تو هستي يا خيال ؟
*
نمي دانم كه هستي ؟
نمي دانم چه هستي ؟
*
دو چشم شعر من پيش تو كورست
زبان شعر من پيش تو لالست
لبانت لاله ي سرخ جنونست
نگاهت بيشه ي سبز شمالست.
نمي دانم كه در انديشه ي من
تو هستي يا فريب است
تو هستي يا خيال است.
*
نمي دانم كه هستي ؟
نمي دانم چه هستي ؟
*
اگر باد گل افشان بهاري
وزد بر سينه ي دشت
خزد بر دامن باغ
زهر گلبن  زهر گلدان گلخيز
گل نسرين زهر رنگ
به سويم هديه آرد
به اندام تو سوگند
چو نسرين تنت يك گل ندارد.
*
اگر گوهر شناسي در دل ماه
هزاران قطعه الماس سيه را
به دست دختران آسماني
درون جام لبريز از شرابي
بشويد
نشاند بر نگيني روشن از نور
سپس در حلقه ي گل ها گذارد
به چشمان تو سوگند
كه از چشم تو گيراتر ندارد.
*
اگر در خلوت شب
شراب بوسه از لب هاي مهتاب
به گلبرگ سپيد نسترن ها
به آرامي ببارد
وزدست باد برگي نسترن را
به صد وسواس و ذوق و ريزه كاري
سحرگه بر حرير نرم مهتاب
نگين آسا بكارد
به لبخند تو سوگند
چو مخمل هاي چال گونه هايت
رهاوردي كه جان بخشد ندارد.
*
نمي دانم كه هستي ؟
نمي دانم چه هستي ؟
دو چشم شعر من پيش تو كورست
زبان شعر من پيش تو لالست
لبانت لاله ي سرخ جنونست
نگاهت بيشه ي سبز شمالست.
نمي دانم كه در انديشه ي من
تو هستي يا فريب است
تو هستي يا خيال است.

******************

سهراب سپهري

******************

دمت گرم وسرت خوش باد !

سلامم را تو پاسخ گوي  در بگشاي!

منم من سنگ تيپا خورده نا جور

منم  دشنام پست آفرينش نغمه ناجور

نه از رومم نه از زنگم همان بي رنگ بيرنگم

بيا بگشاي در بگشايي دلتنگم

با اينكه مي دانم باز هم تمام دست نوشته هايم را با چشمان زيبايت مي خواني وبعد به دست فراموشي مي سپاري!

باز هم از خودم و عاشقانه هايم براي تو ميگويم با اينكه مي دانم بازهم بي تابي ها و ديوانگي هايم را مي بيني وبعد بي تفاوت از كنارم مي گذري!

باز هم احساسات دلم را اينگونه به تو گوشزد مي كنم و هشدار عاشقيم را به تو مي دهم با اينكه مي دانم توتمام علائم و هشدارها و حتي دلم را زير پايت مي گذاري وبه يك لبخند ونكاه كوتاه در جوابم بسنده مي كني ومثل باد از كنارم رد ميشوي و مي روي!

بازهم و بازهم ،بازهم و باز.........

از من و دوست داشتن هايم فرار مي كني و مرا با هزار سوال بي جواب و هزار تمنايي بي پاسخ به حال گنگ ومعلقم مي بري و مي گذاري ومي گذري از كنارم و باز هم به دادن يك وعده ديگر بسنده مي كني!

باز هم براي تو

رفتی وندیدی که چه محشرکردم/ با اشک تمام کوچه را تر کردم

باید از رفتن او جامه به تن پاره کنم               درد دل را به چه انگیزه توان چاره کنم

در میخانه گشاییید به رویم که دمی              درد دل را به می وساقی میخواره کنم

مگذارید که درددل من فاش شود                   که دل پیر خرابات ز غم پاره کنم

سر خم باد سلامت که به غمخواری آن          ذره در پرده عشق تو چو خمپاره کنم

از سرا پرده عشقش  بدر آیم روزی                ساکنان سر کویش همه آواره کنم

رخ نما ای بت هر جائی بی نام ونشان           تازسیلی خود همسر رخساره کنم

ديده اي هرگز كسي چراغ بدست به كوچه هاي شب آلود، با ستاره اشك به جستجوي دلارام خويش برخيزد؟

و در سياهي شب

ز گريه ها ، در و همسايه را برانگيزد؟

به راه دور مرو!

