اي ز عشقت روح را آزارها

   بر در  تو عشق  را  بازارها

         اي ز شکر منت ديدار تو

            ديده بر گردن دل  بارها

               فتنه رادرعالم آشوب و شور

                    با سر زلفين تو  اسرارها

                      عاشقان در خدمت زلف تواند

                        از  کمر  بر  ساخته  زنارها

                           نيستم بادرد عشقت لحظه‌اي

                             خالي از غمها و از  تيمارها

                                 بر اميد  روي چون گلبرگ تو

                                     مي‌نهم جان را و دل را خارها

                                         دارد از  باد  هوس  آبي  بروي

                                              با  خيال  خاک  کويت  کارها

حیرت زده ام،تشنه ی یک جرعه جوابم                        ای  مردم  دنیا ، برسانید  به  آبم

آیا پس ازدشت رهی هست ؟ دهی هست ؟                 یا این که به بیراهه دویده ست شتابم ؟

من کوزه به دوش آمده ام ،چشمه به چشمه               شاید که تو را ،ای عطش گنگ ،بیابم

آهی ونگاهی و .دریغا  که خطا بود                       یک عمرکه با اینه ها بود ، خطابم

هرصبح حریصانه من و حسرت خفتن                   هرشب من و اندوه ، که حیف است بخوابم

چون صاعقه هر بار که عشق آمد وگل کرد            یک شعله نوشتند ، ملایک به حسابم

می نوشم از این تلخ ،اگر آتش اگر اب                  حیرت زده ام ، تشنه یک جرعه جوابم

