كاش روزي  بسر كوي توام منزل بود

                                                                                     كه در آن شادي واندوه مراد دل بود

كاش از حلقه زلفت گرهي در كف بود

                                                                                      كه گره باز كن عقده هر مشكل بود

دوش كز هجر تو دل حالت ظلمتكده داشت

                                                                                       يادتو شمع فروزنده آن محفل بود

دوستان مي زده ومست وزهوش افتاده

آنكه بشكست همه قيد ،ظلوم است وجهول

                                                                                     وآنكه از خويش وهمه كون ومكان غافل بود

در بر دل شدگان علم حجاب است حجاب

عاشق از شوق بدرياي فنا غوطه ور است

چون بعشق آمدم از حوزه عرفان ديدم

انتظار واژه غريبي است.......
واژه اي كه شايدم ماهاست با آن خو گرفته ام
كه چه سخت است انتظار
هر صبح طلوعي ديگر در راه است بر انتظار هاي بي فرداي من...
خواهم ماند تنها در انتظار تو....
چرا نوشتم در برگ تنهاييم براي تو..نميدانم؟؟؟؟
شايد روزي بخوانند بر تو ..عشق مرا.....
ميدانم روزي خواهي آمد ...ميدانم
گريان نميمانم...خندانم...
براي ورودت اي عشق
نامه هايت را مرور ميكنم يك بار...... نه ده بار ..... نه نه بلكه صدها بار
وجودم را سرشار از عشق فرا ميگيرد...
و اشك شوق بر گونه هايم روانه ميشود......
تنها ميگويم هميشه تو در قلب مني .......
ميدانم كه باز خواهي گشت .....ميدانم ....
به ياد لحظات خوش انتظار و تنهايي

اگرمي دانستم پايان كارم تنهايست ازاول تنها مي شدم
اگرمي دانستم پايان كارم نااميديست اميدوار نمي شدم
اگرمي دانستم پس از آشنايي جدايست درخلوت تنهايي باقي مي ماندم
اگرمي دانستم دوستي براي هر كس معنايي دارد كلمه دوستي رابه راحتي برزبان نمي آوردم

از کسی که دوستش دار ی ساد ه دست نکش .

شاید دیگه هیچ کس رو مثل اون دوست نداشته باشه و ازکسی هم که دوستت داره بی تفاوت عبور نکن .

چون شاید هیچ وقت ،هیچ کس تو رو مثل اون دوست نداشته باشد!!

از انسانها غمی به دل نگیر؛ زیرا خود نیز غمگین اند

 با آنکه تنهایند ولی از خود میگریزند زیرا به خود و به عشق خود و به حقیقت خود شك دارند

پس دوستشان بدار اگر چه دوستت نداشته باشند

با گلرخان بگوئيد ،مارا به خود پذيرند

          از عاشقان بيدل همواره دست گيرند

                     دردي است دردل ما،درمان نمي پذيرد

                            دستي به عاشقان ده كز شوق دل بميرند

پا نه به محفل ما،تاراج كن دل ما

           بنگر به باطل ما كز آب وگِل خميرند

                       سوداگران مرگيم ،ياران شاخ و برگيم

                                رندان پا برهنه ،بر حال ما بصيرند

پاكند مي فروشان ،مستان دل خروشان

            بر بسته چشم و گوشان ،پيرام سر بزيرند

                          بردارجام مي را،جم را گذار وكي را

                                      فرزند ماه ودي را،كاينان چو مااسيرند

مرا مي شناسي تو اي عشق

من از آشنايان احساس آبم وطوفان يك گل مرا زير ورو كرد

پرم از عبور پرستو، صداي صنوبر، سلام سپيدار

پرم از شكيب وشكوه درختان و

در من طپشهاي قلب علف ريشه دارد

خواست شيطان بد كند بامن ولي احسان نمود

از بهشتم برد بيرون بسته جانان نمود

خواست از فردوس بيرونم كند خوارم كند

عشق پيداگشت واز مُلك ومَلك پران نمود

ساقي آمد تا زجام باده بيهوشم كند

بي هُشي از مُلك بيرونم نمود وجان نمود

پرتو حُسنت بجان افتاد وآنرا نيست كرد

عشق آمد دردها را هر چه بود درمان نمود

غمزه ات در جان عاشق بر فروزد آتشي

آنچنان كز جلوه اي با موسي عمران نمود

ابن سينا را بگودر طور سينا ره نيافت

آنكه رابرهان حيران ساز تو حيران نمود

خداوند عشق است

عشقی که بعد از نفوذ به درون ما

نرم می کند،ناب می کند،تازه می کند،باز سازی می کند

و درون آدمی را دگرگون می کند.

