یکی از روزها، پادشاه سه وزیرش را فراخواند و از آنها درخواست کرد کار عجیبی انجام دهند :

از هر وزیر خواست تا کیسه ای برداشته و به باغ قصر برود و اینکه این کیسه ها را برای پادشاه با میوه ها و محصولات تازه پر کنند.

همچنین از آنها خواست که در این کار از هیچ کس کمکی نگیرند و آن را به شخص دیگری واگذار نکنند...

وزراء از دستور شاه تعجب کرده و هر کدام کیسه ای برداشته و به سوی باغ به راه افتادند !

وزیر اول که به دنبال راضی کردن شاه بود بهترین میوه ها و با کیفیت ترین محصولات را جمع آوری کرده و پیوسته بهترین را انتخاب می کرد تا اینکه کیسه اش پر شد...

اما وزیر دوم با خود فکر می کرد که شاه این میوه ها را برای خود نمی خواهد و احتیاجی به آنها ندارد و درون کیسه را نیز نگاه نمی کند، پس با تنبلی و اهمال شروع به جمع کردن نمود و خوب و بد را از هم جدا نمی کرد تا اینکه کیسه را با میوه ها پر نمود...

و وزیر سوم که اعتقاد داشت شاه به محتویات این کیسه اصلا اهمیتی نمی دهد کیسه را با علف و برگ درخت و خاشاک پر نمود !!!

روز بعد پادشاه دستور داد که وزیران را به همراه کیسه هایی که پر کرده اند بیاورند و وقتی وزیران نزد شاه آمدند، به سربازانش دستور داد، سه وزیر را گرفته و هرکدام را جدا گانه با کیسه اش به مدت سه ماه زندانی کنند...!!!

شما کیسه خود را چگونه پر می کنید ...؟!!

