خبر خـــیر تو از نقـــل حریفان سخت است

حفظ ِحالات من و طعنـه ی آنان سخت است

لحظه ی بغـض نـشد حفــظ کنم چشــمم را

در دل ابـــر نگــهــداری بـاران سخت است

کشتی ِ کوچک من هر چه که محــکم باشد

جَستن از عرصه ی هول آور طوفان سخت است

ســاده عاشق شده ام ساده تر از آن رســوا

شهره ی شهر شدن با تو چه آسان... سخت است

ای که از کوچه ی ما می گذری ، معشـــوقه!

بی محلی سر این کوچه دوچـندان سخت اس

زیـر بــاران که به من زل بزنی خواهی دید:

فن تشخیص نم از چهره ی گریان سخت است

کوچه ی مهـــــر ـــ سـر نبش ، کماکان باران...

دیــدنِ حـجلــه ی من اول آبــــان سخت است!!

جدا ازهرچه می  گفتم
                                         دلم  تنگ  نگاه   تو
به غیر از رد چشمانت
                                        به قلبم   رد پای   تو
خیال عشق  تو هر دم 
                                        کنار من به جای   تو
ترا آسان  نمی  جویم
                                        یکی  آسان  فدای  تو

فرقـی نمـی کند !!

بگویم و بدانـی ...

یا ...

نگویم و بدانـی..

فاصله دورت نمی کند ...!!

در خوب ترین جای جهان جا داری ...

جایـی که دست هیچ کسـی به تو نمـی رسد!!

دلــــــــــــــم.....!!

هر چيزي را آغازي است. و تو آغاز عاشقانه ي مني .

ابتداي بي بها نه ي تمام ترانه هاي غزل انگيزم.

 شروع شاعرانه ي دل دچارم . و تو هماني كه سالهاي

 سال در به در يافتنش كوچه به كوچه تمام ترانه ها

 را پرسه زدم تمام غزلها را جستجو كردم و

 هزاران هزار لحظه هارا به اميد يافتنت به انتظار

 نشستم . تو هماني كه گفتم با تو مي شود تا

سپيده سفر كرد . ميشود طعم غزل را از

 نگاهت چشيد و عطر صبح را از ناز چشمانت

 حس كرد . تو هماني كه مي شود شانه به شانه ات

 بال در بال كبوتران اميد تا مرز رويا رفت . 

هيچ ميداني ... وقتي به قداست چشمانت

ضريح نياز را پنجه ميزنم ...تمامي من شور

 دل انگيزي ميشود جاري در عمق آن نگاه ...

و وقتي  عشقم را خالصانه به مقدم مبارک

حضورت پيشکش ميکنم ؛ تاج حوايي خويش را 

 بر عشق تو مينهم .. ونردبان ملکه بودنم

را تا مرز بندگي و بردگيت تنازلي طي

 ميکنم . که تمامي انچه را در احساس  نهفته دارم

نثار قدم هايت در روزگارم کنم ... همه عمر

 زليخا وار در وفاي تو چشم بر اغيار بسته و

 خود را در حصارِ وابستگيم به تو... محصور

 ميکنم .. گويي که در زمين  مخلوق ديگر

  جز تو خلق نشده ... شهرزادي ميشوم در

شبهاي شمع و شور و شراب چشمانت ..

عشق تو هاله اي ميشود بدور احساسم و بازوانت

 قلعه اي تنومند که غريبه اي را به آن

راه نيست ...و من امنيت گمشده ام را در

آغوش تو جستجو ميکنم ... 

 و ترسي ازخماري فردايش نيست ...

       هردم تمنایی کند از من دل  شیدای  من
                                    شیدا شدم من همچو  دل  ای  وای  دل  ای  وای من
           چندان نشد دامان دل کوته ز دست  آرزو
                                    کز هر طرف از دست او شد بسته دست و پای من
           کار من و دل عاقبت دانم به رسوایی کشد
                                    از حسن روز  افزون  او  از عشق  پا بر جای  من
           گویند روز هرکسی آیینه فردای  اوست
                                     از    تیره روزی  های  من  پیدا  بود  فردای  من

تمام شهر را ویرانه خواهم کرد،

 و با تو آشنای من، تمام شهر را بیگانه خواهم کرد.

