در بر خسته ی آغوش تنم

گاه گاهی دلکم می پوسید

ولی اینبار کسی اینجا هست

ولی اینبار کسی اینجا هست

پشت دیوار نگاه

ریشه در ریشه ی چشمم دارد

و هنوزم نگهم چشم به چشمش نشده

تو بگو؟! جالب نیست این چنین دلتنگی؟

باتو بوده ام همیشه

و در همه جا باتو نفس کشیده ام

 با چشمان تو دیده ام

مرا از تو گریزی نیست

 آنچنان که

جسم را از روح

و زمین را از آسمان

و درخت را از آفتاب

تو دلیل حیات من بوده وهستی

و من آنچنان با این دلیل زیسته ام

که باور کرده ام

دلیل زنده بودن من توهستی

وپاسخ من به آغازو پایان زندگی این است:

همیشه با تو

بی تو اما عشق بی معناست ، می دانی؟

دستهایم تا ابد تنهاست 

                                                              می دانی؟

آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو

زیستن یک لحظه هم ، بی جاست

                                                               می دانی؟

هر چه می خواهیم " آری " از همین امروز

از همین امروز ، مال ماست

                                                               می دانی؟

گرچه من ، یک عمر همزاد عطش بودم

روح تو ، هم سایه دریاست

                                                                می دانی؟

دوستت دارم!» همین !!! این راز پنهانی

از  نگاه  ساکتم  پیداست

                                                                می دانی؟

عشق من ! بی هیچ تردیدی بمان با من

عشق یک مفهوم بی « اما» ست

                                                              می دانی؟

دل من وبرده حرمش،حالم خرابه

من و یه زیارت ببرین، آقا  ثوابه

اللهم  ارزقنا   زیارتة  الحسین

ولنا فی الآخرة  شفاعة الحسین

 یه دنیا دلم گرفته

 نوشتم این غزل نغز با سواد دو دیده                      که بلکه رام غزل گردی ای غزال رمیده
سیاهی شب هجر و امید صبح سعادت                           سپید کرد مرا دیده تا دمید سپیده
ندیده خیر جوانی غم تو کرد مرا پیر                           برو که پیر شوی ای جوان خیر ندیده
به اشک شوق رساندم ترا به این قد و اکنون               به دیگران رسدت میوه ای نهال رسیده
ز ماه شرح ملال تو پرسم ای مه بی مهر                    شبی که ماه نماید ملول و رنگ پریده
بهار من تو هم از بلبلی حکایت من پرس                    که از خزان گلشن خارها به دیده خلیده
به گردباد هم از من گرفته آتش شوقی              که خاک غم به سر افشان به کوه و دشت دویده
هوای پیرهن چاک آن پری است که ما را                   کشد  به حلقه‌ی  دیوانگان جامه  دریده
فلک به موی سپید و تن تکیده مرا خواست               که دوک و پنبه برازد به زال پشت خمیده
خبر ز داغ دل شهریار می‌شوی اما                        در آن زمان که ز خاکش هزار لاله دمیده