بر لب يار شوخ دلبندم

خفته لبخند گرم زيبايي

خنده نه ، بر کتاب عشق و اميد

هست ديباچه ي فريبايي

خنده نه دعوتي ست ، عقل فريب

بهر آغوش آرزومندي

قصه ي محرمانه يي دارد

ز خوشي هاي وصل و پيوندي

چون شراب خنک به جام بلور

هوس انگيز و تشنگي افزاست

جام اول ز مي نگشته تهي

جام هاي دوباره بايد خواست

نقش يک خواهش است و مي ريزد

زان لبان درشت افسون ريز

گرمي و لذتي به جان بخشد

همچو خورشيد نيمه ي پاييز

پيش اين خنده هاي مستي بخش

دامن عقل مي دهم از دست

چه عجيب از خطا و لغزش من ؟

مست را لغزش و خطا بايست

چه مي بينم ؟ خدايا ! باورم نيست

تويي : همرزم من ! هم سنگر من

چه مي بينم پس از يک چند دوري

که مي لرزد ز شادي پيکر من

تو را مي بينم و مي دانم امروز

همان هستي که بودي سال ها پيش

درين چشم و درين چهر و درين لب

نشاني نيست از ترديد و تشويش

تو رامي بينم و مي لرزم از شوق

که دامان ت را ننگي نيالود

پرندي پرتو خورشيد ، آري

نکو دانم که با رنگي نيالود

تو را مي دانم اي همگام ديرين

که چون کوه گران و استواري

نه از توفان غم ها مي هراسي

نه از سيل حوادث بيم داري

غروري در جبينت مي درخشد

نگاهت را فروغي از امديست

تو مي داني ، به هر جاي و به هر حال

شب تاريک را صبحي سپيدست

ز شادي مي تپد دل در بر من

به چشمم برق اشکي مي نشيند

بلي ، اشکي که چشمانم به صد رنج

فرو مي بلعدش تا کس نبيند

محبت چیست ؟

                       آب زندگانی ست

نشان مهربانی

                        مهربانی ست

 محبت مثل ما

                       اینجا غریب است

محبت هم نشانش

                       بی نشانی ست

خرم آن لحظه كه مشتاق به يارى برسد           آرزومند نگارى به نگارى برسد

ديده بر روى چو گل بندد نبود خبرش             گر چه در ديده ز نوك مژه خارى برسد

لذت و صل نداند مگر آن سوخته اى             كه پس از دورى بسيار به يارى برسد

قيمت گل نشناسد مگر آن مرغ اسير            كه خزان ديده بود پس به بهارى برسد

اى چشم من از رخ تو روشن

چشمى به كرشمه بر من افگن

اكنون كه به ديدن تو ما را

شد چشم چو آب ديده روشن،

جان و دل و عقل هر سه هستند

در عشق تو چون دو چشم يك تن

اى مردم چشم دل خيالت

دارم ز تو من درين نشيمن،

در جامه تنى چو ريسمانى

در سينه دلى چو چشم سوزن

دل در طلب تو هست فارغ

چون مردم چشم از دويدن

روى تو به نيكويى مه و نور

چشم من و خواب آب و روغن

شد چشم بد و زبان بدگوى

اندر حق تو ز همت من،

نابينا همچو چشم نرگس

ناگويا چون زبان سوسن

اى دلبر دوست تو همى باش

ايمن پس ازين ز چشم دشمن

تا چشم بود نهاده در سر

تا جان باشد نهفته در تن

از روى تو چشم بر نداريم

كز روى تو جان ماست گلشن

دیروز در کنار تو احساس عشق بود            دستان کوچکت که پر از یاس عشق بود

دستان کوچکت که جنون مرا نوشت                 این واژه های غرق به خون مرا نوشت

هرجا که رد پای شما هست می روم                فکری بکن به حال من از دست می روم

قلبم شکسته است و هی سرد می شوم                بگذار بشکند عوضش سخت می شوم

دستان خسته ام به شقایق نمی رسد               فریاد من به گوش خلایق نمی رسد

این دست ها همیشه پر از بوی یاس نیست                   .یا مثل چشم های شما با کلاس نیست

این رسم زندگی ست بزرگ و بزرگ تر               هر چه بزرگ تر و سپس هرچه گرگ تر

بین خودم و آینه دیوار می کشم شاید               هنوز فرصت عصیان و مرگ هست

در ذهن ابرهای درونم تگرگ هست                اوی دشت های قشنگی که سوختی

عشق مرا به رهگذران می فروختی               چشمانتان پر از هیجان نیست نازنین

این دست ها همیشه جوان نیست نازنین                  شاید کسی که بین غزل های من گم است

در فصل های زندگی ام فصل پنجم است                   یا نه درست مثل خودم لاابالی است

از مردمان غمزدهء این حوالی است                         حالا ببین علیه خودم غرق می شوم

در منتها الیه خودم غرق می شوم                      دلشوره های سرخ دلم ناتمام ماند

بيكار دلى باشد كو را نبود دردى

كاهل فرسى باشد كزوى نجهد گردى

دردى كه بود از عشق جانم به فداى آن

خود جان نبود شيرين بى ذوق چنان دردى

شبها منم و شمعى هم سوخته و هم مست

گه مرده و گه زنده آهى و دمى سردى

شد وقت گل و روزى فرياد كه ننشينى

يك دم چو گل سرخى در پيش گل زردى

زانگه كه غمت در دل چون حرص بخيلان شد

دارم همه شب چشمى چون دست جوان مردى

گفتم كه غمت آخر تا چند خورد خسرو

خنديد كه عاشق را به زين نبود خوردى

ما چون ز دری پای کشیدیم، کشیدیم
                                                               امید ز هر کس که بریدیم ،بریدیم
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
                                                               از گوشه بامی که پریدیم ، پریدیم
رم دادن صید خود از آغاز غلط بود
                                                               حالا که رماندی و رمیدیم، رمیدیم
نام تو که باغ اِرَم و روضه خلد است
                                                               انگار  که  دیدیم   ندیدیم  ،  ندیدیم
صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن
                                                               گر میوه یک  باغ  نچیدیم ، نچیدیم
سر تا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل
                                                               هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم
وحشی سبب دوری و این قسم سخنها
                                                               آن نیست که ما هم نشنیدیم، شنیدیم

من چشم به راه یک اتفاقم
نه شاکی ام و نه غر می زنم
فقط در سکوت خودم / منتـــــظرم.../ آرومم

به قول یه دوست :
تعویض یا تبدیل نمی خواهم / دلم " تغـییر " می خواهد !

تغییری که درونم را دگرگون کند
روشن کند
امیدوار کند
چیزی که ابدی باشد و برای یک بار هم که شده
بیشتر از " یک لحظه " دوام داشته باشد !