من ، آن چراغ بدستم كه در شبان سياه ، به حالتي كه همه اشكم وهمه دردم ، به جستجوي دلارام خويش ميگردم!

                                                                          بسر کوی تو ای قبله دل راهی نیست

                                                                 ورنه هر گز نشوم راهی وادی منا

                                                 از صفای گل روی تو هر آنکس بر خورد

                                     بر کند دل ز حریم ونکند رو به  صفا

                      طاق ابروی تو محراب دل وجان من است

             من کجاوتو کجا ؟زاهد و محراب کجا؟

 ملحد و عارف و درویش و خراباتی ومست

                همه در امر تو هستند وتو فرما نفرما

                                 خرقه صوفی و جام می وشمشیر جهاد 

                                                   قبله گاهی تو و این جمله همه قبله نما

                                                                  رسم آیا به وصال تو که در جان منی؟

                                                                                هجر روی تو که در جان منی، نیست روا

درخم عشقت فتادم کاشکی درمان نبودی

من سروسامان نجویم کاشکی سامان نبودی

زاده اسماءرا با جنٍٍه الماوی چه کاری

درچم فردوس می ماندم اگر شیطان نبودی

از ملک پروازکن وزملک هستی رخت بربند

نیست آدم زاده آنکس کزملک پران نبودی

یوسفا ازچاه بیرون آی تا شاهی نمائی

گرچه ازاین چاه بیرون آمدن اسان نبودی

ساغری ازدست ساقی گیرودل برکن زهستی

برشودازقیدهستی آنکه فکرجان نبودی

عاشقم عاشق که دردعشق راجزاونداند

غرق بحر عشقم وچون نوح پشتیبان نبودی

با كه گويم غم دل جز تو كه غمخوار مني

همه عالم اگرم پشت كند يار مني

دل نبندم بكسي روي نيارم به دري

تا تو روياي مني تا تو مدد كار مني

راهي كوي توام قافله سالار ي نيست

غم نباشد كه تو قافله سالار مني

بچمن روي نيارم نروم در گلزار

تو چمن زار من استي وتو گلزار مني

دردمندم  نه طبيبي نه پرستاري هست

دلخوشم چون تو طبيب و تو پرستار مني

عاشقم سوخته ام هيچ مددكاري نيست

تو مددكار من عاشق ودلدار مني

من را به غیر عشق به نامی صدا نکن

غم را دوباره وارد این ماجرا نکن

بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن

با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن

در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن

دل من در کنار توست اگر چشم وا کنی

خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن

بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود

تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن

امشب برای ماندنمان استخاره کن

اما به آیه های بدش اعتنا نکن....

آنچه به راستی از زندگی تمنا داری

                             در این جهان سراغ نتوانی کرد

تمامی آنکه مشتاقی و آرزومند

                                    نهفته به درون تست

                                              و دیگر هیچ کجا یافت می نشود

در اعماق در خویش جستجو کن

                                       و چون با تو راز گوید

روشنی پیام را در پندارهای باطل مپیچ

                                          او یگانه پیامبر توست

پیغام را دریاب

              که دل، تنها راه هموار است

                                      به جانب عشق و شادمانی و سرشاری

آنچه در دست های تو گنجد فراتر از قامت دست نرود

اما خیالی که بر دل نشیند

                       همواره فزونی یابد

                                     وسعت پذیرد

                                       و جاودانه در گستره های تکامل

                                                                    ریشه دواند.

دل را وسعتی است به پهنه ی گیتی

                                          و جایگاه عشق است

تا که در او جای گیرد و لبریزش کند

                                  و این معنای مطلق زندگی است

سيب سرخي را به من بخشيد و رفت

ساقه سبز مرا او چيد و رفت

عاشقانهاي مرا باور نكرد

عاقبت بر عشق من خنديد ورفت

اشك در چشمان گرمم حلقه زد

بي مروت گريه ام را ديد ورفت

چشم از من كند واز من دل بريد

حال بيمار مرا فهميد ورفت

با غم هجرش مدارامي كنم

گر چه بر زخمم نمك پاشيد و رفت

گل گفت:

مرا هدیه کن من مظهر دوستی و محبت هستم.

