عاشق نمي‌شوي که ببيني چه مي‌کشم

در وصل هم ز عشق تو اي گل در آتشم

بيچاره من که ساخته از آب و آتشم

با عقل آب عشق به يک جو نمي‌رود

صبحست و سيل اشک به خون شسته بالشم

ديشب سرم به بالش ناز وصال و باز

عمريست در هواي تو ميسوزم و خوشم

پروانه را شکايتي از جور شمع نيست

شاهد شو اي شرار محبت که بي‌غشم

خلقم به روي زرد بخندند و باک نيست

جز در هواي زلف تو دارد مشوشم

باور مکن که طعنه‌ي طوفان روزگار

با کس فرو نياورد اين طبع سرکشم

سروي شدم به دولت آزادگي که سر

لب ميگزد چو غنچه‌ي خندان که خامشم

دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان

اي آفتاب دلکش و ماه پري‌وشم

هر شب چو ماهتاب به بالين من بتاب

تا بشنوي نواي غزلهاي دلکشم

لب بر لبم بنه بنوازش دمي چوني

اين کار تست من همه جور تو مي‌کشم

ساز صبا به ناله شبي گفت شهريار

نور حقيقي آن است كه از درون انسان شكوفا ميشود واسرار نفس را براي نفس بيان مي كند وآن را شادمان به زندگي و مترنم به نام روح مي گرداند

ميتوان با زيركي تحقير كرد

هر معماي شگفتي را

ميتوان تنها به حل جدولي پرداخت

ميتوان تنها به كشف پاسخي بيهوده دل خوش ساخت

پاسخي بيهوده ،آري پنج يا شش حرف

ميتوان چون صفر در تفريق وجمع وضرب

حاصلي پيوسته يكسان داشت

چون شوم خاك  رهش  دامن بيفشاند زمن                ور بگويم دل بگردان رو بگرداند ز من

روي رنگين رابه هركس مي نمايدهمچوگل             ور بگويم باز پوشان باز  پوشاند ز من

چشم خود راگفتم آخريك نظر سيرش ببين              گفت مي خواهي مگرتاجوي خون راندزمن

اوبه خونم تشنه ومن برلبش تا چون شود                 كام بستانم از و ياد و او بستاند زمن

گرچوشمعش پيش ميرم برغمم خندد چو صبح           ور برنجم خاطر نازك برنجاند ز من

گرچوفرهادم به تلخي جان برآيد باك نيست              بس حكايت هاي شيرين باز مي ماند ز من

دوستان جان داداه ام بهر دهانش بنگريد                  كاوبه چيزي مختصرچون بازمي ماند زمن

ختم كن حافظ كه گرزين دست باشددرس غم           عشق درهرگوشه اي افسانه اي خواند زمن

در روياهايم

اورا مي ديدم

او كه

باهوش،زيبا

پر احساس وتوانا

خلاق وشاد

نيرومند ودانا بود

او

كه مرا

غرق در عشق كرده بود

واز آن جا

كه رويا

تنها انديشه اي پر ز آرزوست

هيچ گاه انتظار نداشتم

كسي را بيابم

كه وجودش

سرشار از اين ويژگي هاي نيك باشد

وسپس

تو را ديدم

وتو نه تنها

ايمانم را به رويا

زنده كردي

حتي

از رويايم نيز

شگفت انگيزتري

همه سهم من از عشق تو غم بود ،ولي

دوست دارم كه تو را شاد ببينم،اي دوست

اي گلشن ماندم به تو زيبا چه نويسم

من مور صغيرم به سليمان چه نويسم

ترسم كه قلم شعله كشد صفحه بسوزد

با اين دل تنگم به عزيزم چه نويسم

ايمان واحه اي است سر سبز و با طراوت در صحراي دل كه كاروانهاي انديشه به ان نخواهد رسيد