با خودم می گویم شاید ....
شاید هنوز وقتش نرسیده
کسی چه میداند
شاید هنوز راه رسیدن را پیدا نکرده
اما حسی به من می گوید بالاخره پیدا می کند
و تا آن روز فقط از من یک چیز می خواهد

باشد ای اتفاق ! ...

گرچه کمی بزرگ تر شده ام

با اینکه دیگر مثل آنوقت ها عجیب نیستم

اما خیالت راحت باشد

..... من صبورم .....

 

می توانی تو بیا سر این قصه بگیر و بنویس
این قلم؛ این کاغذ؛ اینهمه مورد خوب!!!
راستش می دانی طاقت کاغذ من طاق شده...
پیکر نازک تنها قلمم ؛زیر آوار غم و درد ببین خرد شده!
می توانی تو بیا سر این قصه بگیر و بنویس...
می توانی تو از این وحشی طوفان بنویس!
من دگر خسته شدم..
راست گفتند می شود زیبا دید؛ می شود آبی ماند!
اما ... تو بگو ؛گل پرپر شده را زیباییست؟! رنگ مرگی آبیست؟

می توانی تو بیا؛ این قلم ؛ این کاغذ
بنشین گوشه دنجی و از این شب بنویس
بنویس از کمر بید شکسته ؛ و یک پنجره ساکت و بسته!
ازمن! "آنکه اینگونه به امید سبب ساز نشسته"
هر چه می خواهی از این صحنه به تصویر بکش..
صحنه ی پیچش یک پیچک زشت؛ دور دیوار صدا!
حمله ی خفاشان !!
جرأتش را داری که ببینی قلمت می شکند؟
کاغذت می سوزد؟


من دگر خسته شدم. می توانی تو بیا
این قلم؛ این کاغذ؛ اینهمه مورد خوب
من دگر خسته ام از این تب و تاب .
تو بیا و بنویس

آرام جانم ميرود،جان را صبورى چون بود             آنكس شناسدحال من ،كاوهمچو من درخون بود

رنجم مبادا بر تنى ، چون من مبادا دشمنى              من دانم و همچون منى ،كاندوه دورى چون بود

زلفش كه در جانم گزد،چون مارپنهانم گزد             مارى كزينسانم گزد ، كى در خور افسون بود

ليلى وموى مشك بو،آنكس كه ديده مو به مو           دانم كه زنجير از چه رو، در گردن مجنون بود

"آنچه دو روح خویشاوند را

در غربت این آسمان و زمین بی درد

دردمند می دارد

و نیازمند و بی تاب یکدیگر می سازد

دوست داشتن است

خــنــده ات طـرح لـطـیـفـیست که دیدن دارد
نــاز ِ مــعـشــوق دل آزار خــریـــدن دارد


فــارغ از گــله و گــرگ است شبانی عـاشق
چـشـم تـو چه دشــتیست! دویدن دارد


شـاخـه ای از سـر دیوار بـه بیرون جسته
بوسه ات میوه ی سرخیست که چیدن دارد


عـشـق بـودی وَ بـه انـدیـشـه سـرایت کردی
قـلب با دیــدن تــو شـــور تـپیـدن دارد


وصــل تـو خـواب و خـیـال است ولی بـاور کن
عـاشـقـی بـی سـر و پــا عـزم رســیدن دارد


عــمــق تــو دره ی ژرفــیـست مـرا می خواند
کـسـی از بـین خــودم قـــصـد پـریدن دارد


اول قــصـه ی هـر عـشق کـمی تـکـراریست!
آخـر ِ قـصــه ی فـرهــــاد شـنیدن دارد...