و من یک روز، یک روز نه چندان دور، کتاب ماجرایم با تو را افسانه خواهم کرد.

ببین زیبا، ببین شمع بلند دور دست قله ی برفی،

 خودم را تا که دنیا هست پیش پای تو پروانه خواهم کرد.

ببخش، اما نمی دانم چرا این بار من

 خواهی نخواهی در دل تو خانه خواهم کرد.

برای فتح این قله

 زمانی ترک شهرو مردم و کاشانه خواهم کرد.

و موهای بلند بید مجنون نگاهت را شبیه یک نسیم اول دی، شانه خواهم کرد.

و من از دست خود

 از دست عشق تو

 تمام اهل این دنیا و شاید این اهل این ویرانه را دیوانه خواهم کرد.

ببین زیبا، صدایت می کنم حالا همین حالا

 قسم خوردم که نامم را کنار نام تو تا انتهای کهکشان راه شیری نیز خواهم برد.

وزآن دور دست نقطه ی نزدیک

 تمام سطر سطر عشق هایم را به تو افسانه خواهم کرد.

تو را بین تمام نور چشمی های این خورشید زرد سرکش مغرور

 یکی یک دانه خواهم کرد.

بیبن زیبا هزاران بار دیگر باز می گویم

 تورا با عشق خود

 با دست خود

 با قلب سرشار از جنون خود شبی افسانه خواهم کرد.

تو زیبایی فقط دیوانه ام کردی

 ببین با عشق چشمت آخر سر من چه خواهم کرد.

یاد بگذشته  به  دل ماند و  دریغ                         نیست   یاری  که  مرا  یاد  کند
دیده ام خیره به  ره  ماند  و نداد                          نامه ای   تا   دل   من  شاد  کند

خود  ندانم   چه   خطایی   کردم                          که ز  من  رشته الفت  بگسست
در   دلش  جایی  اگر  بود   مرا                          پس چرا  دیده  ز  دیدارم  بست

هر کجا می نگرم باز هم  اوست                         که به  چشمان  ترم  خیره  شده
دردعشقست که باحسرت و سوز                        بر   دل  پر  شررم  چیره  شده

گفتم از  دیده  چو  دورش  سازم                          بی گمان  زودتر  از  دل  برود
مرگ    باید   که    مرا     دریابد                        ورنه دردیست که مشکل  برود

شعر  گفتم   که  ز  دل  بر  دارم                         بار   سنگین   غم   عشقش   را
شعر خود جلوه ای از رویش شد                         با   که  گویم   ستم  عشقش  را

در  ببندید   و   بگویید    که   من                       جز  او  از  همه کس   بگسستم
کس اگر  گفت   چرا  باکم  نیست                       فاش   گویید   که  عاشق  هستم

قاصدی   آمد   اگر   از   ره  دور                        زود پرسید که  پیغام  ز  کیست
گر از او  نیست  بگویید  آن  زن                         دیر گاهیست دراین منزل نیست

من در این نقطه دور

در بلا تکلیفی

در کش و قوسی خیالی جانکاه

به افق چشم بدوزم تا کی؟

بی سبب منتظر معجزه ام

بی ثمر دیده بر این راه کبود

می روم در پی تو

سالها آمد و رفت

بارها من دیدم

کوچ مرغان غزل خوان چمن

سفر چلچله ها

کوچ برف از دل کوهسار بلند

کوچ هر فصلی را

لیک یاد تو ز دلم کوچ نکرد.

اينجا نبايد حرف دل را گوش كرد ،اي دوست!

بايد چراغ عشق را خاموش كرد  اي  دوست!

قانون  شهر  ما  به  جز  رسم  جدايي  نيست!

باور بكن كس را ازاين قانون  رهايي  نيست!

وقتي   تو  رفتي  بي كسي  را  تازه   فـهميدم!

با     رفتنت    دلواپسی   را    تازه    فهمیدم!

بغضي غريب از جنس باران  در گلويم  ماند!

