به جهان می آییم تا رویاها و آرمان هایمان را بجوییم.اغلب آنچه
را که در دسترسمان است دست نیافتنی میکنیم.هنگامی که به اشتباه
خود پی میبریم احساس میکنیم وقت خود را تلف کرده ایم و در دوردست ها
به جست و جوی همسایه مان رفته ایم.خود را به خاطر این اشتباه سرزنش میکنیم
به خاطر تلاش بی حاصلمان و به خاطر مشکلاتی که ایجاد کرده ایم .
استاد میگوید : هر چند ممکن است گنجینه در خانه تان مدفون باشد
اما تنها هنگامی آن را می یابید که در جست و جوی آن به راه افتادید.
اگر پطرس رنج انکار را تجربه نکرده بود رهبر کلیسا نمی شد.
اگر پسر اسراف کار همه چیز را ترک نگفته بود پدرش برای او
جشن نمیگرفت.
در زندگی ما چیزهای مشخصی هست که مهری بر خود دارند که میگوید:
"تنها هنگامی قدر مرا میدانی که مرا از دست داده باشی...... و دوباره
مرا بازیابی ." تلاش برای کوتاه کردن راه هیچ حاصلی ندارد.