خط می کشید روی تمام سوال ها

تعریف ها ، معادله ها ، احتمال ها

خطی کشید روی تساوی عقل وعشق

خطی دگر به قاعده ها ومثال ها

از خود کشید دست وبه خود نیز خط کشید

خطی به روی دفتر خط ها وخال ها

خطی دگر کشید به قانون خویشتن

قانون لحظه ها وزمان ها وسال ها

خط ها به هم رسیده ویک جمله ساختند

با "عشق" ممکن است تمام محال ها

ای نگاه تو سرشار ازعطرمهمان نوازی

زیر باران بی رحم این عشق های مجازی

کی تنور گلوی تو می خواهند آواز آتش؟

کی مرا در لهیب نفس های خود می گدازی ؟

کی قدم می نهی در سکوت غریبانه من ؟

کی به هم میخورد نظم این روزهای موازی ؟

کی به آیات آتش صدای مرا می گشایی ؟

کی به مضراب خنجر گلوی من می نوازی ؟

می توانستی ای کاش ازمن سراغی بگیری ؟

می توانستی ای کاش از من شهیدی بسازی

بی تو دلم برای سرودن ، مضمون عاشقانه ندارد

از عشق دور مانده وتنهاست ، آواراه ای که خانه ندارد

یک شهر ،با تو فاصله دارم ،اما چه قدر حوصله دارم

مثل کسی که گم شده دارد ،اما از او نشانه ندارد

دیشب هزار خاطره گفتم ، شعری برای پنجره گفتم

تا آسمان گرفته وابریست ،اندوه من کرانه ندارد

از کوچه ها بپرس غمم را ، اندوه ماندگار دلم را

این جا کسی به جز من غمگین ، زنبیلی از ترانه ندارد

بگشای پلک پنجره ها را ، شاید دوباره شعر بگویم

هر چند دل برای سرودن مضمون عاشقانه ندارد

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟

بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا ؟

نوش دارویی وبعد از مرگ سهراب آمدی

سنگ دل این زودتر می خواستی ، حالا چرا ؟

عمر ما را مهلت امروز وفردای تو نیست

من که یک امروز مهمان توام ، فردا چرا ؟

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم

دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا ؟

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت

این قدر با بخت خواب آلود من لالا چرا ؟

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند

در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا ؟

"شهریارا" بی حبیب  خود نمی کردی سفر

این سفر راه قیامت می روی تنها چرا ؟

بلوغ باور عشقی شعر، شباب یعنی تو

تو جوشش غزلی ،شعر ناب یعنی تو

تو خود دلیل سحر خیزی سپیده دمی

به آفتاب قسم ، آفتاب یعنی تو

تو از نجیب ترین واژه های شعر منی

شعور وشور دلی ،التهاب یعنی تو

شکوه شبنم شوقی  ،تو در پگاه حضور

تو آبروی گلی وگلاب یعنی تو

تو عقده ی دل ابری ،ظهور بارانی

نزول سوره ی آبی ، سحاب یعنی تو

تو از قبله ی طوفانی ،از نژاد منی

خروش سیل غمی ،انقلاب یعنی تو

می خواهمت از جان ودل ،اما نمی دانی

ای ماه سیمای من ، ای خورشید پیشانی

ای چشمهایت آفتاب صبح فروردین

وی دست هایت رحمت ابر زمستانی

ای شانه هایت تکیه گاه گریه های من

در روزهای ابری و شب های بارانی

گیسوپریشان کن ،پرشان تر ،که می خواهم

تا زنده ام خوش بگذرانم در پریشانی

این جا دلم خون است ،باور کن ،عزیز من !

این جا دلم خون است از این دل های سیمانی

مردان این سامان ،زبانم را نمی دانند

من مانده ام ،-ای عشق –وسنگستان نادانی

می خواهم امشب با تو باشم ،هر چه بادا باد

چون زورقی کوچک در این دریای طوفانی

دیشب کسی مزاحم خواب شما نبود؟                     آِیا زنی غریبه در این  کوچه ها  نبود ؟

آن دختری که چند شب پیش دیده اید                     دمپایی اش –تو را به خدا –تا به تا نیود؟

یک چادر سیاه مشکی روی سرنداشت؟                 سر به هوا وساده وبی دست وپا نبود؟

یک هفته پیش گم شده آقا ! ومن چقدر                     گشتم ،ولی نشانی از او هیچ  جا نبود

یک خرده گیج بود ولی نه ....فرار نه ؟                   اصلا به فکر  حادثه و ماجرا  نبود

عکسش ؟درست شکل خودم بود،مثل من                 هم اسم من ،ولی لحظه ای ازمن جدا نبود

یک  دختر  دهاتی  تنها  که  لهجه اش                     شیرین وساده بود ،ولی مثل ما نبود

آقا ! مرا دقیق  ببین ، این  نگاه  خیس                      با  این  قیافه  در  نظرت  آشنا  نبود؟

دیشب صدای گریه ی یک زن شبیه من                    در پشت در مزاحم خواب شما نبود ؟

