آه ، تا  کي ز سفر باز  نيايي ، بازآ

اشتياق تو مرا سوخت کجايي، بازآ

                                           شده نزديک که هجران تو، مارا بکشد

                                         گرهمان بر سرخونريزي مايي ، بازآ

کرده‌اي عهد که بازآيي و ما را بکشي

وقت آنست که  لطفي بنمايي، بازآ

                                           رفتي و باز نمي‌آيي و من بي تو به جان

                                        جان من اينهمه بي رحم  چرايي، بازآ

وحشي از جرم همين کز سر آن کو رفتي

گرچه مستوجب سد گونه جفايي، بازآ