جامي بنوش وبر در ميخانه شاد باش

در ياد آن فرشته كه توفيق دادباش

گر تيشه ات نباشد تا كوه بركني

فرهاد باش در غم دلدار وشاد باش

رو حلقه غلامي رندان بگوش كن

فرمانرواي عالم كون وفساد باش

در پيچ وتاب گيسوي ترانه ساز

با جان ودل لواي كش اين نهاد باش

شاگرد پير ميكده شو در فنون عشق

 گردن فراز بر همه خلق،اوستاد باش

مستان مقام را به پشيزي نميخرند

گو خسرو زمانه ويا كيقباد باش

فرزند دلپذير خرابات گر شدي

بگذار ملك قيصر وكسري بباد باش

سوزدل بين كه زبس آتش اشكم دل شمع

                              دوش برمن زسرمهرچوپروانه بسوخت

دكه عطر فروشي است ويا معبر يار                                     

ماه روشنگر بزم است ويا روي نگار

                                                                    اي نسيم سحري از سركويش آيي

                                                                    كه چنين روح فزايي وچنين غاليه بار                                  

غمزه اي ! تا بگشايي به  رخم راه  اميد

 لطفي اي دوست !براين دل شده زار ونزار

                                                                    در ميخانه به رويم  بگشوده است حريف                               

                                                                     ساغري از كف خود بازده اي لاله عذرا

خم مي زنده اگر ساغري از دست برفت

سرخُم باز كن وعُقده زجانم بردار                                            

                                                                    بر كنم خرقه سالوس  اگر  لطف كني

                                                                    سر نهم بر  قدمت خرقه  گذارم بكنار

هرگز تاب آنم نيست 
                كه عشق به واژه هايش راانكاركنم

                همان سان كه نيازم به بودنت را
                                                                  
آه ، اي فرشته ي نا شكفته ي آرزو ها!

تومپندارازتودل برگيرم

ترك روي توكنم دلبرديگرگيرم

بعدصدسال اگرازسرقبرم گذري

من كفن پاره كنم عشق توازسرگيرم

ناز پرورده عشق تو شدم ، جان مني

درد خود با كه گويم كه ، تو درمان مني

دين و دنيا و همه هستي من رفته به باد

هيچ سرمايه مرا نيست ، تو ايمان مني

ياد تو روشني ذهن پريشان من است

در شب تيره هجران ، مه تابان مني

كور دل بودم با عشق تو بينا شدم

روشني باد ترا ، اي كه تو چشمان مني

زنده كردم دل پژمرده به عشقت ،اي دوست

امشبي را كه در اين خانه تو مهمان مني

دلم برایت تنگ می‌شود
و مغزم
هر روز، خورشید نزده
یاخته‌هایش را با فکر تو نرمش می‌دهد؛
تا شب،
و تا روز بعد،
و روزهای بعد.
باید سلول‌های مغزم را،
هر چند کوتاه،
هر چند کم،
پیش معتمد شهر، بگذارم به امانت.
چه می‌دانستم
آن دخترکی که پیشت گذاشتم،
سال‌ها پیش،
یک، دو، یا سه،
نه فقط قلب مرا،
که سلول‌های مغز را
نیز در کولهء خود جا داده است.

ز غم كسي اسيرم كه ز من خبر ندارد

عجب از محبت من كه دراو اثر ندارد

غلط است هر كه گويد دل به دل راه دارد

دل من ز غصه خون شد دل او خبر ندارد

به من نگر كه رخي همچو كهربا دارم

                                                    دلي بسوي رخ يار دلربا دارم

زجام عشق چشيدم شراب صدق ووفا

                                                  به خم ميكده ،با جان ودل وفا دارم

مرا كه مستي عشقت ز عقل و زهد رهاند

                                                  چه ره به مدرسه يا مسجد ريا دارم

غلام همت جام شراب ساقي باش

                                                 كه هر چه هست از ان روي با صفا دارم

نسيم عشق !به ان يار دلربا بر گو

                                                   زجاي خيز كه من درد بي دوا دارم

چه رازهاست در اين خم وساقي ودلبر

                                                      به جان دوست ز درگاه كبريا دارم

سخن ز تخت سليمان و جام جم نزنيد

                                                      كه تاج خسرو كي را من گدا دارم

کاش ...

کاش دلها آنقدر پاک و خالص بودند که دعا ها قبل از پايين آمدن دست ها مستجاب مي شد ...

کاش آسمان حرف کوير را مي فهميد و اشک خود را نثار گونه هاي خشک کوير مي کرد ...

کاش واژه حقيقت آنقدر با لبها صميمي بود که براي بيان کردن آن نيازي به شهامت نبود ...

کاش مهتاب با کوچه هاي تاريک آشنا بود ...

کاش بهار آنقدر مهربان بود که باغ را به دست خزان نمي سپرد ...

و اي کاش دوستي به قدري حرمت داشت که شکستنش به اين زودي ها رخ نميداد ...

