می خواهمت چنان که شب خسته خواب را

می جویمت چنان که لب تشنه آب را

محو توام چنان که ستاره به چشم  صبح

یا شبنم سپیده دمان ، آفتاب را

بی تابم آن چنان که درختان برای باد

یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته ای چنان که تپیدن برای دل

یا آن چنان که بال پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی ، می آفرینمت

چونان که التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر از هر پاسخی

با تو چون پرسشی چه نیازی جواب را

ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست           با ما مگو بجز سخن دل نشان دوست

حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود             یا از دهان آنکه شنید از دهان دوست

ای یار آشنا علم کاروان کجاست؟                           تا سر نهیم بر قدم ساربان دوست

گر زر فدای دوست کنند اهل روزگار                 ما سر فدای پای رسالت رسان دوست

دردا و حسرتا که عنانم  ز دست رفت                   دستم نمی رسد که بگیرم عنان دوست

رنجور عشق دوست چنانم که هر که دید                 رحمت کند مگر دل نامهربان دوست

گر دوست رانده را بکشد یا بپرورد                      تسلیم از آن بنده و فرمان از آن دوست

گر آستین دوست بیفتد به دست من                     چندان که زنده ام سر من و آستان دوست

بی حسرت از جهان نرود هیچ کس به در                الا شهید عشق  به تیر از کمان دوست

بعد از تو هیچ در دل سعدی گذر نکرد                 آن کیست در جهان که بگیرد مکان دوست

همین از غم نه تنها چشم خون پالای من گرید

مه همچون نخل باران خورده سر تا پای من گرید

نه  چون شمعم که شب گرید ولی آرام گیرد روز

که چشمم شب به روز وروز بر شب های من گرید

مگر ابر بهار امشب غمی چون من به دل دارد

که می خواهد بدین سان تا سحر همپای من گرید

دو چشمم خشک شد امروز، از بس گریه بر دیروز

دگر امشب کدامین چشم بر فردای من گرید

اجل خندان رسید و اشک ریزان رفت وبخشودم

فغان کاین دزد هم بر پوچی کالای من گرید

گریبان می درد با برق ابر وگرید از حسرت

که نتواند به قدر دامن دریای من گرید

"امید"این غم مگر"مشفق "دهد تسکین که می بیند

همین از غم نه تنها چشم خون پالای من گرید

گلعذارى ز گلستان جهان ما را بس

زین چمن سایه آن سرو چمان ما را بس

من و هم‏صحبتى اهل ریا دورم باد

از گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل مى‏بخشند

ما كه رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

بنشین بر لب جوى و گذر عمر ببین

وین اشارت ز جهان گذران ما را بس

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان

گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس

یار با ماست چه حاجت كه زیادت طلبیم

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

از در خویش خدا را به بهشتم مفرست

كه سر كوى تو از كون و مكان ما را بس

حافظ، از مشرب قسمت گله بى‏انصافى‏ست

طبع چون آب و غزلهاى روان ما را بس

 هلا روز وشب فانی چشم تو

دلم شد چراغانی چشم تو

به مهمان شراب عطش می دهد

شگفت است شب مهمانی چشم تو

بنا را بر اصل خماری نهاد

ز روز ازل بانی چشم تو

پر از مثنوی های رندانه است

شب شعر عرفانی چشم تو

تویی قطب روحانی جان من

منم سالک فانی چشم تو

شفا می دهد آشکارا به دل

اشارات پنهانی چشم تو

هلا توشه ی راه دریادلان

مفاهیم توفانی چشم تو

مرا جذب آیین آینه کرد

کرامات  نورانی چشم تو

از این پس مرید نگاه توام

به آیات قرآنی چشم تو

تا ز تار نفسم نغمه ی هو میزد

دلم از هیمنه ی عشق فرو میریزد

گرچه لب بسته ام ای عشق به آهنگ سکوت

حرف های دل من از لب او می ریزد

همه شب می کشدم مست به بستان خیال

بوی خوبی که ازآن سنبل مو می ریزد

پر کند بوی خوشش وسعت تنهایی من

گل اشکی که بر آن سبزه ی رو می ریزد

بر لبم زمزم نامش همه دم می جوشد

عطر یادش به برم از همه سو می ریزد

هر شب از باغ خیالش گل شعری چیدم

تا ز شاخ غزلم این همه بو می ریزد

من ازعهد آدم تو را دوست دارم

          از آغاز عالم تو را دوست دارم

                    چه شب ها من و آسمان تا دم صبح

                                   سرودیم نم نم ،تو را دوست دارم

                                                    نه خطی،نه خالی! نه خواب وخیالی!

