آرام جانم ميرود،جان را صبورى چون بود             آنكس شناسدحال من ،كاوهمچو من درخون بود

رنجم مبادا بر تنى ، چون من مبادا دشمنى              من دانم و همچون منى ،كاندوه دورى چون بود

زلفش كه در جانم گزد،چون مارپنهانم گزد             مارى كزينسانم گزد ، كى در خور افسون بود

ليلى وموى مشك بو،آنكس كه ديده مو به مو           دانم كه زنجير از چه رو، در گردن مجنون بود