به همان قدر که چشم تو پر از زیبایی ست

بی تو دنیای من ای دوست پر از تنهایی ست

این غزل های زلالی که ز من می شنوی

چشمه ی جاری اندوه دلی دریایی ست

چند وقت است بازیچه مردم شده ام

گر چه بازیچه شدن نیز خودش دنیایی ست

دل به دریا زده ام تا باز آغاز کنم

ماجرایی که سرانجامش یک رسوایی ست

امشب ای آینه تکلیف مرا روشن کن

حق به دست دل من ؟ عقل ؟ و یا زیبایی ست

دل خوش عشق شما نیستم ای اهل زمین

به خداوند که معشوقه من بالای ست

این غزل نیز دل تنگ مرا باز نکرد

روح من تشنه یک زمزمه نیمایی ست

گر جان طلبی فدای جانت

سهلست جواب امتحانت

سوگند به جانت ار فروشم

یک موی به هر که در جهانت

با  آن که تو  مهر  کس  نداری

کس نیست که نیست مهربانت

وین سر که تو داری ای ستمکار

بس  سر  برود  در  آستانت

بس فتنه که در زمین به پا شد

از  روی چو  ماه  آسمانت

من در تو رسم به جهد هیهات

کز   باد  سبق  برد  عنانت

بی یاد تو نیستم زمانی

تا یاد کنم  دگر  زمانت

کوته نظران کنند و حیفست

تشبیه  به سرو  بوستانت

گر واسطه سخن نبودی

در  وهم  نیامدی دهانت

شیرینتر از این سخن نباشد

الا  دهن  شکر  فشانت

عاشق یکرنگ را یار وفادار هست

بنده شایسته نیست ورنه خریدارهست

می‌رسدت ای پسر بر همه کس ناز کن

گر چه لبت می‌دهد مژده حلوای صبح

مانده همان زهر چشم تلخی گفتار هست

حسن و جمال ترا ناز تو در کارهست

لازمه‌ی عاشقیست رفتن و دیدن ز دور

ورنه ز نزدیک هم رخصت دیدار هست

وحشی اگر رحم نیست در دل او گو مبا

شکر که جان ترا طاقت آزار هست  

 وحدس میزنم شبی مرا جواب می کنی

و قصر کوچک دل مرا خراب می کنی

سر قرار عاشقی همیشه دیر کرده ای

ولی برای رفتنت عجب شتاب می کنی

من از کنار پنجره تو را نگاه می کنم

و تو به نام دیگری مرا خطاب می کنی

چه ساده در ازای یک نگاه پاک و ماندنی

هزار مرتبه مرا ز خجلت آب می کنی

به خاطر تو من همیشه با همه غریبه ام

تو کمتر از غریبه ای مرا حساب می کنی

و کاش گفته بودی از همان نگاه اولت

که بعد من دوباره دوست انتخاب می کنی

اگر چه بین و من تو ، هنوز دیوار است                 ولی  برای  رسیدن ،  بهانه  بسیار  است

بر آن سریم کزین  قصه  دست  برداریم              مگر عزیز من !این عشق دست بردار است

کسی به جزخودم ای خوب من چه می داند           که از تو – از تو بریدن چه قدر دشواراست

مخواه  مصلحت اندیش و منطقی  باشم                نمی شود به خدا ، پای عشق در  کار  است

تو از سلاله  سوداگران  کشمیری                       که  شال  ناز تو را  شاعری  خریدار  است

در آستانه ی رفتن ،در امتداد غروب                  دعای  من  به  تو تنها  یک  خدانگهداراست

کسی پس ازتوخودش رابه دارخواهدزد                 که در  گزینش  این  انتخاب ، ناچار  است

شنیدم چون قوی زیبا بمیرد

فربینده زاد وفریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی

رود گوشه ای دور وتنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب

که خود در میان غزلها بمیرد

گروهی برآنند کاین مرغ شیدا

کجا عاشقی کرد ،آن جا بمیرد

شب مرگ از بیم آن جا شتابد

که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم

ندیدم که قوی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا برآمد

شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش وا کن

که میخواهد این قوی زیبا بمیرد

باز آی که چون برگ خزانم رخ زردی ست               با  یاد توام دم  ساز دل من دم سردی ست

گر رو به تو آوردم از روی نیازی ست                   ور درد سری می دهمت از سر دردی ست

از  راهروان سفر عشق  درین  دشت                      گلگونه  سرشکی ست  اگر  راهنوردی ست

در عرصه اندیشه ی من که توان گفت                     سر گشته چه فریادی وخونین چه نبردی ست

غم خوار به جز درد و،وفادار به جز درد                 جز دردکه دانست که دراین مرد چه مردی ست

از درد سخن  گفتن  و ، از  درد  شنیدن                   با  مردم  بی درد  ندانی   چه   دردی ست؟

چون جام شفق موج زند خون به دل من                    با این همه دور از تو مرا چهره زردی ست

