چنان عشقش پريشان كرد ما را                       كه ديگر جمع نتوان كرد ما را

سپاه صبر ما بشكست چون او                          به غمزه تير باران كرد ما را

حدي عاشقى با او بگفتيم                                  بخنديد او و گريان كرد ما را

چو بر بط بركنارى خفته بوديم                           بزد چنگى و نالان كرد ما را

لب چون غنچه را بلبل نوا كرد                     چو گل بشكفت و خندان كرد ما را

به شمشيرى كه از تن سر نبرد                   بكشت و زنده چون جان كرد ما را

غمش چون قطب ساكن گشت در دل                  ولى چون چرخ گردان كرد ما را

كنون انفاس ما آب حيات است                       كه از غمهاى خود نان كرد ما را

بسان ذره ى بي تاب بوديم                              كنون خورشيد تابان كرد ما را

مرا هرگز نبينى تا نميري                                  بگفت و كار آسان كرد ما را

چو بر درد فراقش صبر كرديم                   به وصل خويش درمان كرد ما را

بسان سيف فرغانى بر اين در                             گدا بوديم سلطان كرد ما را

نسيم حضرت لطفش صباوار                          به يكدم چون گلستان كرد ما را

چو نفس خويش را گردن شكستيم                        سر خود در گريبان كرد ما را

كنون او ما و ما اوييم در عشق                           دگر زين بيش چتوان كرد ما را