نترس

از اين كه عاشق شوي

با دل وجان

عشق خشنودكننده ترين

وزيباترين احساس دنياست

نترس از دل آزرده شدن

يا اين كه طرف مقابل

به تو عشق نورزد

در هر كاري

خطري هست

وهيچ كاري

پاداشي هم چون پاداش عشق

در بر نخواهد داشت

پس خود را به عشق بسپار

صادقانه وبا تمام وجود

وشاد باش

كه آن چه پيش مي آيد

شايد تنها سرچشمه حقيقي شادي باشد!!!!!

لحظه دیدار نزدیک است        

                    باز من دیوانه ام ،مستم  

                                 باز می لرزد دلم،دستم 

                                              باز گویی در جهان دیگری هستم.

قاصدک کوچولو یکدفعه توقف کرد و تن خسته اش را تکیه داد لبه بام یک خانه.

باد هوهویی کرد «پس چرا ایستادی؟ باید برویم دارد دیر میشود. هزاران هزار پیغام داری که باید آنها را به صاحبانشان برسانی»

قاصدک گفت: «دیگر نمیرسانم»

باد تعجب کرد «برای چه؟»

قاصدک گفت «برای اینکه خسته شدم. پس پیغام های خودم به کسانم چه؟ پس آرزوهای خودم چه؟»

باد گفت: «اما نام تو رویت است. تو یگانه قاصد کوچک زمینی! وظیفه ی تو اینجا رساندن پیغام ها و برآورده کردن آرزوهاست»

قاصدک گفت: «پس رویای خودم چه؟»

باد پرسید: «رویای تو چیست؟»

قاصدک سکوت کرد.

باد تکرار کرد «رویای تو چیست؟»

و قاصدک آن قدر گریست تا جان داد...

یکی می پرسد :اندوه تو از چیست؟

سبب ساز سکوت مبهمت ،کیست؟

برایش عاشقانه می نویسم ،برای آن که باید باشد و نیست......

بعضي وقتها انسان چنان محو تماشاي فيلم مي شود كه زندگي واقعي را به دست فراموشي مي سپارد.
دوست من اينطور نظر مي دهد (در انجيل همه چيز به گونه اي متفاوت اتفاق مي افتد در انجا خداوند به موسي امر مي كند :به بني اسرائيل بگو رد شوند.فقط زماني كه مردم به راه مي افتند پيشوا عصايش را بلند مي كند و درياي سرخ گشوده مي شود. ))
تنها طي طريق است كه باعث مي شود راه بر ما آشكار شود.

یکی می پرسد :اندوه تو از چیست؟

سبب ساز سکوت مبهمت ،کیست؟

برایش عاشقانه می نویسم ،برای آن که باید باشد و نیست......

شقايق گفت :با خنده نه بيمارم، نه تبدارم 
                  اگر سرخم چنان آتش حديث ديگري دارم 
                 گلي بودم به صحرايي نه با اين رنگ و زيبايي 
                 نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شيدايي 
                 يکي از روزهايي که زمين تبدار و سوزان بود 
                 و صحرا درعطش مي سوخت

                    تمام غنچه ها تشنه 
                ومن بي تاب وخشکيده

                 تنم در آتشی می سوخت  
                 ز ره آمد يکي خسته به پايش خار بنشسته 
                 و عشق از چهره اش پيداي پيدا بود

                  ز آنچه زير لب مي گفت
                شنيدم سخت شيدا بود نمي دانم چه بيماري 
                به جان دلبرش افتاده بود- اما

                طبيبان گفته بودندش 
                اگر يک شاخه گل آرد 
                ازآن نوعي که من بودم 
                بگيرند ريشه اش را و 
                 بسوزانند 
                 شود مرهم 
                براي دلبرش آندم 
                شفا يابد 
               چنانچه با خودش مي گفت بسي کوه و بيابان را 
                بسي صحراي سوزان را به دنبال گلش بوده 
                و يک دم هم نياسوده که افتاد چشم او ناگه 
               به روي من 
               بدون لحظه اي ترديد شتابان شد به سوي من 
               به آساني مرا با ريشه از خاکم جداکرد و 
                به ره افتاد 
               و او مي رفت و من در دست او بودم 
               و او هرلحظه سر را 
              رو به بالاها 
               تشکر از خدا مي کرد 
               پس از چندي 
               هوا چون کوره آتش زمين مي سوخت
              وديگر داشت در دستش تمام ريشه ام مي سوخت 
              به لب هايي که تاول داشت گفت:اما چه بايد کرد؟ 
              در اين صحرا که آبي نيست 
              به جانم هيچ تابي نيست 
              اگر گل ريشه اش سوزد که واي بر من 
              براي دلبرم هرگز 
             دوايي نيست
              واز اين گل که جايي نيست ؛

