دلم در شعله های غم  نمی دانی  چسان   سوزد             یقین  دارم  اگر  گویم  تمام  خانمان   سوزد

پریشانم     پریشانم      پریشانی   شده   کارم             و گر  فریاد  سر  گیرم  تمام  آسمان  سوزد

منم آن مرغ سرگردان  که  ساحل  را نمی بیند           تن وجانم  ، پر  و بالم  ز شوق آشیان سوزد

دلم –  این   خانه  تاریک  این  ابر    زمستانی          به  یاد  چشمهای آتشین   و  مهربان   سوزد

چنان دردم فزون گردید ازاین پندوغزل سازی          که  از  آه  درون  من  زمین وآسمان سوزد

شب است و دفترم سرشار از پروانه باران است         همیشه نام یاران را که می گویم زبان سوزد

آن قدر با  آتش  دل  ساختم  تا  سوختم
بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم

سردمهری بین که هر کس بر آتشم آبی نزد
گرچه همچون برق از گرمی سراپا سوختم

سوختم اما نه چون شمع طرب در بین جمع
لاله ام  کز داغ  تنهایی به  صحرا  سوختم

همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب
سوختم در پیش مه رویان و بیجا سوختم

سوختم از آتش دل در میان موج  اشک
شوربهتی بین که در آغوش دریا سوختم

شمع و گل هم هر کدام شعله ای در آتشند
در میان  پاکبازان  من  نه  تنها   سوختم

جان پاک من رهی خورشید عالمتاب بود
رفتم و  از ماتم خود  عالمی را  سوختم

من و  دل  آمده  بوديم   به  مهماني تو 

هر دو لبريز غزل غرق گل افشاني تو

دلکم عرض ادب کردوهمان گوشه نشست

من همه محو دل و او همه حيراني تو

شب شعري که به پا بود در آن صبح لطیف

برد ما را به تب خيس و غزلخواني تو

من دچار تو شدم وقتي نگاهم کردي

دل گرفتار همان موسم  باراني  تو

چشم تو خلوت خوبي است اگر بگذارند

من و دل زائر آن معبد روحاني تو

روز سرشار تر از حس شکفتن در باد 

روز  آغاز من  و خلوت  عرفاني تو 

آسمان نيزورق خوردهمان روزکه باز

من و دل  آمده  بوديم  به  مهماني تو

ای ساربان آهسته ران کارام جانم می رود             وان دل که با خود داشتم با دلستانم میرود 

من مانده ام مهجورازاو بیچاره ورنجور ازاو           گویی که نیشی دوراز اودراستخوانم میرود 

گفتم به نیرنگ وفسون پنهان کنم رنج درون             پنهان نمی ماند که خون برآستانم میرود 

محمل بدار ای ساربان تندی مکن با کاروان                کزعشق آن سروروان گویی روانم میرود 

او میروددامن کشان من زهر تنهایی چشان                 دیگرمپرس ازمن نشان کزدل نشانم میرود 

با آن همه بیداد اووین عهد بی بنیاد او                 در سینه دارم یاد او یا  بر زبانم  میرود 

باز آی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین                 کاشوب وفریاد اززمین برآسمانم میرود 

صبر از وصال یار من بر گشتن از دلدار من           گر چه نباشد کار من هم کا از آنم میرود

در رفتن جان ازبدن گویند هرگونه سخن                من خودبه چشم خویشتن دیدم که جانم میرود

 من غلام قمرم    غیر قمر هیچ مگو

                                 پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو

                                        ور از این بی خبری رنج مبر هیچ مگو

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت

                                           آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم

                                       گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

من به گوش تو سخنهای نهان خواهم گفت

                                 سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو

گفتم این روی فرشته است عجب یا بشر است

                                  گفت این غیر فرشته است و بشر هیچ مگو

گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد

                                       گفت می باش چنین زیر و زبر هیچ مگو

ای نشسته تو در این خانه ی پر نقش و خیال

                                         خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو

برای تا ابد ماندن باید رفت …
گاهی به قلب کسی …
گاهی از قلب کسی

خدایا وقتی بهم بخشیدی و ازم گرفتی
فهمیدم که معادله زندگی
نه غصه خوردن برای نداشته هاست
و نه شاد بودن برای داشته ها

