وقتي خداي عالم گل تو رو سرشته     خدا تو انتخابش راستي سليقه داشته

مشكل پسندا مي گن خداي خوش سليقه تو آفرينش تو سنگ تموم گذاشته

وقتي خداي عالم گل تورو سرشتهگوشه ي سرنوشتت با خط خوش نوشته

                       تو مال هر كي باشي مسافر بهشته....

امشب از حسرت رويت دگر آرامم نيست

دلم آرام نگيرد كه دلارامم نيست

گردش باغ نخواهم نروم طرف چمن

روي گلزار نجويم كه گلندامم نيست

من از آغاز كه روي تو بديدم گفتم

در پي طلعت اين حوروش انجامم نيست

من به يك دانه به دام تو به خود افتادم

چه گمان بود كه در ملك جهان دامم نيست

خاك كويش شوم وكام طلبكار شوم

گر چه دانم كه از آن كام ، طلي ،كامم نيست

همه ايام چو هندي سر راهش گيرم

گر چه توفيق  نظر در همه ايامم نيست

چه كسي ميداندكه تو  درپيله تنهايي خود تنهايي ؟

چه كسي ميداندكه تودرحسرت يك روزنه درفردايي؟

پيله ات را بگشا  تو  به  اندازه  يك  پروانه  زيباييي.

چه خبر از دل تو....؟

نفسش مثل نفسهای دل کوچک من میگیرد...؟

 یا به یک خنده ی چشمان پر از ناز کسی میمیرد...؟

چه خبر از دل تو....؟

دل مغرور تو هم مثل دل عاشق من میگیرد....؟

مثل رویای رسیدن به خدا....

همه شب تا به افق دل من نیز به آزادگی قلب تو پر میگیرد...

پرده  بر  گیر  که  من  یار  توام                   عاشقم ،عاشق رخسار توام

عشوه کن ، ناز نما ، لب  بگشا                 جان من ، عاشق  گفتار  توام

بر   سر   بستر   من   پا   بگذار                 من  دل  سوخته  بیمار  توام

با  وصالت  ز  دلم  عقده   گشا                  جلوه ای کن که  گرفتار  توام

عاشقی   سر    به     گریبانم                   من مستم و  مرده دیدار  توام

گر کوشی یا بنوازی ای دوست                   عاشقم   ،  یار   وفادار  توام

هر  که  میبینم  خریدار  توست                   من   خریدار   خریدار   توام

تو كي هستي تو چي هستي كه من اينجوراز تو سبزم

پيش دنيا دنيا خوبيت حتي به مفت نمي ارزم

تو كي هستي كه نگاهت شعله مي اندازه به جونم

 با خيالت گر مي گيره     بند بند استخونم

تو رفتی رد پایت در دلم ماند
شکوه خندهایت در دلم ماند
غروب ماجرایت در دلم ماند
شریک دردهایت بودم اما
درد بی انتهایت در دلم ماند
طنین قصه هایت در دلم ماند
سپردی سرنوشتم را به پاییز
بهار  با  صفایت  در  دلم  ماند
علی رغم  سکوت  ساده  من
سفر کردی صدایت در دلم ماند
و حالا مثل  یک  رویایی  برفی
تو رفتی و رد پایت در دلم ماند