               خودش هم تشنه بود اما !!
               نمي فهميد حالش را چنان مي رفت و 
              من در دست او بودم 
             وحالا من تمام هست او بودم 
             دلم مي سوخت اما راه پايان کو ؟ 
              نه حتي آب، نسيمي در بيابان کو؟ 
              وديگر داشت در دستش تمام جان من مي سوخت 
             که ناگه  : 
              روي زانوهاي خود خم شد دگر از صبر اوکم شد 
              دلش لبريز ماتم شد کمي انديشه کرد- آنگه 
              مرا در گوشه اي از آن بيابان کاشت 
             نشست و سينه را با سنگ خارايي 
             زهم بشکافت 
              زهم بشکاف.... 

           اما اه..
             صداي قلب او گويي جهان را زيرو رو مي کرد 
             زمين و آسمان را پشت و رو مي کرد 
             وهر چيزي که هرجا بود با غم رو به رو مي کرد 
             نمي دانم چه مي گويم ؟ به جاي آب، خونش را 
              به من مي داد و بر لب هاي او فرياد 
              بمان اي گل 
               که تو تاج سرم هستي 
               دواي دلبرم هستي 
              بمان اي گل 
              ومن ماندم
              نشان عشق و شيدايي 
             و با اين رنگ و زيبايي
                              و نام من شقايق شد 
                              گل هميشه عاشق شد

دوست داشتن کسی که دوست داره وظیفه اس،اما دوست

داشته شدن توسط کسی که دوسش داری.......زندگیه!

و انگاه جوانی گفتای حکیم مهربان از دوستی سخن بگوی.

پیامبر گفت:دوست شما همان دعای شماست که مستجاب شده است.

مزرعه ی شماست که در ان با عشق دانه می کارید و با شکر درو می کنید.

سفره ی طعام و اتشدان شماست.

زیرا با گرسنگی نزد او می ایید و در کنارش ارامش می جویید.

وقتی دوست شما از ضمیر خویش سخن می گوید شما را نه هراسان باشد که گویید

"چنین نیست" و نه دریغ باشدکه گوید "اری چنین است".

و هنگامی که او سکوت می کندقلب شما از گوش کردن به اوای قلب او باز نمی ایستد.

زیرا در اقلیم دوستی همه ی اندیشه ها همه ی ارزوها و انتظارات بی هیچ کلمه ای به دنیا

می ایند و میان دو دوست تقسیم می شوند

با شادی و نشاطی که در زبان نمی گنجذ.

وقتی از دوست جدا می شوید به دل غمی راه نمی دهید

زیرا انچه را که شمادر او بیش از همه چیز دوست می دارید ای بسا که در جدایی بهتر در

چشم شما جلوه می کند چنانکه کوهنوردوقتی از دشت به کوه می نگردانرا بهتر می بیند.

و خوشتر انکه در دوستی هیچ مقصودی در میان نباشد مگر انکه روح شما ژرفترو

عظیم تر می شود.

زیرا اگر عشق در پی چیزی جز کشف اسرار عشق باشد به حقیقت عشق نیست

بلکه دامی است که ادمی می گسترد ودران صیدی جز کالای بیهوده نمی افتد

و بگذار بهترین بخش هستی تو از ان دوستت باشد.

زیرا اگر دوست را بدان خاطر بخواهی که ساعات خود را در صحبت با او بر باد دهی

بهره ان دوستی چه خواهد بود؟

پس در صحبت او ساعاتی را بجوی برای زیستن(نه برای کشتن)

زیرا دوست برای ان است نیاز تو را بر اورد نه تهی بودنت را پر کند.