ابري    سترون   قله هاي  عشق  را  پوشاند!

باد  خزان  پيچيد  و  دشت  ياس   پرپر   شد!

يك شاخه ي   افسرده ي   احساس  پرپر  شد!

من  ماندم   و  یک  آسمان   فانوس   دلتنگی!

در  آتش   دل   زاده   شد   ققنوس    دلتنگي!

همیشه یک بهانه هست..

برای حس تنهائی قلبت

چشم هایت را ورق نمی زنم

تپش های نبض عاشقت

که مدام به دیواره ی رگ هایت

می کوبد و داد می زند

و گاهی سکوت

کافی ست.

برای من از لرزش شرم آگین

لبانت هنگام گفتگو با درو دیوار

                                        - نگو

می دانم نمی خواهی آینه و من

غصه هایت را مرور کنیم

ساده عبور کردنت

گواه کوتاه آمدنت هست

همیشه یک بهانه هست

تا دوستت داشته باشم

حتی وقتی آرام و بی صدا

از لابه لای شعرم

عبور می کنی

می توانم رد انگشتانت را

از میان کلمات شعرهایم که تو

تمام آن را از میان قلبم

بیرون کشیده و چیدمان کرده ای

بی هراس از فریاد اینکه "عشقم هستی"

در همه جا

که شان عشق تورا داشته باشد

بازگو کنم.

می دانم اندک اندک راضی شدی

راضی شدی تا دوستت داشته باشم

چون همیشه یک بهانه هست - تا

بی بهانه دوستت داشته باشم

برای من از صبوریت نگو

چون به جز تو

چنین صبوری

که به احترام دوست داشتن

بهانه های کودکانه ام را

با ظرافت قاب کند

 وزینتی بخش دردهایش کند

سراغ ندارم.

همیشه یک بهانه هست

تا به مهمانیت

                                  دعوتم کنی

بی آنکه بدانم

همیشه یک بهانه هست ...

برای دوست داشتنت.

                         عاشقانه دوستت دارم بجای همه آنهایی که دوستت ندارند

سیـــر نمــــــی شود دلم ، هرچه نظر به تو کنم

                           دور مشــــو ز منظـــــرم ، جز تو چه آرزو کنم

روی تو را چو دیده ام ، بوی خوشت شنیده ام

                           از همـــه دل بــریــده ام، جـــز تو چه آرزو کنم

گرچه زمن گسسته ای،عهد و وفا شکسته ای

                          عشق مرا زدل برون ،دل به خسان تو بسته ای

تیــــغ جفـــا بر دل من ، پشت مـرا تو خسته ی 

                          بــا تـــن زار و خستــه ام،  جز تو چه آرزو کنم

در طلبت چـــه شادمان ، بی سر و پا شدم دوان

                          سینـــه سپــر مقــــابـــــل  تیـــر و کمان دشمنان

آه چـــرا تــــو بسته ای ، راه بــه یارخسته جان

                          از تــــــو نشان ندیده ام ، جــز تـو چه آرزو کنم

ای مــــه بــــا وفای من ، دلبـــر خوش ادای من

                          خود تو بگو چه کرده ام ،چیست گنه  خطای من

گـــر گنهم شــــد عاشقی ، ایـــن نبود سزای من

                          از تـــــــو به جان رسیده ام جز تو چه آرزو کنم

دیـر تـــــو را گـــزیده ام  همچـو کمان خمیده ام

                          گوش کشـــــان بــه راه تو در شب تار و تیره ام

هرچه نشـــانـــه شد مرا گــــم شده بی نشانه ام 

                          نــــور دو چشـــم و دیده ام ، جز تو چه آرزو کنم

می خواهم   و  می خواستمت  تا  نفسم  بود

می سوختم از حسرت و عشقِ تو بَسَم  بود 

عشق  تو  بَسَم بود  که  این    شعله   بیدار

روشنگرِ    شبهای    بلندِ      قفسم     بود

آن   بختِ  گُریزنده  دمی  آمد  و  بگذشت

غم  بود  که  پیوسته  نفس  در  نفسم   بود

دست من وآغوش تو!هیهات ! که یک عمر

تنها   نفسی   با   تو   نشستن  هوسم   بود

بالله که بجز یادِ  تو ، گر هیچ  کسم   هست

حاشا که به جز عشق تو گر هیچ کسم  بود

لب بسته و پر سوخته ، از  کوی  تو  رفتم

رفتم ، بخدا ، گر   هوسم  بود  بَسَم  بود  !