آنچه که از هستی به تو می رسد”همان چیزی است که تو به هستی بخشیده ای”

حالا دیگر……
نه از حادثه خبری هست
و نه از اعجاز آن چشم های آشنا
از دلتنگی ها هم بگذریم
تنهایی
تنها اتفاق این روزهای من است

کاش  دور  و  برم  این  همه  دلبند  نبود
و دلم  پیش  کسی   غیر   خداوند   نبود

آتشی  بودی و هر وقت  تو  را می دیدم
مثل  اسپند  دلم  جای  خودش  بند  نبود

مثل یک غنچه که از چیده شدن می ترسد
خیره بودم به  تو و  جرئت  لبخند  نبود

هرچه من نقشه کشیدم به تو نزدیک شوم
کم نشد فاصله ، تقصیر تو هر چند  نبود

شدم از درس گریزان و به عشقت مشغول
بین این دو چه کنم  نقطه ی  پیوند  نبود

مدرسه جای کسی بود که یک دغدغه داشت
جای  آنها  که  بدنبال  تو  بودند  نبود

بعد از آن هر که ترا دید رقیبم شد وبعد
اتفاقی   که  رقم  خورد  خوشایند  نبود

آه  ای  تابلوی  تازه  به  سرقت رفته!
کاش  نقاش  تو  اینقدر  هنرمند  نبود..

در من دریایی طوفانی است

و دستانم

زورقی برای آرزوهای محالم

و مژگانم

پارویی

برای زورق بی بادبان

آخرین بیت چکامه ام را

در گوش مرغان دریایی

                        می سرایم

آنگاه که

در سکوت لنگرگاه آرزوهایم

                                    در آیم

اینجا میان زنگ تکرار دقایق

                          من مانده ام با خاطرات ماندگار تو

از حال من چه بی خبر ماندی که چون ابر

                         هر روز می گریم به سوگ انتظار تو

در خواب دیدم که امدی چشم و دلم روشن

                        من هم نشستم ساعتی را در کنار تو

اکنون که بیدارم نشانی از تو دیگر نیست

                        جز دست خطی روبه رویم یادگار تو

روزی هزاران بار بوسیدم نشانت را

                        روزی هزاران بار گشتم بی قرار تو

جز یاد تو که همدم شب های دلتنگی ست

                       هر چیز میخواهی ببر ـ در اختیار تو

خسته ام

خسته از تمام صبحهایی که

انتظارم را نمی کشند.

از تمام کوچه هایی که

در طول تنهایی ام . دراز کشیده اند .

از خس خس لحظه هایی که

به آخر نمی رسند

رفتی تمام جاده با بوی تو سفر شد

                یک انتظار مبهم در سینه ام خبر شد

پس مانده نگاهت در یاد کوچه خشکید

                از بس که چشم جاده از غربت تو تر شد

ای امن پاک آغوش ـ لبریزم از نبودن

               بی تو غروب چشمم یک عالمه قدر شد

دیشب من و ستاره با بی قراری تو

              افسوس لحظه هامان بی مهر تو هدر شد

رمز تمام شعرم بودی تو بی بهانه

              رفتی تمام شعرم تاریک و در به در شد 

دلم براي کسي تنگ است که طلوع عشق را به قلب من هديه مي دهد
دلم براي کسي تنگ است که با زيبايي کلامش مرا در عشقش غرق مي کند
دلم براي کسي تنگ است که  دستان پر مهرش را مي طلبم
دلم براي کسي تنگ است که  شانه هايش را آرزو دارم

دلم براي کسي تنگ است که گوشهايم شندين صدايش را حسرت مي کشد
دلم براي کسي تنگ است که چشمانم ، چشمانش را مي طلبد
دلم براي کسي تنگ است که مشامم به دنبال عطر اوست
دلم براي کسي تنگ است که اشکهايم را ديده
دلم براي کسي تنگ است که تنهاييم را چشیده