و بگذار که در پیوند شیرین دوستی خنده و شادی باشد و شریک شدن در لذتهای یکدیگر.

زیرا ذره شبنم نکته های ظریف و کوچک دل ادمی را صبح خود را می یابد و تازه و با طراوت می شود.

كاش بودي تا دلم تنها نبود

 تا اسير غصه فردا نبود

كاش بودي تا فقط باور كني   

بي تو هرگز زندگي زيبا نبود

زندگي كن و لبخند بزن به خاطر آنهايي كه با لبخندت زندگي مي كنند واز نفست گرمي مي گيرند و تنها به اميد تو زنده اند

گفتمش دل مي خري ؟ پرسيد چند

گفتمش دل مال تو تنها بخند

خنده كرد و دل زدستانم ربود

تا به خود آمدم او رفته بود

دل ز دستش رويخاك افتاده بود

رد پايش روي دل جا مانده بود

دعا مي کنم که هيچگاه چشمهاي زيباي تو را

در انحصار قطره هاي اشک نبينم

و تو برايم دعا کن ابر چشم هايم هميشه براي تو ببارد

دعا مي کنم که لبانت را فقط در غنچه هاي لبخند ببينم

و تو برايم دعا کن که هر گز بي تو نخندم

دعا مي کنم دستانت که وسعت آسمان و پاکي دريا و بوي بهار را دارد

هميشه از حرارت عشق گرم باشد

و تو برايم دعا کن دستهايم را هيچگاه در دستي بجز دست تو گره ندهم

من برايت دعا مي کنم که گل هاي وجود نازنينت هيچگاه پژمرده نشوند

براي شاپرک هاي باغچه ي خانه ات دعا مي کنم

که بال هايشان هرگز محتاج مرهم نباشند

من براي خورشيد آسمان زندگيت دعا مي کنم که هيچگاه غروب نکند

و بدان در آسمان زندگيم تو تنها خورشيدي

پس برايم دعا کن ، دعا کن که خورشيد آسمان زندگيم هيچگاه غروب نکند……….

صدا بزن اسم منو بخون تو اين ترانه مو                      يه بار شده زمزمه كن شعراي عاشقونه مو

صدام بزن يه عالمه سكوت تو جهنمه       چرا مي خواي ثابت كني رفتن تو مسلمه

وقتي تو نيستي من مي شم پرنده اي بي آشيون        تا كي بايد گريه كنم بهت بگم پشيمونم بمون

دلم پي نوازشه پراز نيازو خواهشه            كاري نكن فكر بكنم عشقت دروغي فاحشه

در ميان  هاي و هوي قطره ها
قطره اي تنها به روي موج ميبينم
سكوت سرد ساحل را
براي لحظه اي كوتاه
درون چشم دريا باز ميبينم
من آن افسانه افسونگر غم را
به روي غنچه لبهاي گلگونش
پر از آواز میبینم
من از فرياد يك پروانه ميگويم
من از تنهايي پاييز
من از سنگيني برگي براي تك درختي خشك
من از آوار میگویم
خدايا چشم من بنگر
كه ميبينم كه ميسوزد
ميان شعله ها پروانه اي عاشق
كه پرپر ميشود آخر
شقايق در دل طوفان سختيها
خدايا ديده ام ديدي؟
چرا هستي به جان داغدارم باز بخشيدي؟
من از كنج دل خود راز با دلدار ميگويم
من آن راز مگو را باز ميگويم
من از درد نهان قطره اي تنها
ميان اشكهاي گرم و غمبارش
كه سوي گونه اي خسته
پريشان وار، آوار ميگردد
سخنها با خدا دارم
خدايا چشم من بنگر
هنوز اندوه جانكاهي
ميان چشمهاي خسته اش
انگار میبینم
خدايا چشم من بنگر
خدايا قلب او بنگر

آخر ای دوست نخواهی پرسید که دلم از دوری رویت چه کشید؟
سوخت در آتش و خاکستر شد وعده های تو به دادش نرسید
داغ ماتم شد و در سینه نشست اشک حسرت شد و بر خاک چکید
آن همه عهد فراموشت شد چشم من روشن و روی تو سپید
جان به لب آمده در ظلمت غم کی بدادم میرسی ای صبح امید؟
آخر این عشق مرا خواهد کشت عاقبت داغ مرا خواهی دید

