كي رفته اي ز دل كه تمنا كنم تو را؟
كي بوده اي نهفته كه پيدا كنم تو را؟

                  غيبت نكرده اي كه شوَم طالب حضور
                     پنهان نگشته اي كه هويدا كنم تو را

                                        با صد هزار جلوه برون آمدي كه من
                                        با صد هزار ديده تماشا كنم تو را

                                                            چشم به صد مجاهده آيينه ساز شد
                                                            تا من به يك مشاهده شيدا كنم تو را

                                                                                             بالاي خود در آينـﮥ چشم من ببين 
تا با خبر ز عالم بالا كنم تو را

مستانه كاش در حرم و دير بگذري
تا قبله گاه مؤمن و ترسا كنم تو را

                 خواهم شبي نقاب ز رويت برافكنم
                 خورشيد كعبه، ماه كليسا كنم تو را 

                                            گر افتد آن دو زلف چليپا به چنگ من
                                            چندين هزار سلسله در پا كنم تو را

                                                                   طوبي و سدره گر به قيامت به من دهند
                                                                   يكجا فداي قامت رعنا كنم تو را

                                                                                              زيبا شود به كارگِه عشق كار من
 هر گه نظر به صورت زيبا كنم تو را

                                 رسواي عالمي شدم از شور عاشقي
                                 ترسم خدا نخواسته رسوا كنم تو را

دلي پُر از آتش و جاني پُر از دود
تني چون موي و رخساري زر اندود
برم هر شب سحرگه پيشِ‌ دادار
بمالم پيشِ او برخاك رخسار
خروشِ‌ من بدرّد پشتِ ايوان
فغانِ من ببندد راهِ كيوان
چنان گريم كه گريد ابرِ آذار
چنان نالم كه نالد كبكِ كهسار
چنان جوشم كه جوشد بحر از باد
چنان لرزم كه لرزد سرو و شمشاد
به اشك از شب فرو شويم سياهي
بياغارم زمين تا پشتِ ماهي
چنان از حسرتِ دل بركشم آه
كجا ره گم كند بر آسمان ماه
ز بس كز دل كشم آهِ جهان سوز
ز خاور بر نيارد آمدن روز
ز بس كز جان بر آرم دودِ اندوه
ببندد ابرِ تيره كوه تا كوه
بدين خواري بدين زاري بدين درد
مژه پُر آب و روريِ زرد و پُر گرد
همي گويم: خدايا،‌كردگارا
بزرگا، كامگارا، بردبارا
تو يارِ بي دلان و بي كساني
هميشه چارۀ بيچارگاني
نيارم گفت رازِ خويش با كس
مگر با تو كه يارِ من تويي بس
همي داني كه چون خسته روانم
همي داني كه چون بسته زبانم
تو دِه جانِ مرا زين غم رهايي
تو بردار از دلم بندِ جدايي
دلِ آن سنگدل را نرم گردان
به تابِ مهرباني گرم گردان
به ياد آور دلش را مهرِ ديرين
پس آنگه در دلش كن مهرِ شيرين
يكي زين غم كه من دارم بر او نِه
كه باشد بارِ او از هر كِهي مِه
به فضل خويش وي را زي من آور
و يا زيدر مرا نزديكِ او بر
همي تا باز بينم رويِ ‌آن ماه
نگه دارش ز چشم و دستِ بدخواه
به جز مهرِ منش تيمار منماي
به جز عشقِ منش آزار مفزاي
و گر رويش نخواهم ديد ازين پس
مرا بي رويِ‌ او جان و جهان بس
هم اكنون جانِ‌ من بستان بدو دِه
كه من بي جان و آن بت با دو جان بهْ
نگارا، چند نالم؟ چند گويم؟
به زاري چند گريم؟ چند مويم؟
نباشد گفته بر گوينده تاوان
چو باشد اندك و سودش فراوان
بگفتم هر چه ديدم از جفايت
ازين پس خود تو مي دان با خدايت
اگر كردارِ تو با كوه گويم
بمويد سنگِ او چون من بمويم
ببخشايد مرا سنگ و، دلت نه
به گاهِ مردمي سنگ از دلت بهْ
مرا چون سنگ بودي اين دلِ مست
دلت پولاد گشت و سنگ بشست

منم که شهره شهرم به عشق ورزيدن                   منم که ديده نيالودم به بد ديدن

وفا کنيم و ملامت  کشيم و خوش  باشيم                  که  در طريقت ما کافريست  رنجيدن

به پير ميکده گفتم که چيست راه نجات                  بخواست جام مي و گفت عيب پوشيدن

مراد دل ز تماشاي باغ عالم چيست                      به دست مردم چشم از رخ تو گل چيدن