در پيش بيدردان چرا فرياد بي حاصل كنم

گر شكوه اي دارم ز دل با يار صاحبدل كنم

 در پرده سوزم همچو گل در سينه جوشم همچو مل

من شمع رسوا نيستم تا گريه در محفل كنم

 اول كنم انديشه اي تا برگزينم پيشه اي

آخر به يك پيمانه مي   انديشه را باطل كنم

آن رو ستانم جام  را آن  مايه  آرام  را

تا خويشتن را لحظه اي از خويشتن غافل كنم

 از گل شنيدم بوي او مستانه رفتم سوي او

تا چون غبار كوي او در كوي جان منزل كنم

روشنگري افلاكيم چون آفتاب از پاكيم

 خاكي نيم تا خويش را سرگرم آب و گل كنم

غرق تمناي توام موجي ز درياي توام

من نخل سركش نيستم تا خانه در ساحل كنم

دانم كه آن سرو سهي از دل ندارد آگهي

چند از غم دل چون رهي فرياد بي حاصل كنم

همه شب نالم چون نی که غمی دارم
دل و جان بردی اما نشدی یارم
با ما بودی بی ما رفتی
چون بوی گل به کجا رفتی
تنها ماندم تنها رفتی
چون کاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود
دور از یارم خون می بارم فتادم از پا به ناتوانی
اسیر عشقم چنان که دانی
رهائی از غم نمی توانم
تو چاره ای کن که میتوانی
گر ز دل برآرم آهی آتش از دلم خیزد
چون ستاره از مژگانم اشک آتشین ریزد
چون کاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود
دور از یارم خون می بارم
نه حریفی تا با او غم دل گویم
نه امیدی در خاطر که تو را جوبم
ای شادی جان سرو روان کز بر ما رفتی
از محفل ما چون دل ما سوی کجا رفتی؟
تنها ماندم ، تنها رفتی
چو ن بوی گل به کجا رفتی؟
به کجائی غمگسار من فغان زار من بشنو
بازآ از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو
بازآ بازآ سوی رهی چون روشنی از دیده ما رفتی
با قافله باد صبا رفتی
تنها ماندم ، تنها ماندم.....

دل زود باورم را به كرشمه اي ربودي

چو نياز ما فزون شد تو بناز خود قزودي

 به هم الفتي گرفتيم ولي رميدي از ما

من و دل همان كه بوديم و تو آن نه اي كه بودي

 من از آن كشم ندامت كه ترا نيازمودم

تو چرا ز من گريزي كه وفايم آزمودي

 ز درون بود خروشم ولي از لب خموشم

نه حكايتي شنيدي نه شكايتي شندودي

چمن از تو خرم اي اشك روان كه جويباري

خجل از تو چشمه اي چشم رهي كه زنده رودي

غم عشق تو از غمها نجاتست                     مرا  خاك  درت  آب  حياتست

نمي جويم نجات از بند عشقت                    چه بندست آنكه خوشترازنجاتست

مرا   گويند راه  عشق   مسپر                    من و سوداى عشق اين  ترهاتست

ز لعب  دو  رخت  بر نطع   خوبى              مه  اندر  چار خانه  شاه  ماتست

دل و دين مي برى و عهد و قولت                چو حال  و  كار  دنيا  بي  باتست

عنايت  بر سر  هجرم  به  آيين                   هم از  جور  قديم  و  حاداتست    

چنان ترسد دل از هجر تو گويى                  شب هجران  تو  روز  وفاتست

 به جان و دل  ز ديوان  جمالت                    امير  عشق  را  بر  من  براتست

براتى گر شود راجع چه  باشد                     نه خط مجد دين شمس الكفاتست

كاش چون پاييز بودم ،كاش چون پاييز بودم

كاش چون پاييزخاموش وملال انگيز بودم

برگهاي آرزوهايم يكايك زرد ميشد

آفتاب ديدگانم سرد ميشد

آسمان سينه ام پر درد ميشد

ناگهان طوفان اندوهي به جانم چنگ ميزد

اشكهايم همچو باران دامنم را رنگ ميزد

وه چه زيبا بود اگر پاييز بودم

وحشي و پر شور ورنگ آميز بودم

شاعري در چشم من ميخواند شعري آسماني

در كنارم قلب عاشق شعله ميزد

در شرار آتش دردي نهاني

نغمه من،

همچو ،آواي نسيم پر شكسته

عطر غم ميريخت بر دلهاي خسته

پيش رويم

چهره تلخ زمستان جواني

پشت سر

 آشوب تابستان عشقي ناگهاني

سينه ام

منزلگه اندوه ودردو بدگماني

كاش چون پاييز بودم، كاش چون پاييز بودم

ما هیچ کسان کوی یاریم                                           ما سوختگان خام کاریم

چو گل ز خوشی به خنده کوشیم                                 هر چند لباس ژنده پوشیم

گنجیست غم اندرون  سینه                                         ما  راست کلید آن خزینه