دل پر درد مرا مشکن که خدا بر تو نخواهد بخشید

تو که می دونستی من طاقت دوریتو ندارم

نتونستم وقت گریه سر روی شونه هات بزارم

چرا رفتی...؟

چرا رفتی...؟

دلم تنگ دیدنته ، داد میزنه تو سینه

همش بهونه می گیره ، میخواد تورو ببینه

بی تو شبام پر از غمه ، پر از سکوت و ماتمه

دلم میخواد یه روز بیای صدات کنم یه عالمه

بگم دوست دارم  ولی هر چی بگم بازم کمه

مرغ دل پر ميزند تا زين قفس بيرون شود

جان بجان آمد توانش تا دمي مجنون شود

كس نداند حال اين پروانه دلسوخته

دربر شمع وجود دوست آخرچون شود

رهروان بستند بارو بر شدند از اين ديار

بازمانده در خم اين كوچه دل پُرخون شود

راز بگشا پرده بردار از رخ زيباي خويش

كز غم ديدار رويت ديده چون جيحون شود

ساقي از لب تشنگان بازمانده ياد كن

ساغرت لبريز گردد،مستيت افزون شود

گر ببارد ابر رحمت باده روزي جاي آب

دشتها سر مست گردد چهره ها گلگون شود

مدتی هست
که هر روز غروب،
دلم آرام ندارد.
مدتی هست،
که آواز و ترانه،
انگار،
پیش من بی رنگ است.
مدتی هست،
پریشانی من،
رنگ تنها شدن است.
رفتن و از همه بگسستن و
دلگیر شدن.
من دلگیر،
تو را میخواهم،
که ترانه بشوم.
من دلتنگ،
تو را میخواهم
که پر از صحبت عشق
در خانه ام بکوبی تو و مهمان بشوی.
من تنها
امشب
و هراسانم از این بیباکی،
که تو را رنجه کند،
که تو را دورتر از این بکند،
زدر خانۀ من.
مدتی هست آری،
که تو از من سیری،
که من از تو دورم.
و چراغ شب من خاموش است.
و چراغ دل من....

تو که قصد جدایی کرده بودی

                  خیال بی وفایی کرده بودی

چرا با این دل خوش باور من،

              زمانی آشنایی کرده بودی؟

ای که از یار نشان می طلبی، یار کجاست؟

                   همه یارند ولی یار وفادار کجاست

انگار همين ديروز بود كه نگاهت كردم و شعله هاي عشقت را به جانم ريختي

بي آنكه 

بخواهم در درياي كوچك چشمانت غرق شوم و آنگاه كه به خويش آمدم ديدم

 افسوس چيزي از ستاره نمانده جز سحابه اي كوچك از خاموشي اش باز هم برايم

آواز بخوان

و مرا در همهمه دلنواز گيتارت گم كن 

من ديوانه شعر هاي بي قافيه توام ميخواهم شعري باشم كه گه گاه زمزمه اش ميكني

 بيا كنار پنجره من هرگاه دلم برايت تنگ ميشود ميروم كنار پنجره زانوي غم بغل  ميكنم

و نگاهت و نفس هاي گرمت را از پنجره ميجويم

هر گاه نبودم و نشاني از من نماند

براي دلتنگي هايم شمعي كنار پنجره كوچكم روشن كن

و بگذار چشم آسمان از نبودن ستاره كوچك اش باز هم باراني شود...

به چشمهاي خود بياموزيد كه نگاه به كسي نيندازند ،

اگر نگاه انداختند عاشق نشوند!

اگر عاشق شدند وابسته نشوند!

اگر وابسته شدند مجنون نشوند

و اگر نيز مجنون شدند با عقل و منطق زندگي كنند .

* اينك كه پا به اين راه دشوار گذاشته ايد ، با صداقت عشق را ابراز كنيد ،

تنها عاشق يك دل باشيد ،

تنها به يك نفر دل ببنديد ،

و با يكرنگي و يكدلي زندگي كنيد.