شب اگر درون من سقوط کند

و شط خونم سياهي پذيرد

بادبان به سوي تو خواهم گشود

اي سپيده ي شبگير

من هنوز نه چندان مغرورم که لنگر برنگيرم

و درين تيرگي بميرم

من آن ستاره يي را ميجويم که به قلب دوستم رهنمون شود

نه آنکه سر سير و سفرم هست

که حديث زندگي را مرور مي کنم

زنجيري گردنم را مي فشرد

بي که بدانم به کجا پيوسته

و هر لحظه کوتاهتر ميشود

من هنوز نه چندان مغرورم که لنگر برنگيرم

و درين تيرگي بميرم

بانگ  پر از  نياز  مرا  بشنو

آه ، اي  خداي  قادر  بي همتا

يكدم ز گرد پيكر من  بشكاف

بشكاف اين حجاب سياهي را

شايد  درون  سينه  من  بيني

اين  مايه  گناه  و  تباهي  را

دل نيست اين كه  بمن  دادي

درخون طپيده ،آه،رهايش كن

ياخالي ازهوي وهوس دارش

يا پاي بند مهر و وفايش  كن

تنها تو  آگهي  و تو  ميداني

مهربان آمدي  اي عشق! به مهماني  من                 پر شد ازبوي خوشت خلوت روحاني من
خوش برآورده سر ازباغِ تماشاي وجود                 سر‌و ناز تو به  سر فصل  زمستاني من
هيچ كس غيرِتو اي خرمي ديده!   نخواند                حرف ناخواندة  دل از  خط  پيشاني  من
مي‌كنم گريه منِ  سوخته   تا  خنده   زند                 گل   روي   تو   در  آيينة   باراني   من
بي‌قرار آمدي و رفت  قرارم   از   دست                 بنشين  تا   بنشيند   دل     توفاني     من
آفتابي  شدي    و    يكسره   آبم    كردي                شد  حرير  نگهت   جامة   عرياني   من
بشكن اي بغض! وفروريزكه درخانة دل                مي‌زند شعله  به  جان  آتش  پنهاني   من
هر چه گفتند و بگويند  به   پايان   نرسد                قصة  زلف  تو   و  شرح  پريشاني  من

دلم تنگ است اين شب ها يقين دارم كه مي داني 

صداي غربت تن را  از احساسم  تو  مي خواني

شدم  از  درد  تنهايي  گلي   پژمرده  و  غمگين

ببار اي ابر  پاييزي  كه  دردم  را  تو  مي داني

ميان    دوزخ    عشقت    پريشان   و  گرفتارم

چرا اي  مركب  عشقم  چنين  آهسته  مي راني؟

تپش هاي  دل  خسته  چه  بي تاب  و   هراسانند

به خون آغشته اي اي دل،عجب امشب پريشاني!

همواره   قلب  بيمارم  به  ياد  تو  شود   روشن

چه فرقي مي كند اما  تو  كه  اين  را  نمي داني

ساده گی هایم ، من آسانم

دشواریت کم کن ، معما نیست قلبم

کلاف عشق خود ، از گره ها

               باز کن

نه در پیچم، نه در خم های احساست

نه در قله ، نه در ژرفای رویایت

همین نزدیکی نبضت

خروشان در موج لبخندت

 و ناخوانده مهمان خوابهایت 

سراغ از واژهای سخت کم دار

در این راه هموار چند روزی

بیا با ساده گی هایم

هر چه شکفتم تو ندیدی مرا                 رفتی و افسوس نچیدی مرا

ماندم و پژمرده شدم ریختم                       تا که بدامان تو آویختم

دامن خود را متکان ای عزیز           این منم ای دوست به خاکم نریز

وای مرا ساده سپردی به باد                حیف که نشناخته بردی ز یاد

همسفر بادم از آن پس مدام                  می گذرم بی خبر از بام و شام

می رسم اما به تو روزی دگر                     پنجره را باز گذاری اگر

من روز خویش را با آفتاب روی تو،

کز مشرق خیال دمیده است

آغاز می کنم.

