاكم نيست

پسربچه اي به مادربزرگ كه داشت نامه مي نوشت نگاه مي كرد به ناگاه از او پرسيد:((داري داستاني را كه راجع ما اتفاق افتاده مي نويسي؟شايد راجع به من حرف مي زني .))

مادر بزرگ نوشتن را متوقف كرد .لبخند زدوبه نوه اش گفت:((درست است دارم چيزي درباره ي تو مينويسم با وجود اين از كلمات مهم تر مدادي است كه با آن مي نويسم. مي خواهم وقتي كه بزرگ شدي تو از آن استفاده كني. ))

پسر بچه كنجكاو بي آنكه چيز خاصي در آن بيابد به مداد نگاه كرد .

_((ولي با همه ي مدادهاي كه در زندگي ام ديده ام يكسان است! ))

-((همه چيز بستگي به اين دارد كه چگونه به اشيا نگاه ميكني .اين مداد داري پنج خاصيت است:اگر بتواني در زندگي آنها را پس وپيش كني هميشه فردي خواهي بود كه با دنيادر صلح است.))

اولين خاصيت:مي تواني كارهاي بزرگي انجام بدهي اما هرگز نبايداين را فراموش كني دستي وجود دارد كه گامهاي تو را هدايت مي كند:((خداوند))اين هم همان طريقه اي است كه اين دست را صدا ميكنيم !او بايد هميشه تو را به سوي اراده اش هدايت كند.

دومين خاصيت:گاهي بايد نوشتن را متوقف كنم واز مداد تراش استفاده كنم عملي است كه درد معيني را در مداد ايجادميكند ولي در آخر مداد تيزتر مي شود اين براي آن است كه ياد بگيري بعضي دردها را تحمل كني باعث مي شود مرد بهتري بشوي.

سومين خاصيت:مداد به ما اجازه مي دهد از پاك كن براي پاك كردن آنچه اشتباه است استفاده كنيم.تصحيح يك عمل يا يك رفتار كه ضرورتًا نبايد چيز منفي اي هم باشد:در حقيقت اينكه آدم بتواند راه مستقيم عدالت را حفظ كند مهم است.

چهارمين خاصيت:در واقع انچه در مداد اهميت دارد نه چوب است نه شكل ظاهري آن بلكه گرافيت پنهان شده داخل آن است. بنابراين هميشه به آنچه كه در درونت اتفاق مي افتد توجه داشته باش.

اين هم از پنجمين خاصيت مداد:مداد هميشه اثري از خود به جاي مي گذارد.تمام آنچه كه در زندگي انجام مي دهي به همان گونه اثري از خود باقي مي گذارد:در نتيجه به خاطر بسپار كه نسبت به تمامي اعمالت كاملًا هوشيار باشي.

بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم 

همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم

در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد

باغ صد خاطره خنديدعطر صد خاطره پيچيد

يادم آمد كه شبي باهم از آن كوچه گذشتيم

پر گشوديم و در آن خلوت دل خواسته گشتيم

ساعتي بر لب آن جوي نشستيم

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت

من همه مست تماشاي نگاهت

آسمان صاف وشب آرام

بخت خندان وزمان رام

خوشه ي ماه فروريخته درآب

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب و صحرا وگل وسنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

يادم آيد تو به من گفتي:

از اين عشق حذر كن!

لحظه اي چند بر اين آب نظر كن

آب آيينه ي عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است

باش فردا كه دلت با دگران است

تا فراموش كني چندي از اين شهر سفر كن

با تو گفتم:حذر از عشق!؟      ندانم

سفر از پيش تو ؟هرگز نتوانم    نتوانم

 روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدي من نه رميدم  نه گسستم

باز گفتم كه تو صيادي ومن آهوي دشتم

تا به دام تو افتم همه جا گشتم وگشتمخ

حذر از عشق ندانم نتوانم

اشكي از شاخه فروريخت

مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت

اشك در چشم تو لرزيد     ماه بر عشق تو خنديد

يادم آيد كه :دگر از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه كشيدم

نگسستم نرميدم

رفت در ظلمت غم آن شب وشب هاي دگر هم

نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم

نه كني ديگر از آن كوچه گذرهم

بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم!

كسي از مراكش مي رسد وداستان عجيبي درباره ي اينكه بعضي قبايل صحرا چطور گناه اول را تعبير مي كنند برايم تعريف مي كند.

حوا در باغ عدن درحال قدم زدن بود كه ماري به او نزديك شد.

به او گفت: ((سيب را بخور.))

حوا امتناع كرد چون از جانب خداوند به او اخطار شده بود .مار پافشاري كرد:((اين سيب را بخور اين طوري زن زيباتري براي مردت خواهي شد.))

حوا از نو جواب داد:((نيازي نيست او به جز من هيچ زن ديگري ندارد. ))

مار خنديد:((اشتباه مي كني دارد.))

و از آنجايي كه حوا حرف او را باور نمي كرد.مار او را به نوك تپه اي كه در آنجا يك چاه قرار داشت هدايت كرد.((داخل اين گودال است.آدم او را اينجا مخفي كرده است.))

حوا آنجا حاضر شد.چهره اش در آب منعكس شد.زن زيبايي را ديد.فوراً سيبي را كه مار به تو پيشكش مي كرد خورد.

طبق نظر قبيله ي مراكشي كه اين داستان نزد آن رواج دارد. تمام آن كساني به بهشت مي روند كه انعكاس تصوير خود را در چاه به جا مي آورند واز خودشان نمي ترسند.

جز خم ابروي دلبر ، هيچ محرابي ندارم *  جز غم هجران رويش من تب وتابي ندارم

گفتم اندر خواب بينم چهره چون آفتابش *  حسرت اين خواب در دل ماند ، چون خوابي ندارم

سر نهم بر خاك كويش ، جان دهم در ياد رويش *  سر چه باشد ، جان چه باشد ، چيز نايابي ندارم

با كه گويم درد دل را از كه جويم راز جان را * جز تو اي جان ، راز جوي ،درد دل يابي ندارم

تشنه عشق تو هستم ، باده جان بخش خواهم *  هر چه بينم ، جز سرابي نيست ، من آبي ندارم

من پريشان حالم از عشق تو و حالي ندارم  *  من پريشان گويم از دست تو آدابي ندارم

به نظر تو كدام ويژگي در انسانها سرگرم كننده تر است.

((اين حقيقت كه هميشه متضاد هستند:عجله دارند بزرگ شوند و بعد براي كودكي از دست رفته آه مي كشند.براي به دست آوردن پول سلامتي را فدا مي كنندو بعدپول ها براي به دست آوردن سلامتي خرج مي كنند.

چنان با بي صبري درباره ي آينده فكر ميكنند كه به زمان حال بي توجه هستندو به اين صورت نه از زمان حال بهره مي برند نه از آينده.

چنان زندگي مي كنند گويي هرگز نبايد بميرند ومي ميرند گويي هرگز زندگي نكرده اند.))