دلم در شعله های غم  نمی دانی  چسان   سوزد             یقین  دارم  اگر  گویم  تمام  خانمان   سوزد

پریشانم     پریشانم      پریشانی   شده   کارم             و گر  فریاد  سر  گیرم  تمام  آسمان  سوزد

منم آن مرغ سرگردان  که  ساحل  را نمی بیند           تن وجانم  ، پر  و بالم  ز شوق آشیان سوزد

دلم –  این   خانه  تاریک  این  ابر    زمستانی          به  یاد  چشمهای آتشین   و  مهربان   سوزد

چنان دردم فزون گردید ازاین پندوغزل سازی          که  از  آه  درون  من  زمین وآسمان سوزد

شب است و دفترم سرشار از پروانه باران است         همیشه نام یاران را که می گویم زبان سوزد