به مي پرستي از آن نقش خود زدم بر آب               که تا خراب  کنم نقش  خود  پرستيدن

به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه                 کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشيدن

عنان به ميکده خواهيم تافت زين مجلس               که وعظ بي عملان واجب است نشنيدن

ز خط يار بياموز مهر با رخ خوب               که گرد عارض خوبان خوش است گرديدن

مبوس جز لب ساقي و جام مي حافظ                که دست زهدفروشان خطاست بوسيدن

ندانم کان مه نامهربان ،یادم کند یا نه ؟

فریب انگیز من،با وعده ای شادم کند یا نه ؟

خرابم آنچنان ،کز باده تسکین نمی یابم

لب گرمی شود پیدا که آبادم کند یا نه ؟

صبا ز من پیامی ده ،به آن صیاد سنگین دل

که تا گل در چمن باقی است ،آزادم کند یا نه ؟

من از یاد عزیزان ،یک نفس غافل نیم اما

نمی دانم که بعد از من ،کسی یادم کند یا نه ؟

رهی ،از ناله ام خون می چکد ،اما نمی دانم

که آن بیدادگر ،گوشی بفریادم کند یا نه ؟ 

      حال هجران تو چه داني که چه مشکل حاليست

 ماهم اين هفته برون رفت و به چشمم ساليست                                           

           عکس خود ديد گمان برد که مشکين خاليست

مردم ديده ز لطف رخ او در رخ او                                     

              گر چه در شيوه گري هر مژه‌اش قتاليست

مي‌چکد شير هنوز از لب همچون شکرش                                 

                     وه که در کار غريبان عجبت اهماليست

اي که انگشت نمايي به کرم در همه شهر                                   

               که دهان تو در اين نکته خوش استدلاليست

بعد از اينم نبود شائبه در جوهر فرد                                     

                     نيت خير مگردان که مبارک فاليست

مژده دادند که بر ما گذري خواهي کرد                                          

                 حافظ خسته که از ناله تنش چون ناليست

کوه اندوه فراقت به چه حالت بکشد                                        

سوي خود خوان يک رهم تا تحفه جان آرم تو را         جان نثار افشان خاک آستان آرم تو را

از کدامين باغي اي مرغ سحر با من بگوي               تا پيام طاير هم آشيان آرم تو را

من خموشم حال من مي‌پرسي اي همدم که باز              نالم و از ناله‌ي خود در فغان آرم تو را

شکوه از پيري کني زاهد بيا همراه من                     تا به ميخانه برم پير و جوان آرم تو را

ناله بي‌تاثير و افغان بي‌اثر چون زين دو من              بر سر مهر اي مه نامهربان آرم تو را

گر نيارم بر زبان از غير حرفي چون کنم                 تا به حرف اي دلبر نامهربان آرم تو را

در بهار از من مرنج اي باغبان گاهي اگر           ياد از بي برگي فصل خزان آرم تو را

خامشي از قصه‌ي عشق بتان هاتف چرا                باز خواهم بر سر اين داستان آرم تو را  