از یاد  تو  یک  نفس  دلم  غافل   نیست

هرچند به جز حسرت وغم حاصل نیست

از شوق  تو میسازم  و می سوزم  چون

آن دل که به  یاد تو  نسوزد  دل  نیست

کوچه ها خالی ولی پر شورند

نبض احساس و تپش گرمست هنوز

می تپد تا شاید

زندگی رنگ اثر را یابد

و صداقت به زمین مهر سجودت بزند

رنگ نیت به سلام

واژه ی

 تکرار غروب غمبار سکوت است هنوز

کوله بار آسمان می افتد

می رسد تا به زمین

نبض تکرار صدا نورانیست

خوب می دانم رنگ ترس

پوچ و تو خالیست

ولی افسوس که این واژه ی( پوچ)

نقطه ای شش دارد

آسمان می فهمد

که چه می گویم من

گرچه (ما) نقطه نداریم ولی

عاطفه

نقطه ی پیوند( من و توست )

و تو هم با ور کن

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

گل در اندیشه گه چون عشوه کند در کارش

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

خواجه آنست که باشد غم خدمتکارش 

جای آن است که خون موج زند در دل لعل

زین تغابن که خزف می شکند بازارش

بلبل از فیض گل آموخت ور نه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

ای که در کوچه معشوقه ما می گذری

بر حذر باش که سر می شکند دیوارش

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل

جانب عشق عزیز است فرو مگذارش 

صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه

به دو جام دگر آشفته شود دستارش

دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود

نازپرورد وصال است مجو آزارش

با  پای  دل  قدم زدن آن  هم  کنار  تو
باشد که  خستگی  بشود  شرمسار  تو
در دفتر همیشه ی  من  ثبت  می شود
این   لحظه  ها  عزیزترین  یادگار  تو

تو مثل راز  پاییزی  و  من  رنگ  زمستانم
چگونه دل اسیرت شد قسم به شب نمی دانم
بدون تو شبی تنها و بی فانوس خواهم  مرد
دعا  کن  بعد   دیدار  تو  باشد  وقت  پایانم

ای شبانگاه ، نوازشگر تو

تا سحر چشم تو درخواب

ولی

روز دیدار كه از راه رسد

به تماشای تو

من بیدارم

من تو را خواهم یافت

من تو را خواهم دید.