آنكه دل بگسلد ازهردوجهان درويش است

آنكه بگذشت ز پيدا و نهان  درويش  است

خرقه وخانقه از مذهب رندان دور   است

آنكه دوري كندازاين وازآن درويش  است

نيست  درويش  كه  دارد  كله    درويشي

آنكه ناديده كلاه وسر و جان درويش  است

حلقه   ذكر ميار اي  كه  ذاكر  يار  است

آنكه ذاكر بشناسد  بعيان  ،  درويش  است

هر كه در جمع كسان دعوي درويشي كرد

بحقيقت نه كه با ورد زبان درويش    است

صوفي اي كو بهو اي دل خود شد  درويش

بنده همت خويش است چسان درويش است

مگرم نیست به باغ بی بهار تو

ساقه ای به دست تو

                          به جان و دل سپردنم

اگرم ساقه ی تو

 به دست من

                          سپردنت

همه تن خاک شوم

نیست شوم

تا که تورا،

برسم به  ریشه دادنت

سر من، سر به هوای گل تو،

                                 هوائی گشته

این چنین بود مرا همیشه بودنت؟

از همه،قاصدکان

                 دل نگران شنیده ام

بی بهار از دل پر خزان من

ساقه ی عشق دلم 

           به زمستان وصال ،بریدنت، سپردنت

من،فسون گشته به بوی باغ  تو

    رسمت این بود، خاک ز ریشه ام، کشیدنت؟

دگرم نیست خیال قد کشیدنم

همه جا ریشه دوانده

    فقطم جمله ی – ای کاش -

                                 لحظه ای دوباره دیدنت

باغبان لحظه های برفی ام

 برگرد

 تا سبز شود

                 برگ برگ خیال باغ بودنم

نـه فـقـط از تـو اگـر دل بـکنـم می میرم
سایـه ات نـیـز بـیـفـتـد به تنـم می میرم

بین جـان من و پیراهن من فرقی نیـست
هـر یکی را کـه بـرایـت بـکـنـم می میرم

بـرق چـشمـان تـو از دور مـرا می گـیـرد
مـن اگـر دسـت بـه زلفـت بزنم می میرم

بـازی مـاهی و گـربـه است نظر بـازی مـا
مثل یک تنگ شبی می شکنم می میرم

روح ِ برخاسته از من ته ِ این کوچه بایست
بیش از ایـن دور شوی از بـدنـم می میرم

  با   عزیزان   نیامیزد   دل    دیوانه  ام
در   میان   آشنایانم    ولی    بیگانه  ام

ازسبک روحی گران ایم یه طبع روزگار
در  سرای  اهل  ماتم   خنده   مستانه  ام

 
نیست در  این  خاکدانم  آبروی   شبنمی
گر چه بحر مردمی را  گوهر  یکدانه ام

ازچومن آزاده ای الفت بریدن سهل نیست
می رود با  چشم گریان سیل از ویرانه ام

آفتاب آهسته بگذارد  درین  غمخانه  پای
 تا مبادا چون حباب از هم بریزد خانه ام

بار خاطر نیستم روشندلان را چون غبار
بر  بساط  سبزه  و  گل  سایه  پروانه  ام

گرمی دلها  بود  از  ناله  جانسوز  من
خنده   گلها   بود  از  گریه   مستانه  ام

هم عنانم با صبا سرگشته ام سرگشته ام
همزبانم  با  پری  دیوانه  ام  دیوانه  ام

 
مشت خاکی چیست تا راه مرا بند رهی ؟
گرد از گردون  بر آرد همت  مردانه ام

گفتم  : ببار                  گفت : که باران گرفتنی ‌است
گفتم  : دلم                   گفت: نگفتم شکستنی است؟
گفتم : قشنگ               گفت : که نسبت به دیگری
                              در «عصر احتمال» قشنگی نگفتنی است
گفتم : اگر                  گفت : ببین ! شرط  می‌کنی،
                             بازی شرط و عشق قماری نبردنیاست
گفتم : که من              گفت  :  فقط  تو ،  همیشه  تو
                            این ،من میان ماشدن ما،نمردنی‌ است
گفتم : که مرگ          گفت: اگر مرگ پاسخ است
                            این عشق ماندنی شما هم نماندنی است
گفتم : غزل              گفت که این بیت آخر است
                          من عاشق تو نیستم و ناسرودنی است

