آه،ای مطلع فجر

کاش میشد که دل خسته من

زندگی را ز نو آغاز کند

چشم دیگر به جهان باز کند

دل نگنجد ببرم

سینه تنگ است

دریغا قفسی

کاش میشد که رهی باز کند

بگشاید پر و پرواز کند

ای پرستو ها

ای چلچله ها

کاش میشد که به همراه شما

بپرم تا لب کشت

بپرم سوی بهشت

خالی از حسرت و ناکامیها

بی سرانجامیها

دور از این چهره های همه آلوده به رنگ

رنگ پاکی وصفا

و به باطن دلها

همه سرد

همه خاموش و سیاه

سینه های همه لبریز ریا

آه، ای سنگ صبور

کاشکی در دل من صبر تو بود

کاش میشد که تحمل کنم این مردم را

زندگی چیست مگر

زندگی زندانیست

و درآن زنده بودن بی عشق بی شوق

زنده بودن تهی از شورحیات

خیمه شب بازی بس مسخره ای ست

دردل یک زندان

آه ، بازیچه شدن

چه غم جانکاهی ست.

اين منم كه  در وجود  خود  تو  را  مي بينم

تو  هم  مي  بيني

و در دالان شب ، گهي كنار من مي نشيني

آرزو،گم كرده درخيال تو

تكيه  گاهي  نيست  در  مدار  روشنايي

و   از  تو   مي پرسم

كدامين   ره  به  روياي  تو  مي پيوندد

و از نگاه تو مي يابم

رنگ بي  تو  ،  در  شب  سرودن  را

لاله ای  دارم  میان  دشت   دور

ناز و زیبا همچو یک همزاد هور

نرگسی  داد  این  پیام  من  به او

دوست دارم  دوستانش همچو او

گفتم: یک شب دوست دارم من تو را

گفت :  این   بازیست  یا  حکم  خدا

گفتم : این  حکم  خدای  داور  است

عشق تو در قلب من یک باور است

تقدیم به تو که میدانم میدانی که من عاشقانه وصادقانه دوستت دارم

عميق ترين درد زندگی مردن نيست

بلکه نداشتن کسی است که الفبای دوست داشتن را برايت تکرار کند و تو از او رسم محبت بياموزی. 
 
عميق ترين درد زندگی مردن نيست

بلکه گذاشتن سدی در برابر روديست که از چشمانت جاری است.
  
عميق ترين درد زندگی مردن نيست

بلکه پنهان کردن قلبی است که به اسفناک ترين حالت شکسته است.
 
عميق ترين درد زندگی مردن نيست

بلکه نداشتن شانه های محکمی است که بتوانی به آن تکيه کنی و از غم زندگی برايش اشک بريزی.
  
عميق ترين درد زندگی مردن نيست

بلکه ناتمام ماندن قشنگترين داستان زندگی است که مجبوری آخرش را با جدايی به سرانجام برسانی. 
 
عميق ترين درد زندگی مردن نيست

بلکه نداشتن يک همراه واقعيست که در سخت ترين شرايط همدم تو باشد. 
 
عميق ترين درد زندگی مردن نيست

بلکه به دست فراموشی سپردن قشنگ ترين احساس زندگی است.
  
عميق ترين درد زندگی مردن نيست

بلکه يخ بستن وجود آدمها و بستن چشمهاست

 از در درآمدی ومن از خود به  در شدم                         گویی کز این جهان به جهان دگر شدم 

گوشم به راه ،تاکه خبرمی دهد زدوست                        صاحب خبر بیامد و من بی خبر  شدم

گفتم   ببینمش   مگرم    درد    اشتیاق                         ساکن  شود ، بدیدم  ومشتاق  تر شدم

چون   شبنم  اوفتاده  بدم   پیش  آفتاب                         مهرم به جان  رسد و به عیوق بر شدم

دستم نداد قوت رفتن به  پیش   دوست                         چندی به پای رفتم و چندی به  سر شدم

تا   رفتنش   ببینم   و  گفتنش   بشنوم                         از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم ازاو چگونه توانم نگاه داشت                         کاول  نظر  به  دیدن  او دیده  ور شدم

بیزارم ازوفای تو،یک روزویک زمان                         مجموع اگر نشستم وخرسند  اگر  شدم

او را  خود  التفات نبودی  به صید من                         من  خویشتن  اسیر  کمند  نظر   شدم