* به عشق خود وفادارباشيد،

تا پايان راه با عشق باشيد ،

و از ته دل عشق را دوست داشته باشيد .

* از تمام وجود عاشق شويد.

بس شنیدم داستان بی کسی/ بس شنیدم قصه ی دلواپسی

قصه ی عشق از زبان هر کسی /گفته ام از نی حکایت ها بسی

حال بشنو از من این افسانه را /  داستان این دل دیوانه را

چشم هایش بویی از نیرنگ داشت  /دل دریغا ،سینه ی از سنگ داشت

با دلم گویی انگار قصد جنگ داشت  /گویی از با من نشستن ننگ داشت

عاشقم من ،عاشقم من قصد هیچ انکار نیست / نیک با عاشق نشستن عار نیست

کار او اتش زدن من سوختن  /در دل شب چشم به در دوختن

من خریدن ناز او،نفروختن / باز اتش در دلم افروختن

سوختن در عشق را از بر شدیم / اتشی بودیم و خاکستر شدیم

از غم این عشق مردن باک نیست  /خون دل هر لحظه خوردن باک نیست

اه میترسم شبی رسوا شوم  /بدتر از رسواییم تنها شوم

وای از این سیل و از این اه و کمند/   پیش رویم خنده پشتم پوزخند

بر چنین نامهربانی دل نبند  /دوستان گفتند و دل نشنید پند

خانه ی ویران تر از ویرانه ام  /من حقیقت نیستم افسانه ام

گر چه سوزد پر ولی پروانه امفاش میگوییم که من دیوانه ام

تا به کی اخر چنین دیوانگی / پیله گی بهتر از این پروانگی

گفتمش ارام جانی ؟گفت نه / گفتمش شیرین زبانی؟گفت نه

گفتمش نا مهربانی؟گفت نه /  میشود یک شب بمانی ؟گفت نه

دل شبی دور از خیالش سر نکرد /گفتمش افسوس او باور نکرد

خود نمیدانم خدایا چیستم؟  /یک نفر با من بگوید کیستم

بس کشیدم اه از دل بردنش  /اه،اگر اهم بگیرد دامنش

با تمام بی کسی ها ساختم / وای بر من ساده بودم باختم

دل سپردن دست او دیوانگی است /اه به غیر از من کسی دیوانه نیست

گریه کردن تا سحر کار من است /  شاهد من چشم بیمار من است

فکر میکردم که او یار من است / نه،فقط در فکر ازار من است

نیتش از عشق تنها خواهش است / دوستت دارم دروغی فاحش است

یک شب امد زیر و رویم کرد و رفت  /بغض تلخی در گلویم کرد و رفت

مذهب او هر چه بادا باد بود  /خوش به حالش که اینقدر ازاد بود

بی نیاز از مستی،می شاد بود /  چشمهایش مست مادر زاد بود

یک شبه از عمر سیرم کرد و رفت /  من جوان بودم پیرم کرد و رفت...

چه كسي مي‌خواهد
من و تو ما نشويم
خانه‌اش ويران باد !
من اگر ما نشوم، تنهايم
تو اگر ما نشوي،
خويشتني.

از كجا كه من و تو
شور يكپارچگي را در شرق
باز برپا نكنيم؟!!
از كجا كه من و تو
مشت رسوايان را وانكنيم؟!!
...
من اگر برخيزم
تو اگر برخيزي
همه بر مي‌خيزند
من اگر بنشينم
تو اگر بنشيني
چه كسي برخيزد؟
چه كسي با دشمن بستيزد؟
چه كسي
پنجه در پنجه‌ي هر دشمن دون
آويزد ؟!!
...
حرف را بايد زد!
درد را بايد گفت!
سخن از مهر من و جور تو نيست !
سخني از
متلاشي شدن دوستي است.

...
با تو اكنون چه فراموشي‌ها؛
با من اكنون چه نشستن‌ها، خاموشي‌هاست
تو مپندار كه خاموشي من،
هست برهان فراموشي من
من اگر برخيزم
تو اگر برخيزي
همه بر مي‌خيزند!