بتو  دل بستم وغيرتو كسي نيست مرا جز تو اي جان جهان دادرسي نيست مرا

عاشق روي توام اي گل بي مثل ومثال   بخدا  غير  تو  هرگز  هوسي  نيست مرا

با تو  هستم زتو  هرگز نشدم دور ولي  چه توان كرد كه بانگ جرسي  نيست مرا

پرده از  روي   بينداز   بجان  تو   قسم    غير  ديدار  رخت  ملتمسي  نيست مرا

گر  نباشي  برم اي پردگي  هر  جايي   ارزش قدس چو بال مگسي  نيست مرا

مده از  جنت واز  حور و قصورم  خبري جز رخ دوست نظر سوي كسي نيست مرا

 پرنده ی خسته ی من       از زندگی خسته نباش   
 تو    این  غبار  زندگی       امیدبه فرداداشته باش  
 یه روز  برایه  همیشه        سختی به پایون میرسه
 فقط تو  توی  این  غزل      جایه خودت روداشته باش
 نذار که  دل  اسیر  این       غصه  و  ماتم  بمونه             
 هرجاکه میری غصه ها      برات     ترانه     بخونه              
 که این خدای  مهربون       همیشه با ما می مونه 
 هر جا که میری برا تو       از  در رحمت می خونه
 اگه که  دست  روزگار       سیاه مثل  رنگ  شب  
 ولی بدون دست خدا     همیشه هست حتی تو شب
 بیا که دست به دست هم  همیشه   و    برای   هم 
 پر   بکشیم  به  ا سمون  پیش    خدای    مهربون 
 این  رو بدونیم  که  خدا   دلامونو   کرده     نشون  
 

وقتي كسي رو دوست داري حاضري جون فداش كني

حاضري دنيا  رو بدي  فقط  يه  بار  نگاش  كني  

به خاطرش داد بزني  به  خاطرش  دروغ  بگي  

رو همه چي خط بكشي حتي رو  برگ زندگي

وقتي كسي تو قلبته  حاضري  دنيا  بد  باشه 

فقط اوني كه عشقته  عاشقي رو  بلد  باشه 

قيد   تموم  دنيا  رو  به  خاطر  اون  مي  زني   

خيلي چيزا رو ميشكني تا دل اون رو نشكني

حاضري كه بگذري از دوستاي  امروز  و  قديم 

حاضري   جونتو   بدي  يه  خار  توي  دستاش  نره

حتي  يه  ذره  گرد و خاك  تو  معبد  چشاش  نره  

حاضري هر  كي  جز  اونو  زودي  فراموش  بكني  

پشت سرت هرچي ميگن چيزي نگي گوش نكني

وقتي كسي رو دوست داري صاحب  كلي ثروتي

نذار كه  از  دستت بره  اين گنج  خيلي   قيمتي

به او بگوييد دوستش دارم:

                          به او كه قلبش به وسعت درياييست كه قايق كوچك دل من در آن غرق شده.

به او بگوييد دوستش دارم:

                 به او كه صداي پايش را مي شنوم به او كه لحن كلامش را ميشناسم به او كه عمق نگاهش را مي فهمم و به او كه.. 

 به او بگوييد دوستش دارم:

                     به او كه گل هميشه بهار من است به او كه قشنگترين بهانه براي بودن من است

                                                و به او كه عشق جاودانه من است.   

به بهترینم

اگر ترجمان عشق را می دانستم
برای تو بهترينم
معنی می کردم

اگر نگارگری می دانستم
برای تو زيباترينم
آن را به تصوير مي کشيدم

اگر پیکره سازی مرا آموخته بودند
برای تو شیرینم
فرهاد وار از تمام کوه ها تندیس عشق می ساختم

و اگر سرایش می دانستم
برای تو مهربانترینم
غزل غزل عشق می سرودم

اما نمی دانم
هیچکدام را نیاموخته ام
اما می دانم
دوستت دارم

بر سر سنگ مزارم بنویس:

زیر این سنگ جوانی خفته است

با هزاران ای کاش

و دوچندان افسوس

که به هر لحظه عمرش گفته است

بنویس:

این جوان بر اثر ضربه ی کاری مرده است...

نه بنویس:

این جوان در عطش دیدن یاری مرده است

جلوی روز وفاتم بنویس:

روز قربان شدنی عاطفه در چشم نگار

روز پژمردن گل در فصل بهار

روز اعدام جنون بر سر دار

روز خوشبختی یار...

راستی شعر یادت نرود

روی سنگم بنویس:

آی گلهای فراموشی باغ! 