غزل که دست خودم نیست گاه مجبورم 

که    وانمود  کنم    از  علایقم  دورم

عذاب می کشم  از بی کسی  و تنهایی

میان این همه ادم که  کرده  محصورم 

شکست میخورد از من همیشه عقل اما

به عشق وعاطفه هرگزنمی رسد زورم

اگر چه  حال  و هوایم  همیشه  بارانی

و   از  ارائه   اشعا ر   شاد   معذورم 

ضررنکرده ام و چشم خیس من عمری

ااین که چشم به راهت نشسته مسرورم

ووصل؟خواب و خیال است این حقیقت

قبول   کن  دل  پر  ارزو  و  مغرورم

بچین  که هدیه ناقابلی ست  بعد از من

برای توست اگر گل شکفت  بر  گورم

عجب حکایت تلخی شده است دل کندن

سفر   بخیر  تن  ناتوان  و   رنجورم

چه  میشد  گر   دل    آشفته    من

به شهر  چشم  تو  عادت  نمی كرد

وای كاش ازنخست آن  چشم  هایت

مرا    آواره     غربت     نمی كرد

چه  زیبا  بود  اگر  مرغ   نگاهت

میان   راز  چشمان  تو    می ماند

تو میماندی و اوهم  مثل  یك  كوچ

ز باغ  دیده ات  هجرت  نمی كرد

تمام    سایه   روشنهای   احساس

پر  از   آرامش   مهتابیت     بود

و   لیكن   شاعر   آیینه  ها    هم

بخوبی درك این وسعت نمی كرد

زمانی  كه  تو  رفتی  پاكی   یاس

خلوص سبز  گلدان  را رها  كرد

چه زیبا بود  اگر  از  اولین   گام

نگاهم با  دلت  صحبت  نمی كرد

تو پیش از آنكه  در دل پا گذاری

تمام  فالهایم  رنگ   غم   داشت

ولی تو آمدی و بعد  از  آن   دل

بدون  چشم  تو  نیت   نمی كرد

هجوم   لحظه های    بی قراری

مرا  تا عمق  یك  پرواز   میبرد

و   جز   با    آسمان     دیدگانت

دلم با هیچكس  خلوت  نمی كرد

نگاهم  مثل  یك  مرغ     مهاجر

بدنبال  حضورت  كوچ   میكرد

بغیر از  انتظارت  قلب  من  را

كسی اینگونه بی طاقت نمی كرد

تو می ماندی  كنار   لحظه   هایم

ولی این  شادمانی زود  می رفت

و تا می خواست دل چیزی  بگوید

تو میرفتی و او فرصت نمی كرد

دلم از   پشت   یك  تنهایی   زرد

نگاهش را به چشمان تو میدوخت

ولی  قلب  تو  قدر  یك  گل سرخ

مرا  به  كلبه اش  دعوت  نمی كرد

آرزو دارم که باز آن روی زیبا را ببینم

 آن سر و آن سیما و آن بالای رعنا را ببینم

نقش رویای مرا، در چشم مشتاقم بخوانی 

 تا در آن چشمان جادو، نقش رویا را ببینم

قصه ها گفتم به سودای تو، با همصحبتانت 

 تا نهان از چشم ها، آن روی زیبا را ببینم

پیش پای خویش را آسان نمی بینم، کجایی؟ 

 ای چراغ زندگی، تا عرش اعلی را ببینم

با من وحشی، نمی دانم چه کردی، کاین زمان من

بهر دیدار تو، خواهم جمله دنیا را ببینم

دیدن روی توام بس نیست، کی باشد که یک دم 

 ای سراپایم فدایت، آن سراپا را ببینم؟....

این روزها حتی در و دیوار تو را تکرار می کنند

و من باز سکوت را در پیچه تردیدم مهمان نگاهت می کنم

مگر می شود

ترانه ای  پر خاطره ، تپش قلبت را تند تر نکند

نفس را  حبس نکند  و بغض در گلو نماسد

مگر می شود

قاصدکی بگذرد و قلبم تو را ارزو نکند

مگر می شود 

بارانی ببارد و تطهیر نشوی

مگر می شود

عطر گلی مشام خاطر را  بنوازد و تو در نگاهم نرقصی

باور کن نمی شود

اما باز هم تظاهر ایستادگی را تکرار می کنیم

تو به بهانه منطق

و من به بهای عشق

نمی دانم این

هوس است یا عشق

که زیر پای تنهاییمان له می شود

اما صدای خرد شدنش می لرزاندم

صدای خرد شدنت

کاش روزهای گذشته را در تکرار این روزهای تکراری میافتم

همان گلایه های نا شکیبانه از تکرار رسوایی

کاش قصه کودکانه مان

به پایان می رسید

قهرمانهای قصه در تعلیق تقدیر

                          خسته و وامانده چشم دوخته اند به کلاغی که گم شده 
                           

                                در اسمان همان خاطره های تلخ             

                              نه توان رهایی دارد نه امید بازگشت