نیروی اراده انسان را دگرگون نمی کند.

زمان انسان را دگرگون نمی کند.

عشق دگرگون می کند!

زیرا عشق خداوند است

و خداوند عشق!

كيست كاشفته آن زلف چليپا نشود؟

ديده اي نيست كه بيند تو وشيدا نشود

ناز كن ناز،كه دلها همه در بند تواند

غمزه كن غمزه كه دلبر چو تو پيدا نشود

رخ نما تا همه خوبان خجل از خويش شوند

گركشي پرده ز رخ كيست كه رسوا نشود

آتش عشق بيفزا ،غم دل افزون كن

اين دل غمزده نتوان كه غم افزا نشود

چاره اي نيست به جز سوختن از اتش عشق

آتشي ده كه بيفتد به دل وپا نشود

ذره اي نيست كه از لطف توهامون نبود

قطره اي نيست كه از مهر تو دريا نشود

ير به خاك سر كوي تونهد جان ،اي دوست

جان چه باشد كه فداي رخ زيبا نشود

خوشا آنان‌كه دل با دوست بستند

زِپا قيد عــــــــــــــلايق‌ را گسستند

به بزم دل كســــــــــي را رَه ندادند
به ‌جـــز حق در به ‌روي غير بستند

ازاين دنياي دون آسان گـــــذشتند
وَز اين دام بلا مــــــــــردانه جَستند

نهــــــــــــاده پاي از همّت بـر افلاك
ازاين غم‌خـــــانه‌ی خاكي بـرستند

نـــــــــــــداي دوست را لبّيك گفتند
حــــــــــريم عشق را احرام بستند

مگــــــــــو از چشمه‌ی كوثر به آنان
چرا؟ چــون مست صهباي اَلستند

نيازارند در عالم دلــــــــــــــــــي را
نه بهر گِـــــل هزاران دل شكستند

همانان حـــــــــــــــق‌پرستانند آري
كه دور از مـــــــــــــردم دنيا‌پرستند

«شكوهي» ما كجا و وصف خوبان
خدا ‌داند كه‌ اين پاكـان كه هستند

آه ،اي ابر غران !ناله سربده ،بگو تو خشمگين تري يا من!

اي ابر غمگين بگو تو باراني تري يا چشمان من!

اي خورشيد سوزاننده بگو سوزانندگي تو را در كدامين واژه بيابم!

اي مهتاب سپيد بگو چگونه تنهايي شبانه ام را بادوستان تو پر كنم؟

اي درياي خروشان بگو چگونه خود را در آغوش تو آرام سازم؟

اي آسمان زيبا بگو چگونه در اوج بي كرانت رها شوم

واي نسيم وصال بگو چگونه سوار بر بالهايت به جانان برسم!

         اي ستاره ها كه بر فراز آسمان                                         با نگاه خود اشاره گر نشسته ايد

          اي ستارها كه از وراي ابرها                                             بر جهان ما نظاره گر نشسته ايد

         آري اين منم كه در دل سكوت شب                                    نامهاي عاشقانه پاره ميكنم

        اي ستارها اگر بمن مدد كنيد                                           دامن از غمش پر ستاره ميكنم

         با دلي كه بوئي از وفا نبرده است                                      جور بيكرانه وبهانه خوشتراست

        در كنار اين مصاحبان خود پسند                                        ناز وعشوه هاي زير كانه خوشتر است

        اي ستارهها چه شد كه در نگاه من                                  ديگر آن نشاط ونغمه وترانه مرد؟

        اي ستارها چه شد كه بر لبان او                                     آخر آن نواي گرم عاشقانه مرد؟

        سر نهادهام بروي نامه هاي او                                        سر نهادهام كه در ميان اين سطور

        جستجو كنم نشاني از وفاي او                                         اي ستارها مگر شما هم آگاهيد

        از دوروئي وجفاي اين ساكنان خاك                                    كاينچنين بقلب آسمان نهان شديد

        اي ستاره ها ،ستاره هاي خوب وپاك                                 من كه پشت پا زدم بهر چه هست ونيست