نمي توان در واژه هاگنجاند

احساس من را به تو

احساس من به تو

نيرومندترين احساسي است كه تا كنون داشته ام

با اين حال هنگامي كه مي خواهم آن را به تو بگويم

يا حتي آن را برايت بنويسم

واژه اي را نمي يابم كه حتي بتواند

احساسي نزديك به ژرفاي احساس مرا بيان كند

و گرچه نمي توان

جوهر چنين احساس شگفت انگيزي را بيان كرد

مي توانم بگويم در كنار تو چه احساسي دارم

آن گاه كه در كنار توام

گويي پرنده اي هستم كه آزاد در آسمان صاف وآبي رنگ بال مي گشايد

آن گاه كه در كنار توام

گويي گلي هستم كه شاداب گلبرگ هايش را مي گشايد

آن گاه كه در كنار توام

گويي موجي هستم در اقيانوس

كه توفنده برساحل مي كوبد

آن گاه كه در كنار توام

گويي رنگين كماني هستم در پس طوفان

كه سر بلند،رنگ هايم را نمايان مي سازم

آنگاه كه در كنار توام

گويي غرق در زيبايي ها گشته ام

واين تنها بخش كوچكي است

از احساسي شگفت انگيزكه در كنار تو دارم

شايد واژه عشق را از آن رو ساخته اند

تا ژرفا وشكوه احساس من

به تو را بيان كند

وانگار كه اين توان راندارد

ولي بدان خاطر كه عشق كماكان بهترين واژه هاست

بگذار هزار بار بگويم

بيش از "عشق"

عاشق تو هستم

مي توان تنها شد…
مي توان زار گريست…
مي توان دوست نداشت و دل عاشق آدم ها
را زير پا له کرد!
مي توان چشمي را به هياهوي جهان
خيره گذاشت…
مي توان صدها بار، علت غصه دل را فهميد
مي توان…
مي توان بد شد و بد ديد و بد انديشه نمود!
آخرش هم تنها ، مي توان تنها رفت…
با جهاني هم اندوه و غم و بدبختي…
همه جا تلخي و سردي و غرور
ولي اي کودک زيباي دلم،آن ور سکه تماشادارد
شهري از مردم آبي سرشار،آسمانش و زمين
،عين آن شهر،
ولي
من و تو با همه آدم هاش ،غرق احساس
غروريم به عشق!
دل هرآدم عاشق که شکست،دل ما مي شکند!
همه جا لبخند است و زمين،مفتخر است
به تن سبزي که
ضرب گام من و تو،بر دلش مي پيچد
من و تو خوشبختيم
ما خدا را داريم،
ما غم چلچله را وقت بوسيدن دستان بهار
مثل يک شعر قشنگ،از دلش مي خوانيم
ما پرلب پرهر فنچک بي مادر را ،با دل روشن
خورشيد ،به هم مي بنديم
ما به باران گفتيم:که کمي آهسته!
غنچه پاک دعا در خواب است!
او قرار است که روزي،روي انديشه و ايمان،
بين احساس شکوفايي وآرامش و عشق
تا دم پنجره سبز خدا،سبز شود…
شهر ما آباد است
و نگاهش شب و روز
،به تولدبازاست...

                                                                             شهره شهر به هر كوچه وبازار شدم

                                                       گر براني ز درم از در ديگر آيم

                                     گر برون رانديم از خانه ز ديوار شدم

                  مستي علم وعمل رخت ببست از سر من

  تا كه از ساغر لبريز تو هشيار شدم

                 پيش من هيچ به از لذت بيماري نيست

                                  تا ز بيماري چشمان تو بيمار شدم

                                                 نشود بر سر كوي تو بيابم راهي

                                                             از دم پير در اين راه مدد كار شدم

                                                                           دامن از آنچه كه انباشته ام برچيدم

كسي كه تو را به معبد دردهايش راه نمي دهد نمي تواند 

 تو را به خانه دوستي اش راه دهد

گر سوزعشق دردل ما رخنه گر نبود                 سلطان عشق را به سوي ما نظر نبود

                                 جان در هواي ديدن دلدار داده ام

بايد چه عذر خواست متاع دگر نبود                    آن سر كه در وصال رخ او به باد رفت

                                  گر مانده بود در نظر يار سر نبود

موسي اگر نديد بشاخ شجر رخش                    بي شك درخت معرفتش را ثمر نبود

                                  گر بار عشق را برضا ميكشي چه باك

خاور به جا نبود ويا باختر نبود                           بلقيس وار گر در عشقش نمي زديم

                                     مارابه بارگاه  سليمان گذرنبود

گرمرغ باغ قدس به وصلش رسيده بود                    درجمع عاشقان تو ي بال وپرنبود

لحظه ي ديدار نزديك است

باز من ديوانه ام ، مستم

باز ميلرزد دلم ، دستم

باز گويي در جهان ديگري هستم

هاي نخراشي بغفلت گونه ام را ، تيغ

هاي نپريشي صفاي زلفكم را دست

وآبرويم را نريزي دل

اي نخورده ، مست

لحظه ديدار نزديك است ...

