ز غم كسي اسيرم كه ز من خبر ندارد
عجب از محبت من كه دراو اثر ندارد
غلط است هر كه گويد دل به دل راه دارد
دل من ز غصه خون شد دل او خبر ندارد

آرزو

كاش بر ساحل رودي                          خاموش عطر مرموز گياهي بودم

چو بر آنجا گذرت ميافتاد                       به سرا پاي تو لب ميسودم

كاش چون ناي شبان ميخواندم             بنواي دل ديوانه تو

خفته بر هودج مواج نسيم                    ميگذ شتم ز در خانه تو

كاش چون پرتو خورشيد بهار                 سحر از پنجره ميتابيدم

از پس پرده لرزان حرير                       رنگ چشمان تو را مي ديدم

كاش چون آِينه روشن ميشد              دلم از نقش تو وخنده تو

كاش چون برگ خزان رقص مرا           نيمه شب ماه تماشا ميكرد

در دل باغچه خانه تو                        شور من ، ولوله بر پا ميكرد

كاش چون ياد دل انگيز                    ميخزيدم به دلت پر تشويش

ناگهان چشم ترا ميديدم                 خيره بر جلوه زيبائي خويش

كاش از شاخه سر سبز حيات          گل اندوه مرا ميچيدي

كاش در شعر من اي مايه عمر          شعله راز مرا ميديدي