شکایت
شكايت كرد روزي ديده با دل كه كار من شد از جور تو مشكل
ترا دادست دست شوق بر باد مرا كندست سيل اشك بنياد
ترا گرديد جاي آتش مرا آب تو ز آسايش بري گشتي من از خواب
ز بس كانديشه هاي خام كردي مرا آرامگه شد چشمه خون
تواند كشور تن ، پادشاهي زوال دولت خود ، چند خواهي
چرا بايد چنين خود كام بودن اسير دانه ، هر دام بودن
شدن هم صحبت ديوانه اي چند حقيقت جستن از افشانه اي چند
ز بحر عشق ، موج فتنه پيداست هر آنكودم ز جانان زد و ز جان كاست
به گفت ايددست يه طعنه تا چند من از دست تو افتادم درين بند
تو رفتي و مرا همراه بردي بزندانخانه عشقم سپردي
مرا كار تو كرد آلوده دامن تو اول ديدي ، آنگه خواستم من
بدست جور كندي پايه اي را در آتش سوختي همسايه اي را
مرا در كودكي شوق درگر بود خيالم زين حوادث بي خبر بود
از ميخورم غم ننگي و نامي نه بودم بسته بندي و دامي
نه مي پرسيدم از هجر و وصالي نه اگه بودم از نقص و كمالي
ترا تا آسمان صاحب نظر كرد مرا مفتون ومست وبي خبر كرد
شما را قصه ديگرگون نوشتند حساب كار ما ، با خون نوشتند
ز عشق و وصل وهجر وعهد و پيوند تو حرفي خواندي ومن دفتري چند
هر آن گوهر كه مژگان تو مي سفت نهان با من هزاران قصه مي گفت
