از قلب من که دشت بزرگيست

دشتي براي زيستن باغ هاي مهر

غم با تمام تيرگيش کوچ مي کند

در نور پاک صبح

اندام من ز خواب گران مي شود تهي

در دستهاي من

گويي توان گمشده يي يافت مي شود

از قلب من که دشت بزرگيست

دشتي براي زيستن باغهاي مهر

اينک گياه دوستي جاودانه يي

سر ميکشد ز نور توانبخش آفتاب

آوند اين گياه پر از خون آشتي است

من اين گياه را

تا بارور شود

با نو گياه دوستي دستهاي تو

پيوند مي زنم