شبهای دراز زمستان را

طاقت می آورم

و در تنهایی بی ترانه ی خویش

به جای گریه و بهانه

به قندیل های خاطره

دل خوش می کنم

اما

بهار که از راه می رسد

پای هر درخت پر شکوفه ای

در باور فاصله ها

ابر بغضم

همنوای باران می شود