       تا كه كام او ز عشق خود روا كنم                                      لعنت خدا بمن اگر بجز جفا

        زين سپس بعاشقان با وفاكنم                                         اي ستاره ها كه همچو قطرهاي اشك

        سر بدامن سياه شب نهاده ايد                                       اي ستاره ها كز آن جهان جاودان

       روزني بسوي اين جهان گشاده ايد                                  رفته است ومهرش از دلم نميرود

      اي ستاره ها،چه شد كه او مرا نخواست                            اي ستاره ها ،ستاره ها ستاره ها

پس ديار عاشقان جاودان كجاست؟

خاک صبر می‌کند، سر به آستان مرگ می‌گذارد،

بر شانه‌هایش گریه می‌کند اما نمی‌میرد،

خاک عاشقی صبور است، بر برگ‌های پاییز بوسه می‌زند
تقدیر جهان را عوض می‌کند، جوانه‌ها را بیدار و درخت‌ها را خواب می‌کند
اما خود، هرگز نمی‌خوابد، خاک، عاشقی صبور است، که سال‌ها و سال‌ها
برای آسمان صبر می‌کند و من، همانم، که از خاک آمده‌ام
چون خاک عاشقم و چون خاک، روزی، صبوری را هم خواهم آموخت...

آنچه به راستی از زندگی تمنا داری

                             در این جهان سراغ نتوانی کرد

تمامی آنکه مشتاقی و آرزومند

                                    نهفته به درون تست

                                              و دیگر هیچ کجا یافت می نشود

در اعماق در خویش جستجو کن

                                       و چون با تو راز گوید

روشنی پیام را در پندارهای باطل مپیچ

                                          او یگانه پیامبر توست

پیغام را دریاب

              که دل، تنها راه هموار است

                                      به جانب عشق و شادمانی و سرشاری

آنچه در دست های تو گنجد فراتر از قامت دست نرود

اما خیالی که بر دل نشیند

                       همواره فزونی یابد

                                     وسعت پذیرد

                                       و جاودانه در گستره های تکامل

                                                                    ریشه دواند.

دل را وسعتی است به پهنه ی گیتی

                                          و جایگاه عشق است

تا که در او جای گیرد و لبریزش کند

                                  و این معنای مطلق زندگی است

عذاب كشيدن نفس با پايداري در برابر مصيبتها و رنجها ،ارجمند تر است از خزيدن در مكان امن وآرامش

پروانه اي كه پيرامون چراغ مي چرخد تا بسوزد،برتر است ازموش كوري كه به راحتي وسلامت درسوراخي تاريك زندگي مي كند.

دانه هايي كه سرماي زمستان و دگرگوني عناصر را تحمل نمي كنند قادر به شكافتن زمين نيستند واز زيبايي بهار شادمان نميشوند

نگاهم مثل یک مرغ مهاجر

                    به دنبال حضورت کوچ میکرد

                                   به غیر از انتظارت قلب من را

                                                                      کسی اینگونه بی طاقت نمی کرد

فراق آمد واز ديدگان فروغ ربود

       اگر جفا نكند يار،دوستيش چه سود؟

             طلوع صبح سعادت فرا رسد كه شبش

                     يگانه يار به خلوت بداد اذن ورود

                           طبيب درد من آن گلرخ جفا پيشه

                                به روي من دري از خانقاه خود نگشود

                                      از آن دمي كه دل از خويشتن فرو بستم

                                           طريق عشق ،به بتخانه ام روانه نمود

                                                    به روز حشر كه خوبان روند در جنت

                                                           ز عاشقان طريقت كسي نخواد بود

                                                                    اگر ز عارف سالك سخن بود روزي

                                                                          يقين بدان كه نخواهد رسيد بر مقصود

اي كاش دوست دردلم را دوا كند

گر مهربانيم ننمايد جفا كند

صوفي كه از صفا به دلش جلوهاي نديد

جامي از او گرفت كه با آن صفا كند

دردي ز بي وفايي دلبر به جان ماست

ساقي بيا ساغر مي تا وفا كند

بيگانه گشته دوست ز من جرعه اي بده

باشد كه يار غمزده را آشنا كند

پنهان به سوي منزل دلدار بر شدم

ترسم كه محتسب غم من بر ملا كند

آن يار گلعذار قدم زد به محفلم

تا كشف راز از دل اين پارسا كند

با گيسوي گشاده سري زن به شيخ شهر

مگذار شيخ مجلس رندان ريا كند

نیامدم به سراغت ,  مرا مگر  تو  ببخشی                               گلایه های دلم را به یک نظر تو ببخشی

نشسته ام سر راهت چه می شود به نگاهی                         غریب خاطره ها را در این سفر تو ببخشی

مگو  نجیب  زمانه ,  ز  چشم  ما گله   داری                            مگر نه وعده نمودی که بیشتر تو ببخشی؟!