گویندروی سرخ تو،سعدی،که زردکرد؟                       اکسیر  عشق  بر مسم  افتاد وزر شدم

گرچه غمگینم ولی از عشق آرامم هنوز

                                     عاشق و دلبسته و دلگیر از آن نامم هنوز

اشک در چشمم ـ تمنا در دلم درمانده ام

                                     من نمی دانم چه خواهد شد سرانجامم هنوز

نیست او را اشتیاقی بر وصالم لحظه ای

                                    در خیابان دلش یک عشق بد نامم هنوز

می خورم خون جگر تا او کند باور مرا

                                    در حریم دام او یک عاشق رامم هنوز

خواب دیدم زیر باران خیالش گم شدم

                                  همچو باران در خیالش بی سر انجامم هنوز

ایرجا سر بدرآور که امیر آمده است
چه امیری که به عشق تو اسیر آمده است

با اميدي گرم وشادي بخش

با نگاهي مست و رويايي

دخترك افسانه ميخواند

نيمه شب در كنج تنهايي

***********

بيگمان روزي زراهي دور

ميرسد شهزاده اي مغرور

ميخورد بر سنگفرش كوچه هاي شهر

ضربه سم ستور باد پيمايش

***********

مي درخشد شعله خورشيد

بر فراز تاج زيبايش

تاروپود جامه اش از زر

سينه اش پنهان به زير رشته هائي از دُر وگوهر

ميكشاند هر زمان همراه خود سوئي

باد،پرهاي كلاهش را

يا برآن پيشاني روشن

حلقه موي سياهش را

***********

مردمان در گوش هم آهسته ميگويند

"آه ...اوبااين غرور وشوكت ونيرو

در جهان يكتاست

بيگمان شهزاده اي والاست"

***********

دختران سر ميكشنداز پشت روزنها

گونه هاشان آتشين از شرم اين ديدار

سينه هالرزان وپر غوغا

در طپش از شوق يك پندار

"شايد او خواهان من باشد"

***********

ليك گوئي ديدهاي شهزاده زيبا

ديده مشتاق آنان را نمي بيند

او از اين گلزار عطر آگين

برگ سبزي هم نمي چيند

همچنان آرام و بي تشويش

ميرود شادان به راه خويش

ميخوردبرسنگفرش كوچه هاي شهر

ضربه سم ستور باد پيمايش

مقصد او ،خانه دلدار زيبايش

***********

"مردمان از يكديگرآهسته ميپرسند

كيست پس اين دختر خوشبخت؟ "

***********

ناگهان در خانه مي پيچد صداي در

سوي در گوئي ز شادي ميگشايم پر

اوست........ آري........اوست

"آه...اي شهزاده ...اي محبوب رويائي"

" نيمه شبها خواب  ميديدم  كه  ميائي"

زير لب چون كودكي آهسته ميخندد

با نگاهي گرم و شوق آلود

بر نگاهم راه مي بندد

"اي دوچشمانت رهي روشن بسوي شهر زيبائي"

"اي نگاهت باده اي در جام مينائي"

"آه.......بشتاب اي لبت همرنگ خون لاله خوشرنگ صحرائي"

"ره بسي دور است

ليك در پايان اين ره ،قصر پر نور است"

***********

مينهم پابر ركاب مركبش خاموش

ميخزم در سايه آن سينه وآغوش

ميشوم مدهوش

باز هم آرام وبي تشويش

ميخورد بر سنگفرش كوچه هاي شهر

ضربه سم ستور باد پيمايش

ميدرخشد شعله خورشيد

 بر فراز تاج زيبايش

***********

ميكشم همراه او زين شهر غمگين رخت

مردمان با ديده حيران

زير لب آهسته ميگويند

"دختر خوشبخت!......."