من با تو می نویسم و می خوانم

من با تو راه می روم و حرف می زنم

وز شوق این محال که دستم به دست توست!

من، جای راه رفتن، پرواز می کنم!

آن لحظه ها که مات در انزوای خویش

یا درمیان جمع، خاموش می نشینم،

موسیقی نگاه تو را گوش می کنم.

گاهی میان مردم درازدحام شهر

غیر از تو، هرچه هست فراموش می کنم...

گویند این و آن به هم  – آهسته 

هان و هان!

دیوانه را ببینید!

بی خود، چون کودکان، لبخند می زند!

باخود، چگونه گرم سخن گفتن است؟!

آه

من، دورازاین ملامت بیگاه همچنان

سرمست، درفضای پریخانه های راز

شاد از شکوه طالع و بخت موافقم.

آخر، چگونه بانگ برآرم که: - عاقلان!

دیوانه نیستم...  به خدا سخت عاشقم...

بیا بیا دلدار من دلدار من                       درآ درآ در کار من در کار من

تویی تویی گلزار من گلزارمن               بگو بگو اسرار من اسرار من

بیا بیا درویش من درویش من                      مرو مرو از پیش من از پیش من

تویی تویی هم کیش من هم کیش من            تویی تویی هم خویش من هم خویش من

هر جا روم با من روی با من روی              هر منزلی محرم شوی محرم شوی

روز و شبم مونس تویی مونس تویی                دام مرا خوش آهوی خوش آهوی

ای شمع من بس روشنی بس روشنی            در خانه‌ام چون روزنی چون روزنی

تیر بلا چون دررسد چون دررسد              هم اسپری هم جوشنی هم جوشنی

صبر مرا برهم زدی برهم زدی               عقل مرا رهزن شدی رهزن شدی

دل را کجا پنهان کنم در دلبری                 تو   بی‌  حدی   تو    بی‌    حدی

ای فخر من سلطان من سلطان من              فرمان ده و خاقان من خاقان من

چون سوی من میلی کنی میلی کنی           روشن شود چشمان من چشمان من

هر جا تویی جنت بود جنت بود                  هر جا روی رحمت بود رحمت بود

چون سایه‌ها در چاشتگه                              فتح و ظفر پیشت دود پیشت دود

فضل خدا همراه تو همراه تو                          امن و امان خرگاه تو خرگاه تو

بخشایش و   حفظ  خدا حفظ  خدا                 پیوسته  در  درگاه  تو  درگاه  تو

سلام

مهتاب سیمین روی

شبی چند، به دنبال نگاهت

نگاهم

آسمان را می شکافد

به ابرها می تازد

                        و آن ها را برون می راند

                                                           تا بیابد

                                                               چهره ی ماهت

به خورشید، بر می تابم

که هرآن ،راه خود در پیش گیرد

                                   شب بیاید

که شاید باز بینم ماه خودرا

و گه گاهی که پنهانی،

                                      دلم سخت می گیرد

چشمانم چشم انتظاراست.

برون آی

که می خواهم

دوباره باز بینم

چهره ی سیمن گون زیبایت.

خدایا می بینی مرا.

آنگاه که از تو چیزی خواستم..

چه زیبا دادی به من او را ...

چه احساسی داشتم من. آن روز..

خدایا می بینی مرا دارم ..

گریه می کنم و می خندم..

آری ..

بنده ات دیوانه است..خود که می دانی..

چه بود این.. چه بود..

من که آرزوی یک خوب را از تو داشتم ..

و تو فرشته ای را به من هدیه کردی که من .

نمی توانم..

او فرشته است و من هیچ ...

او فرشته اي می خواهد نه من ..

منی که هیچم و پوچم و خاکستری..

همزادش را به او عطا کن و مرا ..