غم آن نیست که در سفره کمی نان دارم

به صمیمیت دستان تو ایمان دارم

سال ها ،سال ،دلم شاهد یک موج نبود

اینک از برکت چشمان تو توفان دارم

چشم تو چشمه ی آرامش روحانی من

گرچه در سینه ،دلی سخت پریشان دارم

تو اگر باشی ،سرشاربهارم همه عمر

چه غم از فتنه ی پاییز وزمستان دارم

کفش ها راوی وامانده ی بن بست منند

آه.. زجری که من از بهت خیابان دارم

نعره ها ،حنجره ها ،زل زدن پنجره ها

خاطراتی چه از این دست فراوان دارم

دوست ،ای دوست !مرا شب –همه شب –دست بگیر

بس که فانوس غزل های درخشان دارم

نیست در کوچه ی آیینه ،غباری در کار
روز و شب،در گذر عاطفه باران دارم

نيست بي ديدار تو در دل شکيبايي مرا

نيست بي‌گفتار تو در دل توانايي مرا

در وصالت بودم از صفرا و از سودا تهي

کرد هجران تو صفرايي و سودايي مرا

عشق تو هر شب برانگيزد ز جانم رستخيز

چون تو بگريزي و بگذاري به تنهايي مرا

چشمه‌ي خورشيد را از ذره نشناسم همي

نيست گويي ذره‌اي درديده بينايي مرا

از تو هر جايي ننالم تو هر جايي شدي

نيست جاي ناله از معشوق هر جايي مرا

گاه پيري آمد از عشق تو بر رويم پديد

آنچه پنهان بود در دل گاه برنايي مرا

کرد معزولم زمانه گاه دانايي و عقل

با بلاي تو چه سود از عقل و دانايي مرا

می برم منزل به منزل چوب "دار" خویش را

تا کجا پایان دهم آغاز کار خویش را

در طرق عاشقی مردن نخستین منزل است

می برد بر دوش خود منصور،دار خویش را

بر نمی دارد نگاه از من جنون سینه سوز

می شناسد چشم صیادم شکار خویش را

رونق روشن دلان با منت خورشید نیست

می کند روشن چراغم ،شام تار خویش را

در دل توفانی ام از موج خونین باک نیست

می فشارد در بغل دریا کنار خویش را

موج پر جوشم من از دریا نمی گیرم کنار

می نهم بر دوش توفان کوله بار خویش را

بس که می پیچد به خود امواج این گرداب سخت

ساحل از کف می دهد این جا قرار خویش را

تا تو با منی زمانه با من است

بخت وکام جاودانه با من است

توو بهار دلکشی ومن چو باغ

شوروشوق صد جوانه با من است

یاد دلنشینت ای امید جان

هر کجا روم روانه با من است

ناز نوشخند صبح اگر تو راست

شور گریه ی شبانه با من است

گفتمش مراد من ! به خنده گفت

لابه از تو وبهانه از من است

گفتمش من آن سمند سرکشم

خنده زد که تازیانه با من است

هرکسش رفته دامن  نیاز

ناز چشمش این میانه با من است

خواب نازت ای پری ز سر پرید

شب خوشت که شب ترانه با من است

ای غنچه خندان چرا خون در دل ما میکنی

خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا میکنی

از تیر کجتابی تو آخر کمان شد قامتم

کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا میکنی

ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را

با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا میکنی

با چون منی نازک خیال ابرو کشیدن از ملال

زشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا میکنی

امروز ما بیچارگان امید فردائیش نیست

این دانی و با ما هنوز امروز و فردا میکنی

ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن

در گوشه میخانه هم ما را تو پیدا میکنی

ما شهریارا بلبلان دیدیم بر طرف چمن

شورافکن و شیرین سخن اما تو غوغا میکنی

در هوایت بی‌قرارم روز و شب                             سر ز پایت برندارم روز و شب

روز و شب را همچو خود مجنون کنم                 روز و شب را کی گذارم روز و شب

جان و دل از عاشقان می‌خواستند                        جان و دل را می‌سپارم روز و شب

تا نیابم آن چه در مغز منست                               یک زمانی سر نخارم روز و شب

تا که عشقت مطربی آغاز کرد                                 گاه چنگم گاه تارم روز و شب

می‌زنی تو زخمه و بر می‌رود                         تا به گردون زیر و زارم روز و شب

ساقیی کردی بشر را چل صبوح                        زان خمیر اندر خمارم روز و شب

ای مهار عاشقان در دست تو                                در میان این قطارم روز و شب

تا بنگشایی به قندت روزه‌ام                                  تا قیامت روزه دارم روز و شب

چون ز خوان فضل روزه بشکنم                              عید باشد روزگارم روز و شب

جان روز و جان شب ای جان تو                                انتظارم انتظارم روز و شب

تا به سالی نیستم موقوف عید                                   با مه تو عیدوارم روز و شب

زان شبی که وعده کردی روز وصل                روز و شب را می‌شمارم روز و شب

 بس که کشت مهر جانم تشنه است                          ز ابر دیده اشکبارم روز و شب

به حریم خلوت خود شبی، چه شود نهفته بخوانیم
به کنار من بنشینی و، به کنار خود بنشانیم

من اگر چه پیرم و ناتوان، تو ز آستان خودت مران
که گذشته در غمت ای جوان، همه روزگار جوانیم

منم ای برید و دو چشم تر، ز فراق آن مه نوسفر
به مراد خود برسی اگر، به مراد خود برسانیم

چو برآرم از ستمش فغان، گله سر کنم من خسته جان
برد از شکایت خود زبان، به تفقدات زبانیم

به هزار خنجرم ار عیان، زند از دلم رود آن زمان
که نوازد آن مه مهربان، به یکی نگاه نهانیم

ز سموم سرکش این چمن، همه سوخت چون بر و برگ من
چه طمع به ابر بهاری و، چه زیان ز باد خزانیم

شده‌ام چو هاتف بینوا، به بلای هجر تو مبتلا
نرسد بلا به تو دلربا، گر ازین بلا برهانیم