عشق نگار ،سر سويد اي جان ماست

ما خاكسار كوي تو تا در توان ماست

با خلديان بگو كه شما وقصور خويش

آرام ما به سايه سرو روان ماست

فردوس و هر چه هست در آن ، قسمت رقيب

رنج و غمي كه مي رسد از او از آن ماست

 با مدعي بگو كه تو و جنت النعيم

ديدار يار ، حاصل سر نهان ماست

ساغر بيار و باده بريز و كرشمه كن

كاين غمزه  روح پرور جان و روان ماست

اين باهشان و علم فروشان وصوفيان

مي نشنوند آنچه كه  ورد زبان ماست

خم ابروي كجت قبله محراب من است

تاب گيسوي تو خود راز تب وتاب من است

اهل دل را به نيايش اگر آدابي هست

ياد ديدار رخ و موي تو آداب من است

آنچه ديدم ز حريفان همه هشياري بود

در صف مي زده بيداري من خواب من است

دريم علم وعمل مدعيان غوطه ورند

مستي وبيهشي مي زده گرداب من است

هر كسي از گنهش پوزش وبخشش طلبد

دوست در طاعت من غافر وتواب من است

حاش الله كه جز اين ره ،ره ديگر پويم

عشق روي تو سرشته  بگل و آب من است

هر كسي از غم و شادي است نصيبي او را

مايه عشرت من جام مي ناب من است

کـاش دلتنگ شقايق ها شـويم

                          به نگاه سرخشان  عادت کنيم

کاش شب وقتيکه تنها می شويم

                          با خـدای ياس ها  خلوت کنيم

کـاش گـاهـی در مسير زندگی

                         باری از  دوش نگاهی کم کنيم

فـاصـله هـای ميان خـويش را

                            با خطوط دوسـتی مبهم کنيم

کاش با چشمانمان عهدی کنيم

                          وقتی از اينجا به دريا می رويم

جای بازی با صـدای مـوج هـا

                         درد هـای آبيش را  بشـنـويم

کاش مثل آب  مثل چشمه سار

                         گـونـه  نيلـوفری را  تر کنيم

ما همه روزی از اينجا می رويم

                          کـاش اين پـرواز را باور کنيم

                                                             ابر و  مژه او تير و  كمان است هنوز

                                                    طره گيسوي اوعطرفشان است هنوز

                                                 ما به سوداگري  خويش روانيم همه

                                           او به دلبردگي خويش روان است هنوز

                                      ما پي سايه سَروَش به تلاشيم همه

                                 او ز پندار من خسته نهان است هنوز

                             سروجاني نبود تا كه به او هديه كنم

                        او سراپاي همه روح وروان است هنوز

                     من دل سوخته پروانه شمع  رخ او

               رخ زيبايش عيان بود وعيان است هنوز

       قدسيان را نرسد تا كه به ما فخر كنند

قصه عَلَم الاسما به زبان است هنوز

تو از كدام  گم  شدن  حوالي  من  آمدي              همين كه لب به لب شدي به خالي من آمدي

 غبار عشق  بر   تنت رسيده اي  به  انزوا              دمي سكوت  كن غزل  كمي  بخواب  بي  صدا

تو خسته اي نگاه كن چقدر  زخم  خورده اي              و  اتفاق  بود   اگر   هنوز   هم     نمرده اي

نشسته ام كنار تو نترس   خوب   مي شود            نشسته ام  كنا ر تو  نترس   خوب   مي شوي

دوباره ماه قصه ها پس از غروب مي شوي            به  خود  كه  آمدي  بگو  بگو   تمام   درد  را

بخوان كه مي شناسم اين صداي دوره گرد را            من  از مسير  ديگري  به  حس  تو  رسيده ام

هزار و يك شب  تو را  هزار  بار  ديده ام             كسي تو  را نديده  در  سوال   چشمهاي  تو

نگو كه  اشك مي شود  و بال  چشمهاي  تو            نترس  عمر   سادگي   به   انتها    نمي رسد

هميشه  راه  گم  شدن  به  نا كجا  نمي رسد           تو از  كدام   گم شدن   حوالي   من  آمدي

می خواهمت آنگونه که جانم نفس را   

آری تورا تنها ودیگر هیچ کس را

می خواهم این تب را که افتاده به جانم

می خواهم آری این هوس را این هوس را

در بند چشمان تو زندانی است جانم

همچون نفس می خواهم اما این قفس را

می خواهمت شیرین من با ترش روییت

من آرزو دارم همین طعم ملس را

چیزی درونم با تو روییدن گرفته

باید چشیدن میوه ی این حس گس را

با کعبه ی چشمان تو راهی نمانده

قربانی این کعبه می خواهم نفس را