گفتم:

گل همین پنج روز و شش باشد.

اشک گفت:

مرا هدیه کن تا بداند از غم عشقش چه میکشی!.

گفتم:

نمیخواهم خاطرش غمگین شود.

دیدم دل دارد غریبانه میتپد . گفتم:

دل به شما میدهم که بهترین و ماندگار ترین است

مازاده عشقیم وفزاینده دردیم

          با مدعی عاکف مسجد ،به نبردیم

                  با مدعیان در طلبش عهد نبستی

                            با بی خبران سازش بیهوده نکردیم

                                     در آتش عشق تو خلیلانه  خزیدیم

                                               در مسلخ عشاق توفرزانه وفردیم

                                                  درمیکده بامی زدگان بهیش ومستیم

                                                          دربتکده بابت زده هم عهدچومردیم

 درحلقه خودباختگان چون گل سرخیم

               در جرگه زالو صفتان با رخ زردیم

                        در زمره آشفته دلان زار و نزاریم

                               در حوزه صاحبنظران چون یخ سردیم

                                           با صوفی ودرویش وقلندر به ستیزیم

                                                     با می زدگان ، گمشدگان ،بادیه گردیم

                                                               با کس ننمائیم بیان،حال دل خویش

                                                                     ما خانه بدوشان همگی صاحب دردیم 

جز سر کوی تو ای دوست ندارم جائی

درسرم نیست بجز خاک درت سودائی

بر در میکده وبتکده ومسجد ودیر

 سجده آرم که تو شاید نظری بنمائی

مشکلی حل نشد از مدرسه وصحبت شیخ

غمزه ای! تا گره از مشکل ما بگشائی

این همه ماومنی صوفی درویش نمود

جلوهای ! تا من وما راز دلم بزدائی

نیستم نیست،که هستی همه درنیستی است

هیچم و،هیچ ،که درهیچ نظرفرمائی

پی هر کس شدم از اهل دل وحال وطرب

نشنیدم طرب از شاهد بزم آرائی

عاکف درگه آن پرده نشینم شب وروز

تا به یک غمزه او قطره شود دریائی

من خراباتیم ازمن سخن یارمخواه

                          گنگم از گنگ پریشان شده گفتار مخواه

من که با کوری ومهجوری خود سرگرمم

                                از چنین کور تو بینائی ودیدار مخواه

چشم بیمار تو بیمار نموده است مرا

                              غیر هذیان سخنی از من بیمار مخواه

با قلندر منشین گرکه نشستی هرگز

                                حکمت وفلسفه وایه واخبارمخواه

مستم از باده عشق تووازمست چنین

                                   پندمردان جهان دیده وهشیار مخواه

صف بیارائیدرندان رهبر دل آمده 

جان برای دیدنش منزل  بمنزل آمده

بلبل ازشوق لقایش پرزنان بر شاخ گل

گل زهجر روی ماهش پای درگل آمده

طور سینا رابگو ایام صعق آخر رسید

موسی حق درپی فرعون باطل آمده

بانگ زن برجمع خفاشان پست کوردل

ازورای کوهساران شمس کامل آمده    

بازگو اهریمنان را فصل عشرت باربست

زندگی برکامتان زهر هلاهل آمده

دلبر مشکل گشا از بام چرخ چارمین

بادم عیسی برای حل مشکل آمده

غم مخور غرق دریای مصیبت،غم مخور

درنجاتت نوح کشتیبان بساحل آمده

عاشق دوست ز رنگش پیداست                                بی دلی از دل تنگش پیداست

نتوان نرم نمودش به سخن                                       این سخن از دل سنگش پیداست

از در صلح برون  ناید دوست                                      دیگر امروز ز جنگش پیداست

می زده ست از رخ سرخش پرسید                           مستی از چشم قشنگش پیداست

یار امشب پی عاشق کشی است                            من نگو یم،  ز خدنگش پیداست

راز عشق تو نگوید هندی                                         چه کنم من، که ز رنگش پیداست

تا از دیار هستی در نیستی خزیدیم

                                                                  از هر چه غیر دلبر ،از جان و دل بریدیم

با کاروان بگویید از راه کعبه برگرد     

                                                                 ما یار را به مستی بیرون خانه دیدیم

لبیک از چه گویید ای رهروان غافل

                                                                لبیک او به خلوت از جام می شنیدیم

تا چند در حجابید ،ای صوفیان محجوب! 