كار گل زار شود گر تو به گلزار آئى

نرخ يوسف شكند چون تو به بازار آئى

ماه در ابر رود چون تو برآئى لب بام

گل كم از خار شود چون تو به گلزار آئى

شانه زد زلف جوانان چمن باد بهار

تا تو پيرانه سر اى دل به سر كار آئى

اى بت لشگرى اى شاه من و ماه سپاه

سپر انداخته ام هرچه به پيكار آئى

روز روشن به خود از عشق تو كردم شب تار

به اميدى كه توام، شمع شب تار آئى

چشم دارم كه تو با نرگس خواب آلوده

در دل شب به سراغ من بيدار آئى

مرده ها زنده كنى گر به صليب سر زلف

عيسى من به دم مسجد سردار آئى

عمرى از جان بپرستم شب بيمارى را

گر تو يك شب به پرستارى بيمار آئى

كلك مشكين تو روزي كه زما ياد كند

ببرد اجر دوصد بنده كه آزاد كند

قاصد منزل سلمي كه سلامت بادش

چه شود گر به سلامي دل ماشاد كند

امتحان كن كه بسي گنج مرادت بدهند

گر خرابي چو مرا لطف تو اباد كند

يارب اندر دل آن خسرو شيرين انداز

كه به رحمت گذري بر سرفرهاد كند

شاه را به بود از طاعت صد ساله و زهد

قدر يكساعته عمري كه درو دادكند

حاليا عشوه عشق تو زبنيادم برد

تا دگرباره حكيمانه چه بنياد كند

گوهر پاك تو از مدحت ما مستعي ست

فكرمشاطه چه با حسن خداداد كند

ره نبرديم به مقصود خود اندر شيراز

خرم ان روز كه حافظ ره بغداد كند

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم
تو را می‌بینم و میلم، زیادت می‌شود هر دم
به سامانم نمی‌پرسی، نمی‌دانم چه سر داری
به درمانم نمی‌کوشی، نمی‌دانی مگر دردم
نه راهست این که بگذاری مرا در خاک و بگریزی
گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم
ندارم دستت از دامن، بجز در خاک و آن دم هم
که بر خاکم روان گردی، به گرد دامنت گردم
فرو رفت از غم عشقت دمم، دم می‌دهی تا کی
دمار از من برآوردی، نمی‌گویی برآوردم
شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم
رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم
کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت
نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم 
تو خوش می‌باش با حافظ، برو گو خصم جان می‌ده
چو گرمی از تو می‌بینم، چه باک از خصم دم‌سردم 

ای ماه عالم سوز من از من چرا رنجیده ای؟

ای شمع شب افروز من از من چرا رنجیده ای؟

یک شب تو را مهمان کنم تا جان و دل قربان کنم

جای تو در چشمان کنم از من چرا رنجیده ای؟

ای جان من جانان من بر من نگر سلطان من

یک شب بیا مهمان من از من چرا رنجیده ای؟

من عاشق زار توام ازجان وفادار توام

تا زنده ام یار توام از من چرا رنجیده ای؟

من عاشق دیوانه ام اندر جهان افسانه ام

تو شمع و من پروانه ام جانم چرا رنجیده ای؟

رنجیده ای رنجیده ای از من گنه شنیده ای

دائم گنه بخشیده ای جانم چرا رنجیده ای؟

بنگر ز عشقت چون شدم سرگشته و مجنون شدم

چون لاله دل پرخون شدم از من چرا رنجیده ای؟

گر من بمیرم از غمت خونم فتد بر گردنت

فردا بگیرد دامنت جانم چرا رنجیده ای؟

جانم چرا رنجیده ای عمرم چرا رنجیده ای؟

جانم چرا رنجیده ای ؟ از من چرا رنجیده ای؟

به جاي سخن گر به تو جان فرستم

چنان دان که زيره به کرمان فرستم

تو دلدار اهل دلي شايد ار من

به دلدار صاحب دلان جان فرستم

سخن از تو و جان ز من اين به آيد

که تو اين فرستي و من آن فرستم

اگر چه من از شرمساري نيارم

که شبنم سوي آب حيوان فرستم

توي بحر معني و من تشنه‌ي تو

نگويي زلالي به عطشان فرستم؟

چو قانون فضلم نجات است جان را

شفايي به بيمار نالان فرستم؟

و گر چه من از حشمت تو نيارم

که پاي ملخ زي سليمان فرستم

ازين شمسه نوري به خورشيد بخشم

وزين پنجه زوري به دستان فرستم

بر برق رخشنده آتش فروزم

سوي ابر غرنده باران فرستم

بخندد بسي معدن لعل بر من

که خر مهره سوي بدخشان فرستم

به کوري کند حمل صاحب بصيرت

که سرمه به سوي سپاهان فرستم

ای فدای تو هم دل و هم جان

وی نثار رهت هم این و هم آن

دل فدای تو، چون تویی دلبر

جان نثار تو، چون تویی جانان

دل رهاندن زدست تو مشکل

جان فشاندن به پای تو آسان

راه وصل تو، راه پرآسیب

درد عشق تو، درد بی‌درمان

بندگانیم جان و دل بر کف

چشم بر حکم و گوش بر فرمان

گر سر صلح داری، اینک دل

ور سر جنگ داری، اینک جان

دوش از شور عشق و جذبهٔ شوق

هر طرف می‌شتافتم حیران

آخر کار، شوق دیدارم

سوی دیر مغان کشید عنان

پیر پرسید کیست این؟ گفتند:

عاشقی بی‌قرار و سرگردان

گفت: جامی دهیدش از می ناب

گرچه ناخوانده باشد این مهمان

به جور ، ترک محبت خلاف عادت ماست

وفا مصاحب دیرینه محبت ماست

تو و خلاف مروت خدا نگه دارد

بما جفای تو از بخت بی مروت ماست

بسا گدا بشهان نرد عشق باخته اند

بما مخند که این رسم بد نه بدعت ماست

بدیگری نگذاریم ،مرده ایم مگر

نشان تیر تغافل شدن که خدمت ماست

تویی که عزت ما می بری به کم محلی

وگرنه خواری عشقت هلاک صحبت ماست

بدعوی آمده بودیم چاشنی کردیم

کمان تو نه ببازوی صبر وطاقت ماست

هزار بنده چو وحشی خرید وکرد آزاد

کند مضایقه از یک نگه که قیمت ماست