بی تو یک روزدراین فاصله ها خواهم مرد

      مثل  یک  بیت  ته   قافیه  ها  خواهم  مرد

              تو که رفتی همه ی ثانیه ها سایه شدند

                    سایه در سایه ی آن ثانیه ها خواهم مرد

                             شعله ها بی تو زبی رنگی دریا گفتند

                                     موج در موج دراین خاطره هاخواهم مرد

                                                 گم   شدم  در  قدم  دوری  چشمان  بهار

                                                          بی تو یک روز در این فاصله ها خواهم مرد

لاله    داغدیده   را   مانم                           کشت آفت رسیده  را مانم
دست تقدیرازتو دورم کرد                         گل از شاخ  چیده را  مانم
نتوان بر گرفتنم  از  خاک                        اشک ازرخ چکیده را مانم
پیش خوبانم اعتباری نیست                       جنس ارزان خریده را مانم
برق آفت درانتظارمن است                       سبزه   نو  دمیده   را  مانم
تو غزال   رمیده  را  مانی                        من  کمان  خمیده  را  مانم
بمن  افتادگی  صفا  بخشید                          سایه    آرمیده   را   مانم
در نهادم سیاهکاری نیست                        پرتو افشان سپیده  را  مانم
گفتمش ای پری کرامانی ؟                          گفت : بخت رمیده را مانم
دلم ازداغ او گداخت رهی                            لاله   داغدیده   را    مانم

از قلب من که دشت بزرگيست

دشتي براي زيستن باغ هاي مهر

غم با تمام تيرگيش کوچ مي کند

در نور پاک صبح

اندام من ز خواب گران مي شود تهي

در دستهاي من

گويي توان گمشده يي يافت مي شود

از قلب من که دشت بزرگيست

دشتي براي زيستن باغهاي مهر

اينک گياه دوستي جاودانه يي

سر ميکشد ز نور توانبخش آفتاب

آوند اين گياه پر از خون آشتي است

من اين گياه را

تا بارور شود

با نو گياه دوستي دستهاي تو

پيوند مي زنم

به  من  گفتی  دل  دریا کن  ای  دوست

همه  دریا  از  آن  ما  کن   ای  دوست

دلم    دریا    شد    و   دادم  به  دستت

مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

کنار  چشمه   ای   بودیم   در  خواب

تو   با   جامی  ربودی   ماه  از   اب

چو   نوشیدیم   از   آن   جام   گوارا

تو  نیلوفر  شدی   من  اشک   مهتاب

تن  بیشه   پر   از   مهتابه    امشب

پلنگ  کوهها   در   خوابه    امشب

به هر  شاخی  دلی   سامان   گرفته

دل  من  در  تنم   بی  تابه    امشب

چنان عشقش پريشان كرد ما را                       كه ديگر جمع نتوان كرد ما را

سپاه صبر ما بشكست چون او                          به غمزه تير باران كرد ما را

حدي عاشقى با او بگفتيم                                  بخنديد او و گريان كرد ما را

چو بر بط بركنارى خفته بوديم                           بزد چنگى و نالان كرد ما را

لب چون غنچه را بلبل نوا كرد                     چو گل بشكفت و خندان كرد ما را

به شمشيرى كه از تن سر نبرد                   بكشت و زنده چون جان كرد ما را

غمش چون قطب ساكن گشت در دل                  ولى چون چرخ گردان كرد ما را

كنون انفاس ما آب حيات است                       كه از غمهاى خود نان كرد ما را

بسان ذره ى بي تاب بوديم                              كنون خورشيد تابان كرد ما را

مرا هرگز نبينى تا نميري                                  بگفت و كار آسان كرد ما را

چو بر درد فراقش صبر كرديم                   به وصل خويش درمان كرد ما را

بسان سيف فرغانى بر اين در                             گدا بوديم سلطان كرد ما را

نسيم حضرت لطفش صباوار                          به يكدم چون گلستان كرد ما را

چو نفس خويش را گردن شكستيم                        سر خود در گريبان كرد ما را

كنون او ما و ما اوييم در عشق                           دگر زين بيش چتوان كرد ما را

اين چنين آرام آرام

از کنار آخرين پنجره که از آن مي گذشتم.

خسته خسته راه رفته بودم.

تنهايي ام در امتداد دستهايت بزرگتر خواهد شد.

من اينجا

تا تلاقي تمام خطوط موازي.

تا پر شدن صداي قلبم

به انتظارت خواهم ايستاد

ساقی بده پیمانه ای ز آن می که بی خویشم کند
      بر حسن شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند
          زان می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم 
             غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم  کند
                  نور سحرگاهی دهد فیضی که می خواهی دهد 
                   با مسکنت شاهی دهد  سلطان  درویشم  کند
                  سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا
            وز من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند 
      بستاند ای سرو سهی سودای هستی از رهی
یغما کند اندیشه را دور از  بد  اندیشم  کند

دير مي رسم.