  مرگ ازباغچه کوچکمان میگذرد داس بدست

و گلی چون لبخند می برد از بر

ديدم بخواب دوش كه ماهي بر آمدي كز عكس روي او شب هجران سر آمدي  

تعبير  رفت  يار  سفر  كرده  ميرسد      اي كاج هر چه زودتر از در درآمدي

ذكرش بخير ساقي فرخنده فال من      كز در مدام با قدح و ساغر آمدي

خوش بودي اربخواب بديدي ديارخويش   تا ياد صحبتش سوي ما رهبر آمدي

فيض ازل بزور و زر ار آمدي بدست       آب خضر نصيبه اسكندر آمدي

آن عهد ياد باد كه از بام و در  مرا           هر دم پيام يار و خط دلبر آمدي

كي يافتي رقيب تو چندين مجال ظلم    مظلومي ار شبي به در داور آمدي

خامان ره نرفته چه دانند ذوق عشق      دريا دلي بجوي دليري سر آمدي

آنكوترا  به سنگدلي كرد رهنمون       اي كاشكي كه پاش به سنگي بر آمدي

گر ديگري  به شيوه حافظا زدي رقم    مقبول طبع  شاه هنر پرور آمدي

اي نشسته در خيال  من ،  فراموشم  مكن  

با فراموشي و  تنهايي ،  هم  آغوشم  مكن

زندگاني مي كنم چون شعله با خود سوختن

زنده ام با سوز و ساز خويش، خاموشم مكن

مي تراود   تا   شراب  بوسه   از   جام  لبت  

از   شراب   تلخ  تنهايي  قدح  نوشم  مكن  

دودم و از شعله  دارم  دامني  رنگين  به  بار 

اين شرر از من مگير از نو  سياه پوشم مكن  

چون صبا در جستجو خود به هرسويم مكش  

همچو گيسوي سياهت خانه بر دوشم مكن 

اين دل  درد   آشنا  را  در  شرار  غم   بسوز 

هر چه مي خواهي بكن اما فراموشم  مكن 

باده حضور

از سر  كوي  تو  مايوس  نگردم   هرگز      غمزه اي غمزدگان را تو مدد كاري كن

هله با جرعه اي از باده ميخانه خويش     هوشم  از  سر  آماده   هشياري   كن

گر به  لطفم  ننوازي  و پناهم  ندهي     عشوه كن  ، ناز كن  آغاز ستمكاري كن  

عاشقم ، عاشقم  افتاده  و بيمار توام      لطف كن لطف ، ز بيمار  پرستاري  كن

تو وسجاده خويش ومن وپيمانه خويش    بامن  باده  زده  هر چه به دل داري كن

گر  نخواهي  ز سر لطف نوازي ما را            از در قهر  برون آي و دل  آزاري  كن

بار امانت

غمي خواهم كه غمخوارم تو باشي          دلي  خواهم  دل  آزارم   تو باشي

جهان را يك جوي ارزش  نباشد                  اگر يارم    اگر يارم       تو باشي

ببوسم   چوبه    دارم     بشادي                   اگردر پاي آن دارم      تو باشي

به بيماري  دهم  جان  و سر خود               اگر  يار   پرستارم        تو باشي

شوم اي دوست پرچمندار هستي             در آن روزي كه سر دارم تو باشي

رسد  جانم  بفوق  قاب  قوسين             كه خورشيد  شب  تارم   تو باشي

كشم  بار  امانت   با  دلي   زار                   امانت   دار   اسرارم   تو باشي

تو اي آهوي من كجا  مي گريزي                چه كردم كه بي اعتنا  مي گريزي

خدا خواست پيوند عشق تو با من                  ز من يا  ز  كار خدا   مي گريزي

چرا گرم خواندي چرا سرد راندي ؟              چرا لطف كردي چرا  مي گريزي؟

نداري  چو  تاب  وفا  رو بپوشي                   نداني  چو  قدر  مرا  مي گريزي؟

نگويم   دگر   از   محبت  نگويم                     چو طفل مريض از دوا مي گريزي

به  بيگانه  بودن  عزيزم   گرفتي                 چو اكنون شدم  اشنا   مي گريزي

بمن همچنان با قضا مي ستيزي                  زمن همچنان كز  بلا  مي گريزي

چو  با  خنده   گويم برو  دل ربائي                چو با  گريه  گويم  بيا  مي گريزي