بامدادان به باغ رفتم تا برایت دامنی گل سرخ بچینم.
 
                                           اما انقدر گل چیدم که دامنم تاب نیاورد واز هم بگسست.
 
با گسستن بند دامنم،گل های سرخ همراه نسیم
 
راه دریا را در پیش گرفتند و هیچ کدام بازنگشتند...
 
                                             فقط امواج دریا لختی به رنگ گلگون در امدند
 
تو گویی لحظه ای اب و اتش به هم امیختند.
 
اکنون دیگر گلی ندارم که به تو هدیه کنم.
 
                                اما هنوز دامنم از بوی گلهای سرخ عطر اگین است.
 
اگر میخواهی عطر گلها را ببویی سر بر دامانم بگذار...

خداوند در باطن هر كسي پيامبري قرار داده است تا ما را به نور برساند ، اما كساني در بيرون از خود در جستجوي حيات هستند و حال آن كه حيات در باطن آنهاست ،ولي نمي دانند.

باز دور خودت چرخیده ای
راه دوری نخواهد رفت
حتی در خواب های آب رفته ات
که تیک تاک بیداری مدام
تهدیدشان می کند
.
.
.
دنیا هرگز کوچک نمی شود
ما کوچک شده ایم
آنقدر کوچک که دیگر هیچ گم کرده ای نداریم
.
.
.
دلخوشیم که در نیمه تاریک دنیا
کسی ما را گم کرده
و دارد در به در
دنبالمان می گردد
کسی که زنگ در را همیشه بعد از هجرت ما
به صدا در خواهد آورد

ای کاش من همان نقطه بودم که تو در تنهایت به آن می نگریستی

یا همان ماه که شب ها محرم اسرار توست

یا همان هوایی که درونت را پر می کند از زندگی

ای کاش من همان جنگلی بودم که تو در آن قدم می گذاشتی

ای کاش... هر چه بودم

ای کاش... با تو بودم

ای کاش...

چگونه بگویم دوستت دارم

چگونه بگویم تو امید زندگی من هستی

فقط می توانم بگویم دوستت دارم عزیز دلم

ای عشق! برای تدريس پرواز، چه روزی را انتخاب کردی!؟ بالهايم خسته بودند و شکسته، چقدر نق زدم برای پريدن، حلالم کن عشق!

ديری نپاييد که درسهای لحظه به لحظه ات، صفحه به صفحه سخت تر شدند، گاهی سطرها را گم می کردم، گاهی حتی درس ها را...

يادم دادی تنها ضمير قابل ارجاع و اسناد، «او»ست؛ «من» و «تو» در ادبيات عشق جايي نداشت.

يادم دادی چطور از اقيانوس محال، مرواريد مجال صيد کنم.

کدام استاد نقاشی جز تو می توانست در درسش به يک جمله بسنده کند؟ - «رنگارنگ باشيد و رنگ به رنگ نه!» و من غرق حيرت شدم وقتی در جعبه مداد رنگی ام دوازده مداد سفيد ديدم...

از من چشم بسته ديدن خواستی و زبان بسته سخن گفتن، اعتراف می کنم که اين دو از سخت ترين درسهايت بودند؛ اولين مشق سکوتم را که خط زدی کنار امضايت نوشتی: جای شکر در اين صفحه خالی ست... تازه فهميدم که چه غوغايي بايد در سکوت بر پا باشد.

آيينه پرسيــد که چــرا ديــر کرده است

 نکنــد دل ديگري او را اسيــر کرده است

خنديدم وگفتـــم : او اسيــر مـن است

تنهــــا دقايقي چند تأخير كرده است

 گفتم امروز هوا سرد بوده .

 شايد موعد قرار تغيير كرده است

خنـديــد به سادگي ام آيينــه و گفت : 

 احساس پاك تــو را زنجيـر كرده است .

 گفتـــم از عشــق مـن چنين سخن مگــو . 

 گفت: خوابي سالهـــا دير كرده است .

 در آيينه به خــود نگــاه مي كنــم ،

 آه.......!

عشق تــو عجيب مرا پيـــر كرده است . 

 راست گفت آيينه كه منتظـر نبــاش 

 او بــراي هميشـه ديــر كــرده است