من ولی منتظر حادثه دیدارم

همسفر پشت سرم اشك مریز

من برای شب تنهایی تو

گل شب بو

گل سرخ

قاصدك میچینم

تا بیایی به كنارم

هر روز

من برایت گلی از باغ خدا خواهم چید

چیست دلتنگی تو؟

باز امشب ای  ستاره‌ی تابان  نیامدی
باز ای سپیده‌ی  شب هجران  نیامدی

شمعم شکفته بود که خندد به روی تو
افسوس ای شکوفه‌ی خندان   نیامدی

زندانی تو بودم و  مهتاب  من  چرا ؟
باز امشب از دریچه‌ی زندان نیامدی

 باماسرچه داشتی ای تیره شب که باز
چون سرگذشت عشق به پایان نیامدی

شعرمن اززبان توخوش صید دل کند
افسوس ای غزال غزل‌ خوان  نیامدی

 گفتم به خوان عشق  شدم میزبان ماه
نا مهربان من  تو که  مهمان  نیامدی

خوان شکربه خون جگر دست می‌دهد
مهمان من چرا به  سر  خوان  نیامدی

نشناختی  فغان دل  رهگذر که  دوش
ای ماه  قصر  بر  لب  ایوان  نیامدی

گیتی متاع چون منش آیدگران به دست
اما  تو  هم به دست من  ارزان نیامدی

صبرم ندیده‌ای که چه زورق شکسته ایست
ای  تخته‌ام  سپرده  به  طوفان  نیامدی

در طبع شهریار خزان شد بهار عشق
زیرا تو خرمن  گل و ریحان   نیامدی

بزار خيال كنم هنوز ترانه هام و ميشنوي

هنوز هوام و داري و هنوز صدام و ميشنوي

بزار خيال كنم هنوز يه لحظه از نيازتم

اگه تمومه قصمون هنوز ترانه سازتم

بزار خيال كنم هنوز پر از تب و تاب مني

روزا به فكر ديدنم شبا پر از خواب مني

بزار خيال كنم تو دلتنگي هات غروب كه ميشه ياد من ميفتي

تويي كه قصه ي طلوع عشقو گفتي و دوست دارم و نگفتي

بزار خيال كنم منم اون كه دلت تنگه براش

اوني كه وقتي تنهايي پر ميشي از خاطره هاش

اون كه هنوز دوسش داري اون كه هنوز هم نفسه

بزار خيال كنم منم اوني كه بودنش بسه

دوباره فال حافظ و دوباره توي فالمي

بزار خيال كنم بزار اگر چه بي خيالمي

به  همان  قدر که چشم تو پر از زیباییست

بی تو دنیای من ای دوست پر از تنهاییست

               این غزلهای زلالی که زمن میشنوی

                چشمه  جاری  اندوه  دلی  دریاییست

                             چند وقت است که بازیچه مردم شده ام

                            گرچه بازیچه شدن نیز خودش دنیاییست

                                             دل   به  دریا  زده تا  باز هم  آغاز  کنم

                                            ماجرایی که سرانجامش یک رسواییست

                               امشب ای آینه تکلیف مرا  روشن  کن

                             حق به دست دل من عقل و یا زیباییست

                 دلخوش عشق شما نیستم ای اهل زمین

                 به  خداوند  که معشوقه من بالاییست

این غزل نیز دل تنگ مرا باز  نکرد

روح من تشنه یک زمزمه نیماییست

بگو با من چرا تا کی ؟ نمی بینم تو را ای ماه

بگو تا کی  اسیرم من ؟ اسیر درد و رنج و آه

نمی دانم چه خواهدشد ، حدیث عشق ودل دادن

چه پایان دارد این قصه ، نبرد غصه ها با من

به پاهایم توانی نیست ، شدم خسته ازاین تکرار

از   این   دور  تسلسل  ها   میان   گنبد   دوار

درونم شعله ای سرکش، برونم رو به خاموشی 

به  قلبم  خاطراتی  تلخ   پر  از حس فراموشی

ز من پرسند بهرچه ، چنین  بی تاب  و حیرانی

بیا    ای  آسمان   بشنو   دلیل   این   پریشانی

که  اکنون  مدتی   باشد   ندیدم  دلبر  خود  را

ندیدم  روی  خندانش  و آن  چشمان   زیبا  را 

ای  دلم   زهر   جدایی   را   بخور                                   چوب  عمری  بی وفایی   را  بخور

ای دلم دیدی که  ماتت  کرد و رفت                                    خنده دای بر خاطراتت کرد و رفت 

من که گفتم این بهار افسردنی است                                   من که گفتم این پرستو رفتنی  است 

آه  عجب  کاری   بدستم   داد   دل                                    هم شکست  و هم  شکستم   داد  دل

قسم خوردم كه پا به پاي تو مسير جاده عشق را بپويم

اما جاده عشق همراهي نمي كند

قسم خوردم كه همراه تو آرامش درياي عشق را حس كنم

اما درياي عشق سرابي بيش نبود

قسم خوردم تا لحظه مرگ ، عشقي جز تو در قلبم نباشد

اما حس مي كنم تو عشقم را فراموش كرده اي

قسم خوردم تنها اميد قلب بيقرارم ، نگاه چشمهاي مهربانت باشد

اما تو نگاه زيبايت را از من ديوانه پنهان مي كني

قسم خوردم تا آخرين نفس دوستت بدارم و عاشقت باشم

اما مي دانم كه تو دوستم نداري

قسم خوردم جز عشق تو ، هيچ عشقي را به سراچه قلبم راه ندهم

اما فهميدم كه تو معناي عشق مرا از ياد برده اي

قسم خوردم از غم عشق تو ديوانه شوم و بميرم

اما فهميدم كه حتي براي مردن هم خيلي دير شده خيلي !