و زمين خسته

که ديگر توان مرا ندارد.

بايد بنشينيم

و فاصله هاي کش دار را شماره کنم

کمي انتظار براي من

و گويش تو با زمين

او را صبور تر خواهد کرد.

بمان بر سر خيابان

کمي انتظار براي من

شاید اینبار

نامه ای پر از باران

برایت بنویسم

وقتی به هوای دیدنت

قلب ابرها هم

تند تند می تپد

یاد تو

مثل چیزی شبیه یک قطره باران

بر لبهای خشک و ترک خورده ام

لیز میخورد

همچو  نی می نالم از سودای  دل
 آتشی  در  سینه  دارم  جای  دل
من  که  با  هر  داغ  پیدا   ساختم
سوختم  از  داغ  نا    پیدای   دل
همچو موجم یک نفس آرام نیست
بسکه  طوفان زا  بود  دریای  دل
دل  اگر  از  من  گریزد وای من
غم اگر  از  دل  گریزد  وای  دل
ما   ز  رسوایی  بلند   آوازه  ایم
نامور شد هر که شد رسوای  دل
خانه مور است  و  منزلگاه  بوم
آسمان   با   همت   والای    دل
گنج منعم خرمن سیم و زر است
گنج   عاشق   گوهر  یکتای  دل
در  میان  اشک  نومیدی   رهی
خندم  از   امیدواری های     دل

هر چند که در کوی تو مسکین و  فقیرم
رخشنده و بخشنده چو خورشید  منیریم
خاریم  و  طربنک  تر  از باده  بهاریم
خاکیم و  دلاویز تر از  بوی    عبیریم
از  نعره مستانه  ما  چرخ  پر  آواست
جوشنده چوبحریم وخروشنده چوشیریم
از  ساغر  خونین  شفق  باده    ننوشیم
 وز سفره  رنگین  فلک  لقمه  نگیریم
 بر  خاطر   ما   گرد   ملالی  ننشیند
 ایینه  صبحیم  و    غباری     نپذیریم
ما  چشمه  نوریم  بتابیم   و     بخندیم
ما   زنده  عشقیم  نمردیم  و    نمیریم
هم صحبت ماباش که چون اشک سحرگاه
روشندل و  صاحب  اثر و پاک ضمیریم
از شوق تو بی تاب  تر  از  باد  صباییم
بی روی تو خاموش تر از مرغ اسیریم

در حلقه ى زلف تو هر دل خطرى دارد

زيرا كه سر زلفت پر فتنه سرى دارد

بر آتش دل آبى از ديده همى ريزم 

تا باد هواى تو بر من گذرى دارد

من در حرم عشقت همخانه ى هجرانم

در كوى وصال آخر اين خانه درى دارد

تو زاده ى ايامى مردم نبود زين سان

اين مادر دهر الحق شيرين پسرى دارد

از تو به نظر زين پس قانع نشوم مي دان

  زيرا كه چو من هر كس با تو نظرى دارد

تلخى غمت خوردم باشد سخنم شيرين

اى دوست ندانستم كاين نى شكرى دارد

جايى كه غمت نبود شادى نبود آنجا

انصاف غم عشقت نيكو هنرى دارد

در مذهب درويشان كذب است حدي آن

  كز عشق سخن گويد وز خود خبرى دارد

كردم به سخن خود را مانند به عشاقت

 چون مرغ كجا باشد مور ارچه پرى دارد

من بنده بسى بودم در صحبت آن مردان

عيبم نتوان كردن صحبت ارى دارد

نوميد مباش اى سيف از بوى گل وصلش

در باغ اميد آخر هر شاخ برى دارد

دلي يا دلبري، يا جان و يا جانان، نمي‌دانم            همه هستي تويي، في‌الجمله، اين و آن نمي‌دانم

بجز تو در همه عالم دگر دلبر نمي‌بينم                      بجز تو در همه گيتي دگر جانان نمي‌دانم

بجز غوغاي عشق تو درون دل نمي‌يابم                     بجز سوداي وصل تو ميان جان نمي‌دانم

چه آرم بر در وصلت که دل لايق نمي‌افتد            چه بازم در ره عشقت که جان شايان نمي‌دانم

يکي دل داشتم پر خون شد آن هم از کفم بيرون          کجا افتاد آن مجنون، درين دوران نمي‌دانم