                                                                من ای حس مبهم تورا دوست دارم

                                                     سلامی صمیمی تر از غم ندیدم     

                                    به اندازه ی غم تو را دوست دارم

                      بیا تا صدا از دل سنگ خیزد   

       بگوییم باهم ،تو را دوست دارم

جهان یک دهان شد هم آواز با ما:  

تو را دوست دارم ،تو را دوست دارم

ز دو ديده خون فشانم, زغمت شب جدايي
چه كنم كه هست اين‌‌ها, گل باغ آشنايي

در گلستان چشمم,ز چه رو هميشه باز است؟
به اميد آن كه شايد, تو به چشم من درآيي

سر و برگ گل ندارم, ز چه رو روم به گلشن
كه شنيده‌ام ز گل ها همه بوي بىوفايي

به كدام مذهب است اين, به كدام ملت است اين
كه كُشند عاشقي را, كه تو عاشقم چرايي؟

به قمارخانه رفتم, همه پاكباز ديدم
چو به صومعه رسيدم, همه زاهد ريايي

در دير ميزدم من, كه ندا ز در درآمد
كه: «درآ, درآ عراقي, كه تو هم از آن مايي

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را 

باری به چشم احسان در حال ما نظر کن

کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را

سلطان که خشم گیرد بر بندگان حضرت

حکمش رسد ولیکن حدی بود جفا را

من بی تو زندگانی خود را نمی​پسندم

کآسایشی نباشد بی دوستان بقا را

چون تشنه جان سپردم آن گه چه سود دارد

آب از دو چشم دادن بر خاک من گیا را

حال نیازمندی در وصف می​نیاید

آن گه که بازگردی گوییم ماجرا را

بازآ و جان شیرین از من ستان به خدمت

دیگر چه برگ باشد درویش بی​نوا را

یا رب تو آشنا را مهلت ده و سلامت

چندان که بازبیند دیدار آشنا را

نه ملک پادشا را در چشم خوبرویان

وقعیست ای برادر نه زهد پارسا را

ای کاش برفتادی برقع ز روی لیلی

تا مدعی نماندی مجنون مبتلا را

سعدی قلم به سختی رفتست و نیکبختی

پس هر چه پیشت آید گردن بنه قضا را

 

چه شود اگر که بری ز دل، همه دردهای نهانیم
به کرشمه‌های نهانی و، به تفقدات زبانیم

نه به ناز تکیه کند گلی، نه به ناله دلشده بلبلی
تو اگر به طرف چمن دمی، بنشینی و بنشانیم

ز غم تو خون دل ناتوان، ز جفات رفته ز تن توان
به لب است جان و تو هر زمان، ستمی ز نو برسانیم

ز سحاب لطف تو گر نمی، برسد به نخل امید من
نه طمع ز ابر بهاری و، نه زیان ز باد خزانیم

بودم چو رشحه دلی غمین، الم و فراق تو در کمین
نشوی به درد و الم قرین، گر از این الم برهانیم

در دلم جلوه کند پرتوماهی ، گاهی

روشن از ماه شود شام سیاهی ، گاهی

تا رود ز آتش ما دود به چشمان حسود

خوش بر آرم ز دل سوخته آهی،گاهی

تا که بر دامن تو نرم وسبک جای کنم

چون غباری بنشینم سر راهی ،گاهی

جز توام نیست نظر جانب دیگر چه شود

گر کنی سوی من از مهر نگاهی گاهی؟

داد من گر ندهی دست من و دامن شب

قطره ای اشک کند کار سپاهی ،گاهی

کاش باز اید و جرمم به نگاهی بخشد

وه چه جانبخش بود عفو گناهی ،گاهی

دعوی سیری و آهوی نگاهش عجب است

شیر گیر است "ادب"چشم سیاهی ،گاهی

دل وجان را به ره دوست فدا بايد كرد
به هواي دل او ترك هوا بايد كرد
يا نبايد ز جهان لاف زد از دلبر عشق
يا كه خود را به ره دوست فدا بايد كرد

تاب بنفشه می دهد طره مشکسای تو                                  پرده غنچه می دردخنده دلگشای تو

اى گل خوش نسيم من بلبل خويش را مسوز                كز سر صدق مى كند شب همه شب دعاى تو

من كه ملول گشتمى از نفس فرشتگان                             قال و مقال عالمى مى كشم از براى تو

دلق گداى عشق را گنج بود در آستين                            زود به سلطنت رسد هر كه بود گداى تو

عشق تو سرنوشت من خاك درت بهشت من                   مهر رخت سرشت من راحت من رضاى تو

خرقه ء زهد و جام مى گر چه نه در خور همند                اين همه نقش مى زنم از جهت رضاى تو

شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر                        كاين سر پر هوس شود خاك در سراى تو

شاه نشين چشم من تكيه گه خيال تست                         جاى دعاست شاه من بى تو مباد جاى تو

اي واي بر اسيري كز ياد رفته باشد
در دام مانده باشد، صيّاد رفته باشد

آه از دمي كه تنها با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد

خونش به تيغ حسرت يارب حلال بادا
صيدي كه از كمندت آزاد رفته باشد

از آه دردناكي سازم خبر دلت را
روزي كه كوه صبرم بر باد رفته باشد

پر شور از حزين است امروز كوه و صحرا
مجنون گذشته باشد فرهاد رفته باشد