شايد هيچ وقت احساس مرا درك نكني و عشق مرا ناديده بگيري

اما سوگند يك عاشق ، هرگز شكستني نيست

پس باز هم قسم مي خورم كه هرگز و هرگز سوگندهايم را نشكنم

و تا پاي جان عاشق بمانم و عاشق بميرم

می دانم کوله ام سنگین و دلم غمگین است

اما تو دلواپس نباش...نیامدم که بمانم

نه به  شاخ گل نه به سرو چمن   پبچیده  ام              شاخه    تکم   بگرد  خویشتن    پیچیده   ام

گرچه خاموشم ولی آهم بگردون  می رود               دود  شمع  کشته ام  در  انجمن  پیچیده   ام

میدهم مستی به دلهاگرچه مستورم ز چشم                بوی   آغوش  بهارم  در  چمن   پیچیده  ام

جای  دل در سینه  صد  پاره  دارم    آتشی               شعله  را چون گل درون پیرهن پیچیده  ام

آه  ای   تمام  هستیم  از  تو

ای شور و حال مستیم از تو

روزی مبادا قصه گوی دیگران گردی

روزی مبادا آرزوی این و  آن  گردی

روزی مبادا پا نهی بر آنچه می  گویی

روزی مبادا بگذری،از آنچه می گویی

گر با دلم نامهربان گردی

گر آشنای دیگران گردی

میمیرم از وحشت

چون لاله در صحرای رسوایی

میسوزم    از   اندوه     تنهایی

غمگین  تر از  مهتاب    پاییزم

جام تهی ازباده ام،ازغصه لبریزم

با منم مدارا كن

جام دلم پر از شراب عاشقیها كن

در دست  من ، دست  وفا  بگذار

تا زیر پایت فرش سازم هستی خود را

من با تو  میمانم

من بی تو میمیرم

بگذار تا  همچون  پرستوها

دركنج آن  دل  آشیان  سازم

من آن قفس را دوست میدارم

بگذار تا خود را نهان  سازم

ای قصه گوی دل

ای  آرزوی  من

با   من   مبادا   بی   وفا   گردی

با دیگران پیمان ببندی آشنا گردی

آه  ای  تمام  هستیم    از    تو

از  پای  دل  مگشای  زنجیرم

من    بی   تو            میمیرم

اشکم  ولی  بپای  عزیزان  چکیده ام
خارم     ولی   بسایه  گل  آرمیده ام

با یاد رنگ و بوی تو ای نوبهارعشق
همچون بنفشه سر بگریبان  کشیده ام

چون خاک در هوای تو از پا افتاده ام
چون اشک در قفای تو با سر دویده ام 

 من جلوه شباب ندیدم به عمر خویش
 از  دیگران  حدیث جوانی  شنیده ام

از جام عافیت می نابی نخورده  ام
وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده ام

موی  سپید  را  فلکم  رایگان   نداد 
 این رشته را به نقد جوانی خریده ام

ای سرو پای بسته به آزادگی مناز
آزاده من که از همه عالم بریده ام

گر می گریزم از نظر مردمان رهی
عیبم مکن که آهوی مردم ندیده ام 

آرزو  دارم  شمعی  باشم  و تنها  بگریم

آرزو دارم  که  تنها  در دل شب بگریم

آرزو دارم که دورازدیده ی بیگانه امشب

دیده را دریا کنم خود بر لب دریا بگریم

آرزو دارم  که  امشب  چون   طفلی

از غم بی همزبانی با دلی شیدا بگریم

آرزو دارم که جان را با غمش سودا نمایم

آرزو  دارم  به  یاد  آخرین  سودا  بگریم

ديرگاهيست که تنها شده ام

قصه غربت صحرا شده ام

وسعت درد فقط سهم من است

باز هم قسمت غم ها شده ام

دگر آئينه ز من با خبر است

که اسير شب يلدا شده ام

من که بي تاب شقايق بودم

همدم سردي يخ ها شده ام

کاش چشمان مرا خاک کنيد

تا نبينم که چه تنها شده ام . .