ای آمده وگذشته ناگاه                                             بختم تو زمانده دست کوتاه

ناخوانده رسیدن این چه رازیست                             ناگفته گذشتن این چه نازاست

جانم ،ز فراق ،بر لب آمد                                     می آیی ؟ ویا برون خرامد ؟

جز نیم دمی نماند حالی                                          بازآی که خانه گشت خالی

گر جور کنی وگر کنی ناز                                    اینک من ودل بهر دو دمساز

تیغم زن وآستان مکن پاک                                    بگذار که بر درت شوم خاک

دل رفت که باغمت براید                                          تا زین دو کدام بر سر آید

گیرم خوش وشادمان توان زیست                      هیهات که بی تو چون توان زیست

تا نام تو بر زبان نیاید                                               در قالب مرده جان نیاید

فریاد که جان زغم زبون شد                                و ز رخنه ی دیده دل برون شد

این تن ،که خمیده بود بشکست                            وان دل که نداشتم ،شد از دست

بر سوز دلم که رستخیزست                                  انگشت منه که شعله تیزست

ای غنچه ی تنگ خوی ، چونی ؟                     وی دشمن دوست روی ، چونی ؟

چشمت سهیت بناز چونست ؟                             خوابت به شب دراز چونست ؟

در خون که می شوی سبک خیز ؟                         بر جان که غمزه می کنی تیز

از دست که باده می ستانی ؟                               در بزم که جرعه می فشانی ؟

گشتم بدرت چو خاک نا چیز                                 یک جرعه بریز بر سرم نیز

بس وعده که داد بخت گم نام                             کت از می وصل خوش کنم کام

مهر تو در استخوان من باد                                     درد تو دوای جان من باد

شب تا سحر وزصبح تا شام                                   یک لحظه دلش نکردی آرام

من از تو دل نمی برم اگر چه از تو دلخورم

ناگاه عشق،عشق نه،چیزی عجیب تر

چیزی  شبیه  زلزله  اما ،  مهیب تر

چیزی  غریب  مثل  نگاه  کبوتران

یا مثل چشم های تو حتی غریب تر

تقسیم شد نگاه تو وبی نصیب  ماند

چشمی   که   نیست  چشمی  از او

بی نصیب تر

رفتم  میان   باغ   اساطیری   گناه

در جست  جوی  میوه ای از سیب

سیب تر

تنها همین ، همین که  بگویم  نیافتم

ازچشم های روشن تودل فریب تر

با   دست های سوخته ام  باز آمدم

عاشق تر وحریص تروناشکیب تر

اینک منم غرق  تماشای  لحظه ها

باچشمی ازکبوتروباران ، نجیب تر

بازم غم عشق در سر افتاد                                              بنیاد صبوریم برافتاد

باز این دل خسته درد نو کرد                                  خود را به  وبال من گرو کرد

بازم هوسی گرفت دامن                                    کز عقل نشان نماند با من

باز این شب تیره ی جگر سوز             بر بست بروی من در روز

دودی که ز شوق در بر افتاد                         از سینه گذشت و در سر افتاد

گویند که تا کی از در وبام                                  گه نامه دهی و گاه پیغام

آلوده شدی بهر دهانی                                                             افسانه شدی بهر زبانی

بی درد که فارغست وخندان                                     کی داند حال دردمندان؟

غافل که همیشه بی خبر زیست                              اورا چه خبر که بی دلی چیست ؟

با هر که غمی دهم برون من               داند غم من ولی نه چون من

گیرم که بود به پرده جایم                              وز حجره یغم برون نیایم

این خانه شکاف، ناله زار                                                 پوشيده کجا شود به ديوار

اکنون چکنم حجاب آرزم                                                              کافتاده ز چهره برقع شرم

در مجلس عشق جام خوردن                                              وانگه غم ننگ ونام خوردن

