ما چون ز دری پای کشیدیم، کشیدیم
                                                               امید ز هر کس که بریدیم ،بریدیم
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
                                                               از گوشه بامی که پریدیم ، پریدیم
رم دادن صید خود از آغاز غلط بود
                                                               حالا که رماندی و رمیدیم، رمیدیم
نام تو که باغ اِرَم و روضه خلد است
                                                               انگار  که  دیدیم   ندیدیم  ،  ندیدیم
صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن
                                                               گر میوه یک  باغ  نچیدیم ، نچیدیم
سر تا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل
                                                               هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم
وحشی سبب دوری و این قسم سخنها
                                                               آن نیست که ما هم نشنیدیم، شنیدیم