                                                                ما پرده خودی را در نیستی دریدیم

ای پرده دار کعبه !بردار پرده از پیش

                                                                کز روی کعبه دل ،ما پرده را کشیدیم

ساقی!بریز باده در ساغر حریفان

                                                               ما طعم باده عشق  از دست او چشیدیم

باز  گويم  غم  دل  را  كه  تو دلدار   مني

در غم و شادي و اندوه و الم يار   مني

جزگل روي توام دردو جهان ياري نيست

 چهره بگشاي به رويم كه تو  غمخوار  مني

چشم  بيمار  تو  اي   مي  زده بيمارم كز

 پاي  بگذار  به  چشمم  كه  پرستار  مني

محرمي نيست كه مرهم  بنهدبردل من 

جزتو اي دوست كه خود محرم اسرار مني

زاري  از غمزه  غم زاي تو پيش  كه كنم؟ 

 با كه  گويم كه تو سر چشمه آزار مني؟

بر گشا موي خم اندر خم و دوست افشان باش 

 به  خدا ،  يار  مني ، يار  مني ،  يار  مني

در غم هجر رخ ماه تو  در  سوز و گدازيم                          تابه كي زين غم جانكاه بسوزيم  و بسازيم

شب هجران   تو  آخر   نشود  رخ  ننمايي                        در  همه  تو   در نازي  و  ما  گرد   نيازيم

آيد آن روز كه  درباز  كني پرده گشايي                            تا بخاك  قدمت  جان  و سر خويش  ببازيم

به اشارات اگرم   وعده   ديدار   دهد   يار                        تا پس از مرگ به وجد آمده در ساز ونوازيم

گر به انديشه بيايدكه پناهي است بكويت                      نه  سوي  بتكده روكرده نه راهي حجازيم

ساقي ازآن خم پنهان كه ز بيگانه نهان است                 باده  در ساغرما ريزكه ما محرم  رازيم