دست من وآستین یارم                                 گر خلق کنند سنگسارم

کاغذ چو شود نشانه ی تیر                     جز خوردن زخم چیست تدبیر

دف هر طرفی که رو بتابد                                از لطمه کجا خلاص یابد

عاشق که به زیر تیغ شد خم                                               از زخم زبان کجا خورد غم

زین پس من ویار مهربانم                                                             گر تیغ کشند وگر زبانم

گر کشته شوم به تیغ پولاد                                               باری برهم ز دست بیداد

مرغی که بماند  از پریدن                                  راحت بودش گلو بریدن

ای دوست که بی منی وبا من              آتش زده یا تویی و یا من

گر تو دل شاخ شاخ داری                                 باری قدمی فراخ داری

با زاغ وزغن چنانچه دانی                                                 شرح غم  خویش می توانی

بی چاره منو حصار بسته                                                              در زاویه ی عدم نشسته

کنجی وغمی به سینه چون کوه                                                زندانی تنگنای اندوه

گر دم زنم از درونه ی تنگ                                        ترسم که خورم ز بام ودر سنگ

چشمم به ستاره راز گوید                 جانم غم رفته با زگوید

باد تو چنان بردزمن هوش                                      کز هستی خود کنم فراموش

ناگاه که ازخود آیدم یاد                                                          باشم به هلاک خویشتن شاد

گر کرد زمانه بی وفایی                                                                باری تو مکن که آشنایی

خونابه دیده آب من ریخت                                                 دل هم سرخود گرفت وبگریخت

گفتی که صبور باش مخروش                                    این قصه ،نمی کند دلم گوش

ای دوست ، ز دوست دور بودن             وانگاه ، به دل صبور بودن؟؟

چون من به هلاک جان سپردم                                دور از تو ز دوری تو مردم

هر چند ز بخت خود به جانم                                                 هر جور که بینم از تو دانم

دامن که ز کهنگی بخندد                                                               تهمت به زبان خار بندد

عشقت ز دلم که سر به خون برد                                          آزار فلک همه برون برد

ما نطع حیات در نوشتیم                                 تو دیر بزی که ما گذشتیم

بهترین لحظه زندگی ام

 لحظه ی دیدارت بود

بی آنکه  بدانم

تو را

غالب بر روح خود یافتم

وآن هنگام

شعفی همراه با ترس

در من موج زد

شعف از داشتنت

و ترس از فراقت

لبخند تو مرا به زندگی واداشت

برای آن من ، ازهمه چیزخود گذشتم

بی آن که به عاقبت فکرکنم

عاقبت چه خواهد بود

 وقتی که بی تو هیچم ؟

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند

به  دشت پر   ملال  ما پرنده   پر   نمی زند

 یکی ز شب  گرفتگان   چراغ بر  نمی کند

کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار  این غبار  بی سوار

دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب  من  دگر  خرابتر  نمی شود

