دلم تنگ است اين شب ها يقين دارم كه مي داني 

صداي غربت تن را  از احساسم  تو  مي خواني

شدم  از  درد  تنهايي  گلي   پژمرده  و  غمگين

ببار اي ابر  پاييزي  كه  دردم  را  تو  مي داني

ميان    دوزخ    عشقت    پريشان   و  گرفتارم

چرا اي  مركب  عشقم  چنين  آهسته  مي راني؟

تپش هاي  دل  خسته  چه  بي تاب  و   هراسانند

به خون آغشته اي اي دل،عجب امشب پريشاني!

همواره   قلب  بيمارم  به  ياد  تو  شود   روشن

چه فرقي مي كند اما  تو  كه  اين  را  نمي داني