هیچ..

می بینی خداوندا ...که بنده ات دگر نمی خواهد ..

می خواستم و نمی خواستی به من دادی..

می خواهم و دگر نمی خواهم ..

خواستی و به اجبار من او را ببر..

من دگر نمی خواهم...

بگذار کمی در خنده هایم اشک پیدا کنم..

تا کمی مرحم شود ..

می دانی که چه می گویم ..خدایا.

در خنده هایش زیبایی را دیدم که من ..

تحملش را نداشتم و او می خندید و من ..

بی مهابا گریه می کردم و گفتم ..

خدا نگهدارت نازنینم....

به خود نگاه می کنم و می خندم.. او خوب  می داند چه می گویم..

دلم خون  و دلم خون  و دلم خون

چو طاهر با دوبیتی های محزون

نمی گویم  که مجنون تر از اویم

خدایا  کیست ما را کرد افسون ؟

من و دریا غزلی ناب سرودیم از تو
غزلی  مثل  تو  نایاب سرودیم از تو

بسکه زیباست،کسانی که ندانند تورا
در خیالند که در خواب سرودیم ازتو

آسمان بود که از دست زمین می افتاد
بسکه در تب و در تاب سرودیم از تو

گر  چه  با   بوسه ای  از  دور  خوشیم
خوشتر از آن شب مهتاب سرودیم از تو

موج بر موج شکن خورده فقط می داند
که چه بی تاب در این قاب سرودیم از تو

 الا  ای  نوگل رعنا  که  رشک  شاخ  شمشادی

نگارین   نخل  موزونی  همایون   سرو  آزادی

به صید  خاطرم هر لحظه  صیادی  کمین  گیرد

کمان ابرو ترا  صیدم  که  در  صیادی   استادی

چه  شور انگیز  پیکرها  نگارد  کلک  مشکینت

الا ای خسرو شیرین که  خود  بی‌تیشه  فرهادی

قلم شیرین وخط شیرین سخن شیرین ولب شیرین

خدا را ای شکر  پاره ،   مگر   طوطی   قنادی

من از شیرینی  شور  و  نوا  بیداد  خواهم  کرد

چنان کز شیوه‌ ی شوخی  و  شیدایی  تو  بیدادی

توخود شعری وچون سحرو پری افسانه  رامانی

به  افسون  کدامین  شعر  در  دام   من    افتادی

گر از یادم رود عالم  تو از یادم  نخواهی   رفت

به شرط آن که گه‌گاهی تو هم از  من  کنی  یادی

خوشا غلطیدن  و چون اشک در  پای  تو  افتادن

اگر روزی به  رحمت بر سر خاک  من  استادی

جوانی   ای   بهار  عمر  ای  رویای   سحرآمیز

تو هم هر  دولتی  بودی چو گل  بازیچه‌ ی  بادی

به  پای  چشمه ‌ی  طبع  لطیفی   شهریار    آخر

نگارین  سایه‌ای  هم  دیدی  و  داد  سخن    دادی

شب ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی
آوای تو می خواندم از لابتناهی
آوای تو می آردم از شوق به پرواز
شب ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی

امواج نوای تو به من می رسد از دور
دریایی و من تشنه مهر تو چو ماهی
وین شعله که با هر نفسم می جهد از جان
خوش می دهد از گرمی این شوق گواهی

دیدار تو گر صبح ابد هم دهدم دست
من سرخوشم از لذت این چشم به راهی
ای عشق تو را دارم و دارای جهانم
همواره تویی هرچه تو گويي و تو خواهی

پاشو اي مست که دنيا همه ديوانه‌ ي تست                      همه آفاق پر از نعره‌ ي مستانه‌ ي  تست

در  دکان  همه  باده  فروشان  تخته  است                      آن که باز است هميشه درميخانه ي تست ‌

دست مشاطه ‌ي طبع  تو  بنازم  که  هنوز                      زيور زلف عروسان سخن شانه‌ ي تست

اي   زيارتگه   رندان   قلندر   بر    خيز                       توشه‌ي من همه درگوشه‌ي انبانه‌ي تست