زدست من آنگونه كز دست كودك                چو  پروانه اي بي صدا  مي گريزي

بمن عشق درد و بلا  مي پسندند                 زمن بهر  چه اي  بلا  مي گريزي

زچشم من اي من بقربان چشمت             چنان قطره اي اشك ها مي گريزي

فداي  گريز  و  ستيز  تو   گردم                 كه چون كبك شيرين ادا مي گريزي

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا بود که گوشه ی چشمی به ما کنند
دردم نهفته به ز طبیبان مدعی !
باشد که از خزانه ی غیبم دوا کنند
معشوق چون نقاب ز رخ در نمیکشد
هر کس حکایتی به تصور چرا کند؟! !
چون حسن عاقبت نه به رندی وزاهدیست
آن به که کار خود بع عنایت رها کنند
بی معرفت مباش که درمن یزیدعشق
اهل  نظر  معامله با  آشنا  کنند
حالی درون پرده بسی فتنه میرود
تا آن زمان که پرده برافتد چها کنند
گرسنگ ازین حدیث بنالدعجب مدار
صاحبدلان حکایت دل خوش ادا کنند
می خور که صد گناه ز اغیار در حجاب
بهتر ز طاعتی که به روی و  ریا  کنند
پیراهنی  که  آید  از و  بوی   یوسفم
ترسم که برادران  غیورش  قبا  کنند
بگذر بکوی میکده تا  زمره ی  حضور
اوقات خود ز بهر تو صرف  دعا  کنند

اگر من شاعرم  شعرم  تو  هستی
اگر من عاشقم ، عشقم تو هستی
اگر من  یک  کتاب  کهنه    هستم
بدان  زیبا ترین  برگش  تو  هستی

اجازه هست عشق تورو تو کوچه ها داد بزنم ؟
رو  پشت بوم  خونه ها  اسمتو  فریاد   بزنم ؟
اجازه هست مردم  شهر قصه   ما  رو  بدونن
اسم منو  عشق  تو   رو  توی  کتابا     بخونن
اجازه هست که قلبمو برات  چراغونش  کنم
پیش نگاه عاشقت چشمامو  قربونیش  کنم
اجازه می دی تا ابد سر بزارم رو شونه هات
روزی هزارو صد دفعه بگم که می میرم برات
اجازه میدی که بگم حرف عاشقانهام تویی
دلیل   زنده   بودنم   درد  ترانه  هام   تویی
اجازه دارم به همه بگم  که  تو  مال  منی  
ستارها   اینو   میگه   که   تو  اقبال  منی
اجازه هست جار بزنم بگم چه قدر دوست دارم...

اي نگاهت نخي از مخمل و از ابريشم
چند وقت است که هر شب به تو مي انديشم
به تو آري ، به تو يعني به همان منظر دور
به همان سبز صميمي ، به همبن باغ بلور
به همان سايه ، همان وهم ، همان تصويري
که سراغش ز غزل هاي خودم مي گيري
 

ازغمت اشک نریزم توبگو بس چه کنم
اتش سینه ی خود را با چه خاموش کنم
مطمئن باش که مهرت نرود از دل من
مگر ان روز که در خاک شود منزل من

اي  قطره  اشك  خيره سر  .  كاينسان  پريش  در  بدر

بشنو  دمي  !  درد  دل  بيصاحب  و بيمار  من!

از ناله هاي زار من. از ديدگان تار من

افسرده شد. پژمرده شد. از سوز من. از آه من

از آه حسرت بار من......گيتار من ........گيتار من......

آخر ببين روز مرا. روز جگر سوز مرا

تنها و مات ودر بدر. چون طفل زار بي پدر

افتاده ام در خاك وگل. بيصاحب و افسرده دل

با سوز تب جانم به لب : مي ميزنم........مي ميزنم!

تا خواب ناز  آيد  دمي  . بر  ديده  گيتار  من

از نيمه شب .تا نيمه شب ني ميزنم.........ني ميزنم!

مال تو بود آخر !بگو :عشقم چرا آواره  شد؟

پاسخ بده !ديوانه اي از زندگي بيزار شد

آخر دگر !بيچاره شد :گيتار من.....گيتار من.....