دلم سرگشته مي‌دارد سر زلف پريشانت              چه مي‌خواهد ازين مسکين سرگردان نمي‌دانم

اگر مقصود تو جان است، رخ بنما و جان بستان      و گر قصد دگر داري، من اين و آن نمي‌دانم

مرا با توست پيماني، تو با من کرده‌اي عهدي           شکستي عهد، يا هستي بر آن پيمان نمي‌دانم

تو را يک ذره سوي خود هواخواهي نمي‌بينم      مرا يک موي بر تن نيست کت خواهان نمي‌دانم

چه بي‌روزي کسم، يارب، که از وصل تو محرومم     چرا شد قسمت بختم ز تو حرمان نمي‌دانم

به اميد وصال تو دلم را شاد مي‌دارم                       چرا درد دل خود را دگر درمان نمي‌دانم

نمي‌يابم تو را در دل، نه در عالم، نه در گيتي              کجا جويم تو را آخر من حيران نمي‌دانم

گل مــی کنـــد به باغ نگـاهت جـوانیم

وقــتی بروی دامـــن خـــود می نشانیم

داغ جنون قـــطره ی اشــکم به چشم تو

هر چند از دو چـشم خودت می چکانیم

مـن عابـــر شــکســته دل خـلوت تو ام

تا بیـکران چشــم خـــودت مــی کشانیم

یک مشـت بغض یخ زده تفسیر می کند

انـــــدوه و درد غربــت بــی همــزبانیم

وقــتی پـرید رنگ تو از پشت قصه ها

تصــویر شد نهـــایت رنـــگــین کـمانیم

تو، آن گلی که می شــکفی در خیال من

پُر می شود زعطر خوشــت زنــدگانیم

در کـهــکشان چـشم تو گم می شود دلم

سرگـشتـــه در نــــهایــتی از بی نشانیم

زیــبـــاترین ردیف غـــزلهای من توئی

ای یـــــار ســــرو قـــامت ابـرو کمانیم

حـــالا بیـــا و غــربت ما را مرور کن

ای یــــادگــــــار وســعت سبـز جوانیم

انتظار هم پاياني دارد

آري..

از خواب بيدار شدم و او را ديدم

چه خواب زيبايي ..با هزاران فرشته عوضش نخواهم كرد..

چه زبيا روي بود

چه زيبا سخن بود

در نگاهش فقط محبت بود

آري... او خود فرشته بود

من مات و مبهوت بدون هيچ صدايي فقط نگاهش مي كردم

طلسم شده بودم!!! نمي دانم .

شايد!!!

چه زيبا بود به او نگاه كردن.چه مست شده بودم در هواي او.

چه ناز بود اين خواب من..

چه زيبا بود اين خواب من..

اما مي دانم ..روزي اين خواب به حقيقت مي پيوندد

و به انتظار آن روز  زنده مي مانم.......

هر کس که عزیزی به  سفر  داشته   باشد                    یوسته  چو  من  چشم  به  در  داشته   باشد

با دغدغه چون حلقه ی در،گوش به زنگم                     آخر    سفر   عشق   ،  خطر   داشته  باشد

از  آن  که   اسیرش  شده   آزاد   بپرسید                     کز  حال   اسیرم   چه   خبر  داشته   باشد

آیا   ز افق  سر  زند   آن  طالع  " فیروز"                    یعنی  شب  ما  نیز  سحر   داشته   باشد؟

ای سوخته جانان،شب هم دردی دل هاست                     با  هم  که   بسوزیم  ،  اثر  داشته   باشد

تنها دل ما نیست  که  در اتش و آب  است                     هر سوخته ای ،  دیده ی  تر  داشته  باشد

زندان   اسیران  وفا   بر  سر  قاف  است                      پیکی   بفرسیم   که    پر   داشته    باشد

"قصری" به اسیران چه جفاها  که نکردند                       افعال  عرب  زیر  و زبر  داشته   باشد

من اگر روح پريشان دارم
من اگر غصه هزاران دارم
گله از بازي دوران دارم
دل گريان،لب خندان دارم
به تو و عشق تو ايمان دارم
در غمستان نفسگير، اگر
نفسم ميگيرد
آرزو در دل من
متولد نشده، مي ميرد
يا اگر دست زمان درازاي هر نفس
جان مرا ميگيرد
دل گريان، لب خندان دارم
به تو و عشق تو ايمان دارم
من اگر پشت خودم پنهانم
من اگر خسته ترين انسانم
به وفاي همه بي ايمانم
دل گريان، لب خندان دارم
به تو و عشق تو ايمان دارم