همت  اي  پير که کشکول  گدائي در کف                       رندم و حاجتم آن  همت  رندانه‌ي  تست

اي   کليد  در  گنجينه ‌ ي   اسرار    ازل                       عقل ديوانه‌ي گنجي که به ويرانه‌ي تست

شمع من دور تو گردم به کاخ شب  وصل                      هر که توفيق پري يافته پروانه ‌ي  تست

همه غواص ادب بودم و هر جا صدفيست                      همه بازش دهن از حيرت دردانه‌ي تست

زهره گو  تا  دم  صبح  ابد  افسون  بدمد                       چشمک نرگس مخمور به افسانه‌ي تست

قانون تو تنهایی من است و تنهایی من قانون عشق و
عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست
چه قانون عجیبی چه ارمغان نجیبی
و چه سرنوشت تلخ و غریبی
که هر بار ستاره های زندگی ات را با دستهای
خود راهی آسمان پر ستاره امید کنی
وخود در تنهایی وسکوت با چشمهایی خیس از غرور
پیوند ستاره ها را به نظاره بنشینی و
خموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی
وباز هم تو بمانی وتنهایی و دوری
و باز هم تو بمانی و  یک عمر صبوری .......!

لغزنده   چو     اثير

رخشنده چون  شهاب

رقصنده چون  فريب

گيرنده چون  شراب

پوينده   چون    اميد

وينده   چون    نگاه

پاينده   چو     خيال

سوزنده  چون  گناه

فرخنده چون  شباب

دل زنده  چون  بهار

اين است  آنچه  من

خوانم به  نام  :  يار

من چرا دل  به  تو  دادم  که  دلم   می‌شکنی
یاچه  کردم که  نگه  باز به  من    می‌ نکنی

دل وجانم به تومشغول و نظردرچپ وراست
تا   ندانند   حریفان   که   تو  منظور   منی

دیگران  چون  بروند  از  نظر از دل  بروند
تو چنان در دل من رفته  که  جان  در  بدنی

تو   همایی  و  من   خسته    بیچاره    گدای
پادشاهی   کنم   ار  سایه  به   من   برفکنی

بنده   وارت  به  سلام   آیم  و  خدمت   بکنم
ور   جوابم  ندهی  می‌رسدت   کبر   و  منی

مرد راضیست که در پای تو افتد  چون  گوی
تا   بدان  ساعد  سیمینش   به  چوگان   بزنی

مست بی خویشتن از خمر ظلومست و جهول
مستی   از عشق  نکو  باشد  و بی  خویشتنی

تو بدین  نعت و صفت  گر  بخرامی  در  باغ
باغبان   بیند  و گوید  که   تو   سرو   چمنی

من  بر   از   شاخ   امیدت    نتوانم   خوردن
غالب    الظن   و   یقینم   که  تو  بیخم  بکنی

خوان درویش  به  شیرینی  و  چربی  بخورند
سعدیا    چرب  زبانی  کن  و  شیرین  سخنی

بر  نیامد  از  تمنای لبت کامم هنوز                   بر امید  جام لعلت   دردی  آشامم هنوز
روز اول رفت دینم درسرزلفین تو                 تاچه خواهد شد دراین سودا سرانجامم هنوز
ساقیا یک جرعه ده زان آب  آتشگون  که من            درمیان  پختگان عشق  اوخامم  هنوز
از خطا گفتم شبی موی تو را  مشک ختن              می زند هر لحظه تیغی مو بر اندامم  هنوز
نام من رفته ست  روزی بر لب جانان بسهو            اهل دل را  بوی جان می آید از نامم هنوز
پرتوروی توتادرخلوتم دید آفتاب                        می دود چون سایه هردم بردرو بامم  هنوز
در ازل داده ست ما راساقی لعل لبت                  جرعه ی جامی که من مدهوش آن جامم هنوز
ای  که گفتی جان بده  تا با  شدت آرام دل               جان به  غمهایش سپردم نیست آرامم  هنوز
در قلم آورد  حافظ  قصه ی  لعل  لبش                    آب حیوان می رود هر دم  ز اقلامم  هنوز