اي ريخته سوداي تو خون دل ما را         

بي هيچ گناهي

بنواز دمي خسته شمشير جفا را         

باري به نگاهي

باد سحر از روضه رضوان خبر آورد        

امروز به گلزار

اي سروسامان هست مگر پيك صبا را     

در كوي تو راهي

از حال پريشان كمالت خبري نيست      

هيهات چه تدبير؟

آن كيست كه تقدير كند حال گدارا       

در حضرت شاهي؟

كردي آهنگ سفر اما پشيمان مي شوي 

چون بياد آري پريشانم پريشان مي شوي  

گر بخاطر  آوري اين  اشك  جانسوز    مرا 

آنچه من هستم كنون درعاشقي آن مي شوي

سر به زانو گريه هايم را اگر بيني

چون پسند از بهر ديدارم شتابان مي شوي

عزم هجران كرده اي شايد فراموشم كني

منكه ميدانم توهم چون شمع گريان مي شوي

گر خزان عمر ما را بنگري با رفتنت 

همچو ابر نو بهاران اشك ريزان مي شوي

بشكند پيمانه صبرم ولي درچشم خلق

چون دگر خوبان تو هم بشكسته پيمان مي شوي

بينم آن روزي كه چون پروانه بهر سوختن

پاي تا سر آتش وسر تا بپا جان مي شوي

مرغ باغ عشقي ودورازتو جان خواهم سپرد

آنزمان بي همزبان دراين گلستان مي شوي

شب مهتابه و چشمام بازم از یاد تو خیسه

دیگه عادت شده با بغض واسه تو می نویسه

کاش می فهمیدی که قلبم خونه­ی آرزوهات بود

یه نفس تنها نبودی همیشه دلم باهات بود

آسمون و ماه نقرش با یه عالمه ستاره

شاهدن که این بریدن دیگه برگشتی نداره

رفتی بی اونکه بدونی دل من مال خودت بود

حال بغضای شبونم به خدا حال خودت بود

سهم چشمای تو بودن توی دنیا هر چی داشتم

واسه­ی خاطر نازت جونمو گرو گذاشتم

جام جان

 در دلم بود كه جان در ره جانان بدهم    جان ز من نيست كه در مقدم او جان بدهم

جام مي ده كه در آغوش بتي جا دارم    كه از آن جايزه بر يوسف كنعان بدهم

تا شدم خادم  درگاه بت  باده فروش    به اميران دو عالم همه فرمان بدهم

از پريشاني جانم ز  غمش  باز  مپرس   سر وجان در ره آن زلف پريشان بدهم

زاهد از  روضه رضوان و رخ حور  مگوي   خم زلفش نه به صد روضه رضوان بدهم

شيخ محراب تو و وعده گلزار  بهشت   غمزه دوست نشايد كه من ارزان بدهم

قبله محراب

خم ابروي كجت قبله محراب من است

تاب گيسوي تو خود راز تب وتاب من است

اهل دل را به نيايش اگر آدابي هست 

ياد ديدار رخ و موي تو آداب من است

آنچه ديدم ز حريفان همه هشياري بود

در صف مي زده بيداري من خواب من است

دريم علم وعمل مدعيان غوطه ورند

مستي وبيهشي مي زده گرداب من است

هر كسي از گنهش پوزش وبخشش طلبد

دوست در طاعت من غافر وتواب من است

حاش الله كه جز اين ره ،ره ديگر پويم

عشق روي تو سرشته  بگل و آب من است

هر كسي از غم و شادي است نصيبي او را

مايه عشرت من جام مي ناب من است

آمدم تا مست و مدهوشت كنم اما نشد

عاشقانه تكيه بر دوشت كنم اما نشد

 آمدم تا از سر دلتنگي و دلواپسي

 گريه تلخي در آغوشت كنم اما نشد

 آرزو كردم كه يك شب در سراب زندگي

 چون شراب كهنه اي نوشت كنم اما نشد

 نازنينم، نازنينم

 ياد تو هرگز نرفت از خاطرم

 آمدم تا اين سخن آويزه گوشت كنم اما نشد

 شعله شد تا به دل خاكستر احساس تو

 لحظه اي رفتم كه خاموشت كنم اما نشد

 بعد از آن نامهربانيهاي بي حد وحصر

 سعي كردم تا فراموشت كنم اما نشد