شبانه  حرف  دلم  را ا گر  برای  تو   گفتم                             خیال من همه این بود مرا سحر تو ببخشی

شکو فه  های  غزل را  به پیش پای تو  ریزم                           به یک نگاه صمیمی مرا اگر تو ببخشی!

دلم تنگه براش خیلی زیاد چی میشه اگه  

دوباره به خوابم بیاد

کاش میدونست چقدر دلم میخواد که باز

ببینمش

از اون نگاهش گل لبخند رو میخوام

بچینمش

تو لحظه ی دیدنش دلم خیلی تند می زنه

گرمیه دستای اون دلیل آرامش قلب منه

آخه چرا نمیشنوه بغض صدامو  وقتی که

میگم سلام؟

آخه چرا وقتی میخوام حرف بزنم، یخ می

زنه حرف رو لبام؟

می دونم درست نیست که حرف دلم رو

بدونه

میدونم بهش بگم،هیچ وقت پیشم نمیمونه

تنها بازمانده یک کشتی شکسته به جزیره کوچک خالی از سکنه افتاد .
او با دلی لرزان دعا کرد که خدا نجاتش دهد و اگر چه روزها افق را به دنبال یاری رسانی از نظر می گذارند، اما کسی نمی آمد .
سرانجام خسته و از پا افتاده موفق شد از تخته پاره ها کلبه ای بسازد تا خود را از عوامل زیان بار محافظت کند و داراییهای اندکش را در آن نگه دارد .
اما روزی که برای جستجوی غذا بیرون رفته بود، به هنگام برگشتن دید که کلبه اش در حال سوختن است و دودی از آن به آسمان می رود. متاسفانه بدترین اتفاق ممکن افتاده و همه جیز از دست رفته بود .
از شدت خشم و اندوه درجا خشک اش زد............ فریاد زد: " خدایا چطور راضی شدی با من چنین کاری کنی؟ "
صبح روز بعد با صدای بوق کشتی ای که به ساحل نزدیک می شد از خواب پرید. کشتی ای آمده بود تا نجاتش دهد .
مرد خسته، از نجات دهندگانش پرسید : شما از کجا فهمیدید که من اینجا هستم؟
آنها جواب دادند: ما متوجه علائمی که با دود می دادی شدیم .
وقتی که اوضاع خراب می شود، ناامید شدن آسان است. ولی ما نباید دلمان را ببازیم ..........
چون حتی در میان درد و رنج دست خدا در کار زندگی مان است .
پس به یاد داشته باش ، در زندگی اگر کلبه ات سوخت و خاکستر شد، ممکن است دودهای برخاسته از آن علائمی باشد که عظمت و بزرگی خداوند را به کمک می خواند .

ازغمت اشک نریزم توبگو بس چه کنم
اتش سینه ی خود را با چه خاموش کنم
مطمئن باش که مهرت نرود از دل من
مگر ان روز که در خاک شود منزل من

                                                                                  هر جفا از تو بمن رفت بمنت بخرم

                                                               تار گيسوي تو آخر بكمندم افكند

                                           من اسير خم گيسوي تو وتار توام

                    بس كن اي جغد زويرانه خود دم بر بند

كه در اين دايره من نقطه پرگار توام

                   عارفان پرده بيفكنده بر خسار حبيب

                                        من ديوانه گشاينده رخسار توام

                                                        عاشقان سِر سويد اي تو را فاش كنن

                                                                         پيش من آي كه من محرم اسرار توام

اي نگاهت نخي از مخمل و از ابريشم

چند وقت است که هر شب به تو مي انديشم

به تو آري ، به تو يعني به همان منظر دور

به همان سبز صميمي ، به همبن باغ بلور

به همان سايه ، همان وهم ، همان تصويري

که سراغش ز غزل هاي خودم مي گيري

در ميخانه بروي همه باز است هنوز                                          سينه سوخته در سوز وگذاز است هنوز