من شكستم آري تو شكستم دادي

باده رنگ و ريا را تو به دستم دادي

من غريبم آري تو غريبم كردي

بي خبر از آيينه ها پر فريبم كردي

تو مرا همچون شمع از سر جور و جفا سوزاندي

تو مرا سوزاندي تو مرا بر در و ديوار بدي كوباندي

من شكستم آري تو شكستم دادي

تو مرا از بودن، تو مرا از من و ما، تو مرا از پنجره ها ترساندي...

تو مرا از فردا... تو مرا از دريا... تو مرا ترساندي

من اسيرم آري تو اسيرم كردي...

بي خبر از باران.. تو كويرم كردي

از شراب دوري، تو چه سيرم كردي و شكستم دادی!!!

ای زندگی من ای گل بهار من

آن زمان که غم ، زندگی مرا از هم متلاشی می کرد

به تو می اندیشم

به عظمت دریاها

قسم به آبی آسمانها قسم که دوستت دارم

ای زندگی من بگذار در آسمان عشق تو پرواز کنم

بگذار هوای عشق تو را در تمام وجودم حس کنم

زندگی زیباست اما با تو

در کنار تو و به فکر تو

نگذار عشقم خاموش شود

که حتی یادگاری از آن باقی نماند

می دانم خسته ای

از تمام درد هایی که ذره ذره روحت را آب کرد

ولی این را بدان که همیشه و در همه حال

به یادت و عاشقت هستم

تو اگر می دانی دل من را چه کسی برد

 بگو

من خودم میدانم با گناهش چه کنم

تو اگر می خواهی عشق خود را به تو ثابت بکنم

هیچ نگو

که خودت می دانی

جان خود را به وصالت هیچ و ساقط بکنم

تو خودت می دانی در فراقت

ثانیه سال شده

روشنی تار شده

شکر بودن بی تو اینک همگی آه شده

تو خودت می دانی

 بی تو بودن سخت است

همه ی خواب و خیالم در فراقت

 بی گل و بی رنگ است

گفتی که پــَر بکش ،  برو از آسمان  من

باشـد  ،  قبـول ، کفتر ِ   نا مهربان   من

هر بار گفته ام که : تو را دوست دارمت

پـُر می شود  از  آتش ِ عشقت  دهان  من

این  جمله  که  برای  بیانش  به  چشم  تو

افتـاده است  باز  به  لکنـت ،   زبان  من

آنقدر  عاشقـم  که  تو   عاشـق   نبوده ای

دیگر رسیـده کارد  ، بر این استـخوان من

نه ، شاهنامه نیست  که  تو  پهلوان  شوی

این  یک  تراژدی  ست ـ  غم  ِداستان  من

یک شب بیا  و ضامن  ِ من  باش  نازنین !

وقتی   دخیـل  ،  بستـه  به  تو  آهوان ِ من

دل بــر کن و به  شهـرِ  دل  ِ من بیا عزیز!

زخـم  زبان  مردم  ِ چشـمت ، به  جان ِ من

خيلي وقته از چشام ، بي تو بارون مي باره            دل  نا  اکيد  من ، تو  رو  آرزو     داره

دل   نااميد  من   ،  تو  رو آرزو   داره                  اي  هميشگي  ترين  ،  آه  اي  دورترين

سوختن  کار  من است  ،  نگرانم  منشين             راست مي گفتي تو ، ديگر اکنون دير است

دوستي  و  دوري  ،  آخرين  تقدير  است                 راست مي گفتي تو ،  بايد  از عشق بريد

از   چنين   پاياني    به   سر  آغاز  رسيد                  شکستي و شکستم ، گسستي و گسستم

چه بودي و چه بودم ، چه هستي و هستم                    تو رها از من باش ، اي برايم همه کس

زير آوار قفس ، مانده ام من ز نفس                        تو و خورشيد بلند ، من و شب هاي قفس

بعد از اين با خود باش ، ياد تو ما را بس                     شکستي و شکستم ، گسستي و گسستم

                              چه بودي و چه بودم ، چه هستي و هستم