خوشا آنان‌كه دل با دوست بستند
زِپا قيد عــــــــــــــلايق را گسستند
به بزم دل كســــــــــي را رَه ندادند
به جـــز حق در به روي غير بستند
ازاين دنياي دون آسان گـــــذشتند
وَز اين دام بلا مــــــــــردانه جَستند
نهــــــــــــاده پاي از همّت بـر افلاك
ازاين غم‌خـــــانه‌ی خاكي بـرستند
نـــــــــــــداي دوست را لبّيك گفتند
حــــــــــريم عشق را احرام بستند
مگــــــــــو از چشمه‌ی كوثر به آنان
چرا؟ چــون مست صهباي اَلستند
نيازارند در عالم دلــــــــــــــــــي را
نه بهر گِـــــل هزاران دل شكستند
همانان حـــــــــــــــق‌پرستانند آري
كه دور از مـــــــــــــردم دنيا‌پرستند
«شكوهي» ما كجا و وصف خوبان
خدا داند كه اين پاكـان كه هستند