که خنجر غمت از این خزاب تر نمی زند

گذر گهی است پرستم که اندرو به غیر غم

یکی   صلای   آشنا  به   رهگذر  نمی زند

چه چشم پاسخ است این دریچه های بسته ات

برو  که هیچ کس  ندا به  گوش کر نمی زند

نه سایه دارم ونه بر، بیفکنندم وسزاست

اگر  نه  بر  درخت تر کسی تبر  نمی زند

نه وصلت ديده بودم کاشکي اي گل نه هجرانت

که جانم در جواني سوخت اي جانم به قربانت

تحمل  گفتي  و من  هم که کردم  سال ‌ها  اما

چقدر   آخر   تحمل  بلکه  يادت  رفته   پيمانت

چو  بلبل نغمه‌ خوانم تا  تو چون گل پاکداماني

حذر  از  خار   دامنگير  کن  دستم  به  دامانت

تمناي  وصالم  نيست  عشق  من بگير از من

به  دردت  خو  گرفتم نيستم  در  بند   درمانت

اميد خسته‌ام تا چند   گيرد  با   اجل   کشتي

بميرم  يا   بمانم   پادشاها   چيست   فرمانت

چه شبهائي که چون سايه خزيدم پاي قصر تو

به  اميدي  که  مهتاب  رخت  بينم  در  ايوانت

دل   تنگم  حريف  درد  و  اندوه  فراوان  نيست

امان  اي  سنگدل  از  درد  و   اندوه    فراوانت

به  شعرت  شهريارا  بيدلان  تا عشق ميورزند

نسيم   وصل    را   ماند   نويد    طبع   ديوانت

همیشه در ضمیر خود می طلبم خیال تو

به انتظار دیدنت همیشه من منتظرم

گذشته پاسی از شبم

به خواب خوش نمیروم

حکایت از تو گفته ام

خیال با تو بوده ام

غصه دوری از تو ام مرا رها نمی کند

عمر گران می گذرد ای مه من

غم جدایی از تو ام مرا رها نمی کند

چه بی سحر شب فراق

که این شب سیه چرا مرا رها نمی کند

به کوچه ها گذر کنم بپرسم از جمال تو

که عشق بی مثال تو مرا رها نمی کند

دلم همه خون ولبم مهر سکوت

بخوانمت  نمی شود نخوانمت نمی شود

کجابرم هجرتراکه این بلا مرا رهانمی کند

من پر شده ام دوباره از تو                                             چون يك شب پر ستاره از تو

امشب غزلي نوشته ام باز                                                  بي رمز وبي استعاره از تو

از اين غم بي زوال شيرين                                                        از داغ دل،هماره از تو

طوفان زتو وتلاطم از تو                                                         ساحل زتو وكناره از تو

هر بار زتو سروده ام باز                                                       اين بارز تو دوباره از تو

آتش بزن ومرا بسوزان                                                        خرمن زمن وشراره از تو

از مرگ دگر نمي هراسم                                                     جان زمن ويك اشاره از تو

کار عشق از وصل و هجران درگذشت

درد ما از دست  درمان  در گذشت

کار ، صعب  آمد به  همت برفزود

گوي، تيز آمد ز چوگان درگذشت

در زمانه کار کار عشق توست

از سر اين کار نتواند درگذشت

کي رسم در تو که رخش وصل تو

از زمانه بيست ميدان درگذشت

فتنه‌ ي   عشق تو   پردازد  جهان

خاصه مي‌داند که سلطان درگذشت

جوي  خون  دامان خاقاني گرفت

دامنش چه ، کز گريبان درگذشت

مرا با خاطر رويت ببخشا
مرا با قد دلجويت ببخشا
به نزدت هر قدر باشم سيه کار
به پاس حلقهٔ مويت ببخشا
سراسر در حضورت مجرم هستم
به عشاق سر کويت ببخشا
اگر من کافر عشق تو گشتم
مرا با خال هندويت ببخشا
به هر صورت چو نزدت می کشی ام
ز خيرات دو ابرويت ببخشا
به پيشت راز دل بسيار گفتم
به لب های سخنگويت ببخشا
گرفتم دامنت را رنجه گشتي
به جسم و جان خوشبويت ببخشا
اگر بی امر تو ميخانه رفتم
ما با چشم جادويت ببخشا
عدالت بين طاق ابروی تست
به شاهين ترازويت ببخشا
گرفتم گر به سر تخت حنايت
به ساز محفل طويت ببخشا
به آتشپرچهٔ خود عشقری گفت
مرا با گرمی خويت ببخشا

اگر در زندگي هدفي داري

كه رسيدن به آن تلاش بسيار مي خواهد

كوشش بسياري مي طلبد

نيازمندعلاقه بسياري است

ودست يافتن به آن مبارزه نياز دارد

هميشه در انتظار

صبح خواهي بود

تا ببيني روز نو براي تو چه خواهد داشت

اگر در زندگي كسي را داري

كه تو را كاملا درك مي كند

ايده هايش مانند توست

به تو اطمينان دارد

وبه آن چه مي كني ايمان دارد

هميشه در انتظار

شب خواهي بود

چون هرگز تنها نخواهي بود!!!