در نهانخانه عشرت صنمي خوش دارم*          كز سر زلف ورخش نعل در آتش دارم

عاشق ورندم و مي خواره به آوار بلند*       وين همه منصب از آن حور پري وش دارم

گر تو زين دست مرا بي سروسامان داري*      من به آه سحرت زلف مشوش دارم

گر چنين چهره گشايد خط ز نگاري دوست*     كمن رخ زرد بخونابه منقش دارم

گر به كاشانه زندان قدمي خواهي زد *    نقل شعر شكرين و مي بيغش دارم

ناوك غمزه بيارورسن زلف كه من *   جنگها با دل مجروح بلاكش دارم

حافظا چون غم و شادي جهان در گذر است*   بهتر آنست كه من خاطر خود خوش دارم