آید آن روز که خاک سر کویش باشم                          

                     ترک جان کرده وآشفته رویش باشم

ساغر روح فزااز کف لطفش گیرم          

                     غافل از هر دو جهان بسته مویش باشم

سر نهم بر قدمش بوسه زنان تا دم مرگ          

                مست تا صبح قیامت  ز سبویش باشم

همچو پروانه بسوزم بر شمعش همه عمر  

                     محو چون می زده در روی نکویش باشم

رسد آن روز که در محفل رندان سرمست 

                      راز دار همه اسرار مگویش باشم 

یوسفم گر نزند بر سر بالینم سر   همچو 

                      یعقوب دل آشفته بویش باشم

دوش دیدم دلبرم گیسو به دوش انداخته

زین به دوش انداختن خلقی به چوش انداخته

هر كمند تار مويش حاجتي سازد روا

حاجت مارا چرا پس پشت گوش انداخته     

برسر کوی تو ای می زده دیوانه شدم عقل را راندم ووابسته میخانه شدم

دور آن شمع دل افروز چو پروانه شدم به هوای شکن گیسوی تو شانه شدم

                                   درد دل را به که گویم که دوائی بدهد

من که درویشم، میخانه بود منزل من دوستی رخش آمیخته اندر گل من

از همه ملک جهان میکده شد حاصل منحق سر افکنده شود در قبل باطل من

                                 کاش میخانه به این تشنه صفائی بدهد

مژده، ای ساکن بتخانه که پیروز توئی یار آتشکده مست جهانسوز توئی

خادم صومعه فتنه بر افروز توئیواقف سَر صنمخانه مرموز توئی

                                    شاید آن شاه نوائی به گدایی بدهد

سر وسَری است مرا با صنم باده فروشگفت و گوئی است که نایش برسد بر دل گوش

پیر صاحبدل ما گفت :از این رمز، خموش!هر دو عالم نکشد بار امانت بر دوش

                                    دست تقدیر به میخواره نوائی بدهد

ای گل باغ وفا! درد مرا درمان کنجرعه ای ریز ومرا بنده نا فرمان کن

راز میخوارگیم ازهمه کس پنهان کنگوشه چشم به حال من بی سامان کن

                                     باشد آن شاهد دلدار سرائی بدهد

یادگاری که در آن منزل درویشان است درد عشاق قلندر به همین درمان است

طایر قدس بر این منزل دل دربان است حضرت روح قدس منتظرفرمان است 

                                      تا که درویش خرابات صلائی بدهد

پرده برداشت زاسرار ازل ،پیر مغانباز شد در بر رندان،گره فاش نهان

راز هستی بگشود از کرم درویشان غم فرو ریخت ز دامان بلند ایشان

                                 دوست شاید که به دریوزه ردائی بدهد

ساغر از دست من افتاد،دوائی برسانراه پیدا نکنم ،راهنمائی برسان

گر وفائی نبود در تو جفائی برسان از من غمزده بر پیر ندائی برسان

                               که به این می زده در میکده جائی بدهد

در نهانخانه عشرت صنمي خوش دارم*          كز سر زلف ورخش نعل در آتش دارم

عاشق ورندم و مي خواره به آوار بلند*       وين همه منصب از آن حور پري وش دارم

گر تو زين دست مرا بي سروسامان داري*      من به آه سحرت زلف مشوش دارم

گر چنين چهره گشايد خط ز نگاري دوست*     كمن رخ زرد بخونابه منقش دارم

گر به كاشانه زندان قدمي خواهي زد *    نقل شعر شكرين و مي بيغش دارم

ناوك غمزه بيارورسن زلف كه من *   جنگها با دل مجروح بلاكش دارم

حافظا چون غم و شادي جهان در گذر است*   بهتر آنست كه من خاطر خود خوش دارم

هر روز که میگذرد
هر شب که میرسد
تو را عاشقتر میشوم
ما را دعا میکنم
شب هنگام
و به هنگام طلوع
باز تکرار
بر بالهای باد
که تو را من عاشقم
و تو را من بار دارم
به هر نسیم
که میگذرد هر سحرگه از دیار من
تو را سوغات میدهم
بوسه‌ای
تا بزم ستاره‌ها
میروم در رویا
دست به دست تو
سوار بر بالهای باد
که میرسد از قلب من
تا قلب سوزان خورشیدکم
صنمم طفل است
و تو را بار دارم
و تو را من  عاشقم
هر ثانیه که بر ثانیه‌ای نو می‌‌لغزد

رازی است مرا،راز گشائی خواهم               دردی است به جانم ودوائی خواهم

گر طور ندیدم و نخواهم دیدن                    در طور دل از تو جای پائی خواهم

گر صوفی صافی نشدم در ره عشق             از همت پیر ره ،صفائی خواهم

گر دوست وفایی نکند بردرویش                   با جان ودلم از او جفائی خواهم

بردار حجاب از رخ ای دلبر حسن                در ظلمت شب راهنمائی خواهم

از خویش برون شو ای فرو رفته به خود        من،عاشق از خویش رهائی خواهم

در جان منی ومی نیابم رخ تو                     در کنز عیان ،کنز خفلئی خواهم

این دفتر عشق راببند ای درویش                  من غرقم ودست نا خدائی خواهم

و من هنوز عاشقم
آنقدر که می توانم
هر شب - بدون آنکه خوابم بگیرد
از اول تا آخر بی وفایی هایت را بشمارم
و دست آخر
همه را فراموش کنم
آنقدر که می توانم
اسمت را
روی تمام آبهای دنیا بنویسم
و باز هم جا کم بیا ورم
آنقدر که می توانم
شب ها طوری به یادت گریه کنم که
خدا جایم را با آسمان عوض کند!
و من هنوز عاشقم
آنقدر که میتوانم
چشم هایم را ببندم
و خیال کنم:
هنوز دوستم داری!