بي نيازي است در اين مستي وبيهوشي عشق                            در هستي زدن از روي نياز است هنوز

چاره از دوري دلبر نبود لب بربند                                                     كه غلام در او بنده نواز است هنوز

راز مگشاي مگر در بر مست رخ يار                                           كه در اين مرحله او محرم راز است هنوز

دست بردار ز سوداگري و بوالهوسي                                   دست عشاق سوي دوست دراز است هنوز

نرسد دست من سوخته بردامن يار                                        چه توان كرد كه در عشوه وناز است هنوز

اي نسيم سحري !گر سر كويش گذري                                       عطر برگير كه او غاليه ساز است هنوز

غم دل با گه بگويم كه مرا ياري نيست

جز تو اي روح روان هيچ مددكاري نيست

غم عشق تو به جان است ونگويم به كسي

كه در اين باديه غمزده غمخواري نيست

راز دل را نتوانم به كسي بگشايم

 كه در اين دير مغان راز نگهداري نيست

ساقي از ساغر لبريز ز مي دم بر بند

كه در اين ميكده مي زده هشياري نيست

درد من عشق تو وبستر من بستر مرگ

جز توام طبيبي و پرستاري نيست

لطف كن لطف و گذر كن بسر بالينم

كه به بيماري من ،جان تو!بيماري نيست

قلم سرخ كشم بر ورق دفتر خويش

هان كه در عشق من وحسن تو گفتاري نيست

به جهان می آییم تا رویاها و آرمان هایمان را بجوییم.اغلب آنچه
را که در دسترسمان است دست نیافتنی میکنیم.هنگامی که به اشتباه
خود پی میبریم احساس میکنیم وقت خود را تلف کرده ایم و در دوردست ها
به جست و جوی همسایه مان رفته ایم.خود را به خاطر این اشتباه سرزنش میکنیم
به خاطر تلاش بی حاصلمان و به خاطر مشکلاتی که ایجاد کرده ایم .
استاد میگوید : هر چند ممکن است گنجینه در خانه تان مدفون باشد
اما تنها هنگامی آن را می یابید که در جست و جوی آن به راه افتادید.
اگر پطرس رنج انکار را تجربه نکرده بود رهبر کلیسا نمی شد.
اگر پسر اسراف کار همه چیز را ترک نگفته بود پدرش برای او
جشن نمیگرفت.
در زندگی ما چیزهای مشخصی هست که مهری بر خود دارند که میگوید:
"تنها هنگامی قدر مرا میدانی که مرا از دست داده باشی...... و دوباره
مرا بازیابی ." تلاش برای کوتاه کردن راه هیچ حاصلی ندارد.

پروانه وار بر در ميخانه پر زدم           در بسته بود با دل ديوانه در زدم

خوابم ربود آن بت دلدار تا به صبح        چون مرغ حق ز عشق ندا تا سحر زدم

ديدار يار گر چه ميسر نمي شود           من درهواي او به همه بام وبرزدم

در هر چه بنگري رخ او جلوه گر بود       لوح رخش به هر در وهر رهگذر زدم

درحال مستي از غم آن يار دلفريب       گاهي به سينه گاه به رخ گه به سر زدم

جان عزيز من،بت من چهره باز كرد         طعنه به روي شمس وبه روي قمر زدم

يارم به نيم غمزه چنان جان من بسوخت          كآتش به ملك خاور وهم باختر زدم

به من نزديك شد واز من خواست اگهي را در روزنامه بخوانم.

مي گويد:با چاپ ريز نوشته شده ومن نمي توانم آن را ببينم.

همه ي تلاش من بي ثمراست:عينك مطاله ام همراهم نيست.از آن مرد عذرخواهي مي كنم.

اودرجواب مي گويد:اهميتي ندارد.مي خواهيد چيزي را بدانيد؟به نظرمن خداوند هم حس بينايي اش خسته است.نه به اين خاطر كه مسن باشد بلكه به اين خاطر كه اينگونه تصميم گرفته است.در اين صورت وقتي يك شخص عمل اشتباهي انجام مي دهد او به خوبي نمي بيند ودرآخر هم اورامي بخشد چون قصد ندارد هيچ گونه بي عدالتي مرتكب شود.

مي پرسم:ودرخصوص كارهاي درست....

جواب ميدهد:خوب خداوند هرگز عينكش را در خانه جا نمي گذارد و لبخند مي زندودورمي شود.