من چرا دل  به  تو  دادم  که  دلم   می‌شکنی
یاچه  کردم که  نگه  باز به  من    می‌ نکنی

دل وجانم به تومشغول و نظردرچپ وراست
تا   ندانند   حریفان   که   تو  منظور   منی

دیگران  چون  بروند  از  نظر از دل  بروند
تو چنان در دل من رفته  که  جان  در  بدنی

تو   همایی  و  من   خسته    بیچاره    گدای
پادشاهی   کنم   ار  سایه  به   من   برفکنی

بنده   وارت  به  سلام   آیم  و  خدمت   بکنم
ور   جوابم  ندهی  می‌رسدت   کبر   و  منی

مرد راضیست که در پای تو افتد  چون  گوی
تا   بدان  ساعد  سیمینش   به  چوگان   بزنی

مست بی خویشتن از خمر ظلومست و جهول
مستی   از عشق  نکو  باشد  و بی  خویشتنی

تو بدین  نعت و صفت  گر  بخرامی  در  باغ
باغبان   بیند  و گوید  که   تو   سرو   چمنی

من  بر   از   شاخ   امیدت    نتوانم   خوردن
غالب    الظن   و   یقینم   که  تو  بیخم  بکنی

خوان درویش  به  شیرینی  و  چربی  بخورند
سعدیا    چرب  زبانی  کن  و  شیرین  سخنی