من در اين باديه صاحب نظري مي جويم        راه گم  كرده ام  و   راهبري   مي جويم

از ورق پاره عرفان خبري  حاصل  نيست       از  نهانخانه   رندان   خبري    مي جويم

مسند و  خرقه و  سجاده  ثمر  بخش  نشد        از  گلستان  رخ  او   ثمري    مي جويم

ايمني نيست در اين وادي  ايمن ما را         من در اين وادي ايمن شجري مي جويم

ترك  ميخانه  و  بتخانه  و  مسجد   كردم         در  ره  عشق  رخت  رهگذري  مي جويم

سفر از هيچ به سوي همه چيزم در پيش         لنگ لنگان  روم  و همسفري  مي جويم

گفته بودي كه ره عشق ره پر خطري است        عاشقم   من كه ره پر  خطري  مي جويم

اندر اين دير  كهن ريخته شد  بال و  پرم        بهر منزلگه خود  بال  و  پري   مي جويم

شبي از پشت بك تنهايي نمناك وباراني

ترا با لهجه گلهاي نيلوفر صدا كردم

تمام شب براي باطراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهايت دعا كردم

پس از يك جستجوي نقره اي در كوچه هاي ابي احساس

تو را از بين گل گلهايي كه در تنهايي ام روئيد با حسرت جدا كردم

وتودرپاسخ آبي ترين موج تمناي دلم گفتي

دلم حيران وسرگردان چشماني است رويايي

ومن تنها براي ديدن زيبايي آن چشم

تو را در دشتي از تنهايي وحسرت رها كردم

همين بود آخرين حرفت

ومن بعد از عبور تلخ وغمگينت

حريم چشمهايم را به روي اشكي از جنس غروب ساكت ونارنجي خورشيد

وا كردم

نمي دانم چرا رفتي؟           نمي دانم چرا؟                    شايد خطا كردم!

وتو بي آنكه فكر غربت چشمان من باشي

نمي دانم كجا ؟                   تا كي !                         براي چه؟

ولي رفتي وبعد از رفتنت

باران چه معصومانه مي باريد

وبعدازرفتنت يك قلب دريايي ترك برداشت

وبعدازرفتنت رسم نوازش درغمي خاكستري گم شد

وگنجشكي كه هر روز كنار پنجره با مهرباني دانه بر مي داشت

تمام بال هايش غرق دراندوه غربت شد

وبعد از رفتنت آسمان چشم هايم خيس باران بود

و بعد از رفتن تو انگار كسي حس كرد من بي تو تمام هستي ام از دست خواهد رفت

كسي حس كرد من بي تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد

كسي فهميد تو نام مرا از ياد خواهي برد

و من با آنكه مي دانم تو هرگز ياد من را با عبور خود نخواهي برد

هنوز آشفته چشمان زيباي توام

برگرد!!

ببين كه سرنوشت انتظار من چه خواهد شد

و بعد از اين همه طوفان ووهم و پرسش و ترديد

كسي از پشت قاب پنجره آرام وزيبا گفت:  

تو هم در پاسخ اين بي وفايي              

  بگو در راه عشق وانتخاب او خطا كردم

و من در حالتي ما بين اشك وحسرت وترديد         

   كنار انتظاري كه بدون پاسخ وسردست

ومن در اوج پاييزي ترين ويراني يك دل             

  ميان غصه اي از جنس بغض كوچك يك ابر

نمي دانم چرا؟!                                شايد به رسم عادت پروانگي مان باز

براي شادي وخوشبختي باغ قشنگ آرزوهايت دعا كردم.

وعده کردم که به تو سر نزنم
   برسم تا دم در ، در نزنم
   قول دادم به غزل های خودم
   زل به چشمان تو دیگر نزنم
   مطمئن باش خیالت راحت
   گله ای از تو به دفتر نزنم
   این چه رسمی است که باید یک عمر
   حرف خود را به تو آخر نزنم
   برو ای عشق برو تا اینکه
   روی دستان تو پرپر نزنم.

   "من هنوز هم دارم سعی میکنم دختر خوبی باشم

   ولی قبول کن خیلی سخته..."

فرخ آن روز كه از  اين  قفس آزاد   شوم از غم دوري دلدار رهم شاد  شوم

سرنهم برقدم دوست به خلوتگه عشق   لب نهم بر شيرين تو فرهاد شوم

طي كنم راه خرابات و به  پيري  برسم     از دم پير خرابات  دل  آباد   شوم

ياد  روزي  كه  به  خلوتگه  عشاق  روم    طرب  انگيز  و  طرب  زاد   شوم

نه به ميخانه مرا راه  نه در  مسجد جا   ياررا گوسببي سازكه ارشاد شوم